Sweet goodbyes..

Lieve allemaal,

Ik vergat in mijn vorige blog nog een leuk verhaal te vertellen dus daar begin ik nu maar meteen mee. Wij reden, nadat de cycloon ervoor had gezorgd dat wij niet naar het noorden konden rijden, door naar perth. Dit deden wij in zo'n 2 dagen en reden dus de hele dag totdat we weer een gratis kampeerplaats tegenkwamen om 's avonds te overnachten. Nacht 1 vonden wij via onze App een perfect plek waar we rond een uurtje of 18:00 aan kwamen. We zagen al dat de lucht wel erg donker was en we hadden op de radio gehoord dat het de afgelopen dagen rond dat gebied goed had geregend en gestormd. We kwamen aan bij de plek en zagen enorm veel plassen water liggen. Zo lag er ook een grote plas op de plek waar wij doorheen moesten rijden om bij de kampeerplaats te komen. Ik riep meteen, dat doen we niet, de auto is hartstikke laag en we hebben al zoveel pech gehad dat we dit niet moeten forceren. De andere waren het daar niet mee eens, het was niet heel diep en het kwam allemaal wel goed. 3 tegen 1, dus we gingen ervoor. Met een klein beetje spanning kwamen we aan de overkant en zagen we heel veel caravans en auto's staan. Gezellig dachten we, staan we eens niet alleen. Laure zetten meteen haar tent op en ik verkende de plek een beetje en maakte een praatje met andere bezoekers. Toen ik de tent wilde gaan opzetten keek ik nog eens naar de lucht en vertrouwde ik het toch niet.. Het zag er tot hoever ik kon kijken zó zwart uit, hier moest enorm veel regen uit komen en ik zag ons al weg drijven in onze tentjes. We bekeken de wolken met zijn allen nog eens, en besloten na een discussie toch maar heel snel onze spullen in te gaan pakken en een andere plek te gaan zoeken. Op zich vonden we het niet zo erg om nat te worden (alhoewel dat met een tent niet fijn is natuurlijk..), maar ik dacht vooral aan al de regen die nog zou komen en hoe dat ervoor zou zorgen dat de plas water waar we net doorheen moesten nog groter zou worden. Zo groot zelfs dat wij met onze stationwagon er waarschijnlijk niet meer uit zouden kunnen en we vast zouden komen te zitten op dat kleine stukje kampeergrond. Laure pakte haar tent snel in, we gooiden alles in de auto, want het begon al te regenen.

Daarna reden we snel weg en zagen we dat tijdens onze 'discussie tijd' bijna iedereen al was vertrokken. We reden achter een caravan die net voor de grote plas stopte en een van de vrouwen kwam naar ons toe. Zij vertelde ons dat we heel dicht achter hen moesten blijven rijden en hopen dat we de plas door zouden komen. Wij snapten met z'n vieren niet wat ze nou precies bedoelde, op de heenweg waren we die plas makkelijk doorgekomen, het was net begonnen met miezerregen dus we zouden er nu ook makkelijk doorheen moeten kunnen. Nee, dat bleek niet zo te zijn. De twee vrouwen waarvan de caravan was waren een uur geleden aangekomen en hadden een stok in de grond gezet om te zien hoe snel het water steeg. Wat bleek? Het steeg heeeeel snel, veel te snel. Zo snel dat iedereen er nu nu nu weg moest. Ik rende nog naar wat andere mensen waar ik nog een praatje mee had gemaakt en nog niks door hadden, en toen hoopten wij er maar op dat we die plas nog door zouden komen. Dit ging nog redelijk soepel en wij waren erg opgelucht.

Probleem 1 was opgelost, maar daar kwam meteen probleem 2. Waar gaan we dan slapen? Er was in de verste verte geen parkeerplaats, het was bijna donker en dus weer heel gevaarlijk om te rijden. We reden een stuk en besloten met gevaar voor eigen leven toch maar door te rijden naar een groter stadje, want daar zouden we wel ergens kunnen slapen. Op dat moment hadden we het allemaal wel even gehad. We zaten al de hele dag in de auto, die rot cycloon had er eerst al voor gezorgd dat we niet naar karijni en broome konden en nu zorgde diezelfde cycloon ervoor dat we verdomme in het donker moesten rijden en we hadden er al zo'n 10 uur op zitten. Oplossing; naar die stad rijden en daar maar eens wat alcohol nuttig. Ja, dat leek toen wel een goed idee. Maar, wat gingen we dan drinken. Alles behalve goon is duur en we hadden al zoveel uitgegeven. We besloten dus maar voor goon te gaan, maar dat staat nooit koud, en lauw is het niet te drinken. Ik zei bloedserieus dat ik de winkel wel even zou bellen en zou vragen of ze het even koud konden zetten, binnen een uur zouden we er tenslotte zijn en zouden we tenminste een koel drankje hebben.

Nou, jullie hadden de gezichten van de andere drie moeten zien. Meende ik dit nou echt? Uhm ja, why not? Een belletje zou ervoor zorgen dat ons drankje veel lekkerder zou zijn. De gezichtsuitdrukking van de andere drie zal ik nooit vergeten, ze dachten echt dat ik gek was. Toen ze door hadden dat ik het echt meenden hebben ze mij ontzettend uitgelachen.
Ik hing namelijk al elke dag met het verhuurbedrijf van de auto aan de lijn om ze duidelijk te maken dat ik geld wilde zien voor de dagen dat wij met een kapotte auto hadden gezeten. Dit ging niet gemakkelijk en zo had ik op een gegeven moment elke dag wel een belmomentje met James, een van de werknemers. James werd zo mijn beste vriend en van alleen maar een kort gesprekje over het geld, kwam ik steeds meer van hem te weten. De andere konden er niet overuit dat ik geen enkele moeite had met bellen, terwijl zij het allemaal verschrikkelijk vonden. Het werd een steeds terugkomend grapje waar zij elke dag weer de grootste lol om hadden.

Ondertussen was ik al aan het bellen en had ik eerst de supermarkt zelf, in plaats van de 'alcohol winkel' (ik kom toch niet op het normale woord, maar jullie snappen wat ik bedoel), aan de telefoon. Ik probeerde meerdere malen uit te leggen dat we de goedkoopste goon wilden en of zij die ik de koelkast konden zetten. Het werd één groot misverstand waardoor de anderen in de auto helemaal niet meer bij kwamen. Uiteindelijk werd duidelijk dat ik niet aan het juiste adres was. Ik belde met de supermarkt in plaats van met de bier-wijn-spirits winkel die er altijd bij zit. Na nog 2 winkels gebeld te hebben kreeg ik het voor elkaar. We reden naar de desbetreffende winkel die speciaal voor ons een uur langer open was gebleven (dat wisten wij niet!) en waren helemaal blij met onze alcohol. We wilden op zoek gaan naar iets leuks waar we uit zouden kunnen gaan, maar daar was het dorp te klein voor. Uiteindelijk hebben we de auto ergens geparkeerd, een gezellige avond gehad mét de gekoelde goon en hebben we heerlijk geslapen.

Na de nacht, die ik in mijn vorige blog beschreef, doorgebracht te hebben op de parkeerplaats hebben we de super mooie great ocean drive afgelegd. Het woord zegt het al, een super mooie weg langs de mooiste stranden van Australië. De great ocean road is een heel bekend fenomeen in Australië en had ik eerder al afgelegd, maar ik en de anderen wisten niet dat er ook een drive bestond. Ik vond het persoonlijk nog veel mooier dan de road en ook veel minder toeristisch.

Ook zijn we nog naar de wijnstreek geweest. Het was daar alweer zo prachtig en de wijnen waren echt heerlijk! Daarbij was er ook nog eens een chocoladefabriek waar je gratis chocolade kon proeven. Dat laat ik mij geen twee keer vertellen en dus heb ik de nodige rondjes gelopen om elke keer weer een gratis handje chocolade mee te kunnen nemen. Daarna kwamen we al vrij snel weer in de buurt van Perth en was mijn band met James zo goed dat ik zo brutaal was geweest om te vragen of wij de auto 2 dagen eerder mochten inleveren. Door de cycloon en kapotte auto was alles wat we wilden doen wat anders uitgepakt en wilden we niet twee dagen met de auto door Perth rijden. Daarbij zouden we dan ook niet in de tenten kunnen slapen en zouden we weer extra geld aan een hostel moet uitgeven. James gaf redelijk snel zijn goedkeuring en dus brachten wij iets eerder de auto al terug. We vonden het allemaal wel heel gek. Je leeft 3 weken in en uit de auto en het voelt echt als je 'thuis'. Ik blijf het gek vinden hoe snel je hier een band met iets of iemand hebt en hoe snel het ook weer goed is om er afscheid van te nemen. Maar lang werd er niet getreurd, want dr dag dat we de auto inleverden gingen wij naar rotness island. Een echte must hoorden en lazen wij. Het eiland staat voornamelijk bekend om de allerliefste beestjes genaamd 'quoka's' en iedereen wil met dit beestje een selfie maken. Ik ging er dan ook van uit dat dit niet zo lastig zou zijn. Echt wel!! We huurden een fiets om het eiland te verkennen en na minder dan een minuut zagen we al een quoka. Ze zijn inderdaad super lief, maar hebben natuurlijk een eigen wil en gaan echt niet even vriendelijk stilzitten voor een selfie. Poging 1 mislukte dan ook, maar we hadden nog een heel eiland te gaan.

Ik lieg niet als ik jullie vertel dat het uiteindelijk wel een uur heeft geduurd voordat dat beestje met mij op de foto wilde. Ik had het bijna opgegeven, maar toch lukte het nog! Verder zijn we het gehele eiland over gefietst en hebben genoten van de prachtige stranden. En toen was het alweer 26 januari en dat betekende Australian Day! Je kunt het een beetje vergelijken met koningsdag in Nederland. Het was onze eerste dag in Perth en wij dachten, laten we 's ochtends de stad verkennen en dan 's middags naar een leuk festival gaan. Dat ging alleen niet helemaal zoals gepland. Alles is op australian day dicht en we kwamen niet heel veel verder dan een leuk barretje aan het strand. Het was een uurtje of 11 en iedereen had wel zin in een koffie. Toen we dit bestelden zagen wij dat iedereen al bier aan het drinken was en konden wij natuurlijk moeilijk achterblijven... De rest van die dag bestond dan ook voornamelijk uit biertjes drinken in een park en 's avonds naar het vuurwerk kijken. Perth pakte enorm uit met een half uur durende vuurwerkshow en ik besefte mij steeds meer dat mijn Australië avontuur er bijna op zat.. De volgende dag heb ik nog even wat in Perth rondgelopen en toen was het al tijd om afscheid te nemen van de anderen. Roy en ik vertrokken samen naar het vliegveld en daar zeiden wij elkaar ook gedag en vertrok ik naar de internationale luchthaven. Die dag had ik met moeite een appel gegeten en kreeg ik verder niks meer naar binnen. Ik voelde mij zó gek, zo verdrietig en zo stom tegelijk. Hoe kun je nou zo gek reageren op het verlaten van een land? Het is niet het einde van de wereld toch!? Nou, dat is het wel en ik vond het het allermoeilijkste van al die maanden. Zeg maar is gedag tegen het land wat voor jou als thuis voelt, waar je enorm veel fijne mensen hebt ontmoet, zoveel mooie herinneringen hebt en je wel voor eeuwig zou willen blijven. Ik probeerde er niet aan te denken en als ik het dan toch deed, probeerde ik mij te bedenken dat ik heel, heel, heel snel weer terug zal zijn.

Op het vliegveld bereidde ik mij voor op weer een lange reis. Ik vloog 's avonds van Perth naar Singapore om daar een overstap van 8,5 uur, gedurende de gehele nacht, te hebben. Ik weet het, weer zo'n stomme vlucht, maar het was niet anders. Ik had in Singapore natuurlijk kunnen uitstappen en daar wat tijd kunnen doorbrengen, maar ik was van mening dat ik al niet zoveel tijd had in Thailand dus alle tijd die ik had wilde ik daarvoor gebruiken. Alle mogelijke slaapplekken op het vliegveld waren helaas al vergeven en zo bracht ik mijn nacht door op de grond. Ik heb wel een comfortabelere nachten gehad, maar ach. Daarna vloog ik door naar Bangkok en kreeg ik me toch een ontzettend cultuurshock. Het begon al bij de landing, alles was volgebouwd, zo niét georganiseerd en chaotisch en het was zwaarbewolkt. Ik had al gehoord dat het de weken daarvoor echt slecht weer was geweest en even snapte ik niet meer waarom ik in godsnaam ozzie had verlaten en daar naartoe was gegaan. Daar kwam bij dat ik natuurlijk de hele vlucht had geslapen en geen immigratie papier had gekregen. Ik had hier bij het uitstappen nog naar gevraagd, maar de stewardessen met hun gebrekkige Engels schudden alleen maar 'nee'. Toen ik dus aankwam bij de immigratie werd ik natuurlijk weggestuurd, want ik had geen papiertje.

Ja nee, dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken, maar waar kon ik dat dan vandaan halen? Dat konden zij mij niet vertellen... Ik heb daar een half uur op het vliegveld rondjes gelopen en iedereen die eruit zag als luchthaven personeel aangesproken. Dit mocht ook niet baten. Daarbij stonden er natuurlijk honderden schreeuwende mensen om mij heen, werd er van alles omgeroepen in het Thais, kon ik alle borden opeens niet meer begrijpen, omdat het allemaal Thais was en had ik het helemaal gehad. Geef mij maar een enkeltje Australië, ik had het hier wel weer gezien. Ik had natuurlijk slaap nodig en was nog steeds verdrietig en had absoluut geen zin in moeilijkheden. Maar al snel zei ik tegen mijzelf: niet zo zeiken AS, regel het gewoon en dan komt het goed. Daar ging ik weer en samen met een andere hopeloze toerist kreeg ik het papiertje eindelijk overhandigd en had ik een uur later (alles duurt hier 6x zo lang) een stempel in mijn paspoort en kon ik op weg naar mijn hostel. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht de lokale bus te nemen, alles was voor mij toen (en nu nog steeds) zo goedkoop vergeleken met ozzie en dus nam ik lekker luxe een taxi. Mijn hostel was perfect en na een ontbijtje van nog geen 2 euro was ik weer helemaal de oude AS. Ik had wel echt even een dagje voor mijzelf nodig om alle indrukken te verwerken, Australië los te laten en weer helemaal de oude te zijn. Ik besloot wat prachtige tempels te bezoeken en liep heel wat kilometers door de stad. Het klimaat is ook anders, het is weer van die vlezige vochtige hitte waardoor je het liefste elke paar minuten een douche zou willen nemen. In het hostel had ik meteen weer een boel nieuwe contacten en heb ik 2 hele fijne dagen in bangkok gehad. Ik had wel nog steeds last van een kleine cultuurshock doordat echt alles anders is dan in Australië, maar daar kwam ik ook wel weer overheen. Verder voel ik mij nog steeds koningin ter rijk hier. Het is allemaal zó goedkoop dat ik alleen maar denk, oh maar dan kan ik ook nog wel even een manicure, pedicure, massage en gezichtsbehandeling doen. Ik probeer te matigen, maar het zijn tenslotte mijn laatste paar weken.

Na Bangkok was het tijd voor koh phangan, een van de vele eilandjes zuidelijke eilandjes van Thailand. Het bleek alleen nog een hele onderneming te zijn om daar te komen. Ik zou om 21:00 's avonds de bus naar het zuiden nemen en dan nog een boot naar het eiland. In het hostel werd mij al duidelijk gemaakt dat het een zware, lange reis zou worden. En dat was het. Zoals alles hier 6x langer duurt vertrokken er rond een uurtje of 23:00 eindelijk en heb ik minstens vijf keer gedacht dat ik het einde van de bustocht niet zou halen. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat de buschauffeur geen rijbewijs heeft en maar wat deed. Het verkeer is hier natuurlijk al helemaal een grote chaos en een enorm bus helpt dan natuurlijk ook niet mee. Er werd wat afgetoeterd en geremd. Ik had ook nog eens de pech dat ik een stoel aangewezen had gekregen helemaal voorin de bus waardoor mijn benen tegen het metale ijzer zaten en ik verder geen kant op kon. Ik had mijn stoel, nadat ik het netjes had gevraagd, nog wat naar achteren gezet om nog een beetje te kunnen slapen. Dit keurde het meisje achter mij goed, maar ik denk dat ze later van mening veranderde. Ik heb de hele nacht twee benen in mijn rug gehad die maar bleven wiebelen en af en toe schudde zij mijn hele stoel door elkaar. Na haar eerst een paar keer heel vuil aan te hebben gekeken heb ik haar gevraagd wat in godsnaam haar probleem was en of ze zelf ook niet wilde slapen. Ze deed net alsof ze gek was en zei dat ze niet snapte waar ik het over had. Een paar steekjes los had ze absoluut en wie weet ook wel een meervoudige persoonlijkheid. Gek kind! Daarna kwamen we om 05:00 aan bij de boot en moesten we maar wachten totdat die vertrok. Twee uur lang hebben we gewacht op een houten bankje totdat we richting de boot mochten lopen. Toen bracht ik nog zo'n 3 uur lang door op de boot voordat ik er eindelijk was.

Ondertussen was ik er zó klaar mee en vroeg ik mij weer af waarom ik dit ook alweer deed. Die 2,5 week Thailand moesten juist mijn vakantie weekjes zijn waar ik eens heerlijk kon bijkomen, maar ik had op dat moment geen idee hoe dat ooit ging lukken. Na de boot was de reis nog niet afgelopen, ik moest nog een tuk tuk naar mijn hostel nemen. Een grote chaotische bende en zo'n uur verder (het had allemaal in 10 minuten gekund) kwam ik eindelijk aan in mijn hostel. Dit was super leuk en ik leerde een NL meisje kennen. Samen zijn we het eiland rond gaan scooteren en zagen we wat mooie strandjes en watervallen. Ook zijn we met het hele hostel naar de full moon party gegaan, de reden dat ik naar dit eiland toe ging. De strandjes waren oké, maar niet het allermooiste. De reden dat dit eiland zo bekend is, is alleen vanwege de full moon party. Het idee; zo'n 30.000 man die op het strand de hele avond feest totdat de zon opkomt. Daarbij zijn er heel wat ladyboys en vuur acts en is het een grote dolle boel. Ik kan jullie vertellen, dat was het zeker! Ik ben het eens met iedereen die zegt dat je dit eens in je leven gezien en gedaan moet hebben, maar of het nou echt zo gaaf en speciaal was als ik had verwacht.. Ik denk het niet. Waarschijnlijk is het zo bekend en wordt er zoveel over gepraat dat het te hoge verwachtingen wekt. Ik liep overigens tussen al die duizenden feestende mensen zelfs nog een Italiaanse vriend tegen het lijf die ik in ozzie heb ontmoet. We wisten van elkaar niet dat we daar zouden zijn en dat maakte het nog specialer. Verder heb ik mij uiterst vermaakt, heb ik de zon prachtig zien opkomen en lag ik rond een uurtje of 09;00 's ochtends uitgeteld in bed. Mijn lichaam is het ondertussen allemaal wel gewend en zo voelde ik mij om 14:00 alweer redelijk de oude. Na nog een stranddagje op het eiland had ik het wel weer gehad. Met nog steeds geen verder plan moest ik toch maar eens bedenken wat ik wilde. Een ding was zeker; rust, slaap, geen alcohol en een fijn strand. Ik merkte dat de lange reizen mij in combinatie met alle nieuwe indrukken van Azië niet ten goede kwamen. Ik had een afspraak met mijzelf en dat was 2,5 week rustig aan doen, bijkomen en opladen voor NL en curaçao. Zo zou dat nooit lukken dus ik moest wat veranderen. Goh wat klinkt dit toch verstandig al zeg ik het zelf, zien jullie, ik heb echt wat geleerd in deze maanden!

Ik besloot alle toeristische eilanden en attracties achter mij te laten en had totaal geen behoefte aan het zien van nieuwe dingen. Ik was helemaal op van al het reizen de afgelopen maanden. Vele denken dat ik die maanden maar vakantie heb gevierd, maar dat is absoluut niet zo. Wij als backpackers hebben het hier vaak over, maar reizen is echt zwaar. En natuurlijk zien we zoveel mooie dingen en kiezen wij er zelf voor en hoor je mij 99% van de tijd absoluut niet klagen, maar alle tripjes en alle indrukken maken je lichaam gewoon moe.

Anyway, ik wist wat ik wilde, maar waar zou ik dat kunnen vinden? Ik besloot een boot en bus te pakken naar ao nang, aan de westzijde van thailand (het eiland waar ik nu was bevindt zich aan de oostzijde). Het was weer een enorme reis met een boottocht waar zo goed als iedereen zeeziek werd. Ik heb alles, met moeite, binnengehouden maar daar was ook meteen alles mee gezegd. Deze reis zou volgens het internet en het kleine reisbureau waar we de boot en bus hadden geboekt zo'n 4 uur duren. Ik kan jullie vertellen dat we 8 uur onderweg zijn geweest. Alles gaat hier natuurlijk rustig aan en niks sluit natuurlijk op elkaar aan. Gelukkig kan ik dat nu allemaal heerlijk loslaten en zie ik wel wanneer ik ergens uitkom, ik heb geen haast.

In ao nang heb ik een dagje heerlijk bij het zwembad gelegen, ben ik naar een super leuke night market in krabi geweest en ben ik nog met een bootje naar een prachtig verlaten strand geweest. Toch beviel het mij nog niet helemaal en hoorde ik van een jongen die ik in NZ heb ontmoet dat hij in koh lanta was en het daar heerlijk rustig was. Daar moest ik heen! Ondertussen was een van de meiden waarmee ik de westkust van ozzie had gedaan ook aangekomen in krabi en zouden we nog even gezellig samen reizen. We pakten onze spullen, boekte 's avonds nog een busje en gingen de volgende dag op weg naar koh lanta. Ook dit duurde natuurlijk weer een halve dag, maar dat was een prima reis. En toen kwamen we aan in het heerlijke rustige lanta. We hadden samen een hostel geboekt waarvan wij al dachten dat het geheel nieuw was. Ik had maar één eis, het moest een zwembad hebben. En of dat het had!

We stapten uit het busje en ik zei meteen, jaaaaaaaa dit is wat ik wil! Het zag er zo mooi, nieuw, schoon, heerlijk uit. Ik zette een paar stappen verder en Lau begon al vreselijk te lachen. Ja het hostel was inderdaad heel nieuw, zo nieuw dat het nog geen eens af was!!! Er was nog geen trap omhoog en toen we het hostel eenmaal hadden bereikt zat er nog geen eens een deur in.. No way toch?! Gaat dit nou ook mis? We gingen met de nodige twijfels het hostel naar binnen en daar werden wij meteen gerustgesteld. Het was zoooooooo mooi! Enkel de buitenkant was niet af, verder zag het er als een superdeluxe hotel uit. De eigenaar kwam er meteen aan en ik had maar één vraag; waar is het zwembad?! Geen probleem, meneer was ook eigenaar van het resort naast het hostel en dat zwembad mochten we gebruiken. Prima! Lau en ik kwamen in een vier persoonskamer terecht waar waarschijnlijk nog niemand in had geslapen en wij hadden de kamer alle dagen voor onszelf. Alles was perfect en zo ook het hostel. De hotelwerknemers kenden ons na dag 1 ook al en iedereen was zo ontzettend lief!

De jongen die ik in NZ heb ontmoet was zo onder de indruk dat die ook naar ons hostel is verhuisd en we hadden er echt een top tijd. We hebben twee ochtendjes het eiland rond gescooterd en verder alleen maar gerelaxt! Eindelijk had ik het vakantiegevoel en wilde ik hier nooit meer weg. Maar ik veranderde toch van mening; een paar uurtjes met de boot van dit eiland vandaan zou een eiland zijn wat echt het paradijs zou zijn. Het werd ook wel de maladiven genoemd en daarmee vergeleken, en ik als 'mooie paradijsjes fan' moest dit natuurlijk zien. Totaal uit de richting (het is het meest zuidelijke eilandje van thailand en ligt heel dichtbij Maleisië) van Bangkok waar ik natuurlijk mijn vlucht naar huis heb, twijfelde ik niet en moest en zou ik hier mijn reis afsluiten. Lau had hier ook wel oren naar en zo bevinden wij ons, as we speak, op de boot naar het paradijs genaamd koh lipe.

Planning voor de aankomende 2,5 dag; naar het strand lopen, gaan liggen, genieten van het prachtige heldere water, rondje om het eiland lopen (zo'n 30 minuten), weer eens liggen en verder helemaal niks.

Ik blijf ontkennen dat ik naar huis ga, kan mij totaal niet in denken dat ik alweer bijna in curaçao ben en moet gaan werken en daar weer een nieuw leventje te gaan opstarten. Ik steek nog even lekker mijn kop in het zand en ga mijn reis op de voor mij beste mogelijke manier afsluiten op mijn eigen paradijsje.

Wie weet zie ik je op Schiphol, wie weet in Uden of wie weet zie ik je pas ergens in augustus. All good for me, jullie weten mij vast te vinden!

Liefs!