Corruptie,hiërarchie & sloomheid making me crazy..

Lieve allemaal,

Jullie zijn lange blogs van mij gewend, dat weet ik, maar ik denk dat jullie voor deze maar eens echt goed moeten gaan zitten. Pak er een lekker kopje koffie of thee, of misschien zelfs wel wat sterkers (dat heb ik nodig!) bij en ga dit bizarre verhaal dan maar eens rustig lezen.
Mijn laatste dagen in Thailand en paar daagjes in Nederland laat ik even voor wat het is, wie weet kom ik daar later nog op terug, maar dit gaat nu even voor.

Van vele van jullie kreeg ik de afgelopen een berichtje hoe het met mij ging, of ik al gewend ben, maar vooral, of ik helemaal klaar was voor mijn stage. Gisteren en vandaag kwamen de eerste berichtjes binnen met de vraag hoe mijn eerste stagedag was gegaan en toen kwam het besef dat ik jullie toch echt even op de hoogte moet stellen. Vele berichtjes heb ik al beantwoord maar ben ik maar kort ingegaan op wat er is gebeurd en hoe het nu gaat, maar ik ben jullie het uitgebreide verhaal ook verschuldigd.

Hier komt ‘ie dan, sit and relax en verbaas je over het paradijsje genaamd Curaçao.

Het begon allemaal al in juli 2017. Ik wilde voordat ik op reis naar Australië etc. zou gaan alles voor Curaçao geregeld hebben. Dat is handig en fijn dacht ik, dan hoef ik daar niet meer aan te denken als ik lekker aan het reizen ben en ik hoef ik in de paar dagen dat ik in NL ben enkel mijn koffer in en uit te pakken. In juli 2017 vroeg ik dan ook mijn stagevergunning aan. Het woord zegt het al, een vergunning om stage te mogen lopen. Deze vergunning kostte mij zo’n 400 euro en alleen dat vond ik toen al belachelijk! Curaçao hoort toch nog steeds bij Nederland? Waarom moet ik in godsnaam betalen om daar stage te lopen? En daarbij dacht ik meteen aan het feit dat vele studenten naar Curaçao vertrekken voor een half jaar stage en ik hen daar eigenlijk nooit over gehoord heb. Wat bleek? Vele vragen deze stagevergunning niet aan. Dit komt omdat de meeste instanties (denk aan fysiotherapie, basisscholen, restaurant/bars) het ronduit belachelijk vinden dat dit zoveel geld en tijd kost. Daarbij weten zij dat deze vergunning nooit worden gecontroleerd en zijn ze hier überhaupt heel makkelijk en hebben vele studenten daar dus veel geluk mee.

Ik helaas niet.. Maar ik begreep het wel. Ik ga natuurlijk bij een advocatenkantoor werken en die hebben natuurlijk wel de verplichting om alles netjes via de regels te doen. Prima, ik vraag dat ding wel aan, 400 euro pats boem weg, maar het was voor een goed doel. Wat ik allemaal nodig had om mijn vergunning aan te vragen? Een heleboel! Een boel te veel als je het mij vraagt, maar ik ging er mee aan de slag. Pasfoto’s, een verklaring omtrent goed gedrag, geboorteakte, verzekeringspapieren, maar ook een stageovereenkomst. Geen probleem dacht ik. Ik had ondertussen van het eerste kantoor waar ik van 1 maart tot 30 april zou stage lopen een hele handleiding gekregen met vele tips en adviezen en wist dus precies wat ik moest doen. Een stageovereenkomst had ik van het kantoor ook al gekregen.

En daar ging het, achteraf, dus mis. Bij de stageovereenkomst waren er eigenlijk 3 partijen die deze moesten ondertekenen. Het kantoor, ik, maar ook een onderwijsinstelling. Er stond echter duidelijk in de handleiding dat een onderwijsinstelling niet noodzakelijk was. Zij hadden al vaker studenten gehad die hun bachelor hadden afgerond en nog niet aan hun master waren begonnen en dus niet ingeschreven waren bij een onderwijsinstelling. Dit was voor mij ook van toepassing. Er stond duidelijk in de handleiding dat ik bij aankomst in Curaçao een briefje bij mij moest hebben waarin ik zelf opgeschreven had waarom ik vond dat ik niet via een onderwijsinstelling een stage ging doen. Er stond letterlijk in de handleiding ‘maak er wat moois van en dan komt het allemaal goed’. Geen haar op mijn hoofd die bij het inleveren van al deze papieren inclusief stageovereenkomst eraan gedacht heeft dat zij moeilijk zouden doen over het niet hebben van een handtekening van een onderwijsinstelling. Het was zelfs zo dat het kantoor bij het handtekeningenvakje van de onderwijsinstelling een n.v.t. had geschreven en ook bij de gegevens van de onderwijsinstelling groot een n.v.t. had geschreven. Duidelijker kan toch niet?!

Na alle papieren verzameld te hebben leverde ik dit alles in juli online in. Ik kreeg meteen een bevestiging van de toelatingsorganisatie die gaat over de vergunningen. Binnen een 5 maanden zou er een beslissing op mijn aanvraag worden genomen. Prima, ik had van te voren alles uitgezocht en dus gezien dat het een half jaar kon duren en dacht alleen maar, nou dan ben ik precies op tijd en krijg ik uiterlijk in december mijn visum. Perfect, want ik zou het half februari nodig hebben als ik het land binnen zou komen. Tot zover geen enkel probleem.

Het eerste probleem met mijn hele Curaçao deed zich voor in oktober/november toen Air Berlin failliet ging en ik mijn geld kwijt was en ook geen ticket meer had. Verdorie zeg, waarom overkomt mij dit nou dacht ik? Ik liet het redelijk snel maar weer rusten en dit alles kwam weer goed. Op dat moment dacht ik even vluchtig aan mijn visum. Hm, ik had er nog niks van gehoord.. Dat vond ik op zich niet heel gek, zij hadden 5 maanden om het goed te keuren. Maar toch zij mijn gevoel toen al, maar als alles goed is, is dat toch zo bekeken en goedgekeurd? Ach, alles in Curaçao duurt lang dus dit vast ook maakte ik mijzelf wijs.

De maanden reizen vlogen voorbij en in december 2017 was ik heerlijk aan het genieten in Queenstown, New Zealand, toen ik opeens een mail kreeg van de toelatingsorganisatie. Ik was het alweer helemaal vergeten, maar al snel had ik door dat dit natuurlijk over mijn visum ging. Snel opende ik de bijlage en keek ik met volle verbazing naar mijn telefoon. Stond daar nou echt AFGEWEZEN?!!?! Nee toch, dat kan niet? Maar wat nu dan? En waarom in godsnaam? Ik was met stomheid geslagen en snapte er echt niks van. Toen ik denk ik 10x het gehele document door had gelezen en een beetje tot rust was gekomen las ik dat het ging om de handtekening van een onderwijsinstelling. Die ontbrak, of course want ik ging niet via een onderwijsinstelling, en die had men toch echt wel nodig. Nou, dacht het toch niet! Het advocatenkantoor had duidelijk in de handleiding staan dat deze niet nodig was en ik had er ook nog eens achteraan gebeld en het was echt nodig, was mij verzekerd. Lekker dan! Kan ik hier in New Zealand nog een bezwaarschrift op mijn telefoontje gaan schrijven ook..

Ik mailde ook meteen het kantoor, want ik vond dat zij hiervan ook op de hoogte gesteld moesten worden. Al snel kreeg ik van de HR manager een mail terug dat ik inderdaad moest uitleggen waarom ik gaan handtekening had en dan zou het goed komen. Toch vond ik het gek, want ik moest dat briefje toch pas bij de douane in Curaçao geven? Nee, dat bleek dus fout te zijn. Ze waren bezig met grootse veranderingen en zo hadden zij nu dus ook veranderd dat je dit briefje niet meer persoonlijk moest afgeven, maar je dit gewoon online kon doen. Dit heeft echter nergens gestaan en heeft niemand mij van op de hoogte gebracht.

Ach, wat maakt het ook uit, ik schrijf wel even een bezwaarschrift en dan is het zo opgelost. Ik had een termijn van 6 weken om mijn bezwaar in te leveren, maar na een paar dagen had ik het al opgestuurd, want hoe eerder dit geregeld is, hoe beter. Ik ben er op dat moment vanuit gegaan dat de Toelatingsorganisatie ook 6 weken zou hebben om mijn bezwaar in behandeling te nemen. Waarom ik hier vanuit ben gegaan weet ik nog steeds niet, maar ik dacht waarschijnlijk dat dit logisch was. Toen ik eind januari nog niks gehoord had over mijn bezwaar voelde het toch niet lekker. Ik mailde of alles in goede orde ontvangen was en hoe lang het ongeveer nog zou duren.

Toen kreeg ik de schrik van mijn leven… de Toelatingsorganisatie had geen 6 weken om mijn bezwaar in behandeling te nemen, maar VIJF MAANDEN. VIJF MAANDEN?!?!? HOE DAN? Maar wacht eens, vijf maanden, vijf maanden vanaf eind december/begin januari betekent dat zij pas in mei een beslissing hoeven te nemen. Maar nee ho eens, dat kan niet. Ik begin 1 maart met mijn stage en 20 februari kom ik het land al in. Dit kan toch niet?! Vanuit Australië belde ik nog een paar keer naar Curaçao met zo’n 12 uur tijdsverschil wat het nog eens lastiger maakte. Ik kwam in een wachtrij terecht en mijn beltegoed was natuurlijk net op toen ik doorverbonden was en ik kon niks meer. Gelukkig hadden mijn reisgenootjes ook nog belminuten en kreeg ik eindelijk iemand aan de telefoon. De traagheid waarmee de Curaçaose mevrouw alleen al de woorden uitsprak maakte mij al boos. Vrouw, zeg gewoon waar het op staat en praat eens een beetje door, mijn beltegoed is bijna op en ik heb allang genoeg gewacht. Dit dacht ik natuurlijk alleen maar en sprak ik niet uit, maar dat kostte mij wel veel moeite.

Na mijn probleem een paar keer ‘rustig’ te hebben uitgelegd, ik kom in februari al naar Curaçao, begin in maart met stage en jullie hebben tot mei om mijn bezwaarschrift gegrond te verklaren (dus dat mijn visum toch goedgekeurd wordt en ik mag werken) en dit kan dus niet, hoe gaan we dit oplossen?! Antwoordde de mevrouw ‘dushi wacht maar rustig af, komt allemaal goed’. Het was dat ik met de telefoon van mijn reisgenootje belde, anders had ik dat ding denk ik echt kapot gegooid. Ik voelde mij zo teleurgesteld en stom. Hoe kan het nou dat dit alles bij mij mis gaat en ook niet snel opgelost wordt?! Ik stuurde de hr manager van het advocatenkantoor weer een mail met de vraag erin hoe wij dit konden oplossen.

Ook zij zei dat dit alles wel goed moest komen. Ik had nog even de tijd voordat ik naar Curaçao zou komen, in die tussentijd hadden zij echt wel naar mijn bezwaar gekeken en het land zou ik ook wel binnen komen. Ik liet het maar met rust, totdat ik bijna terug naar Nederland vloog voor een paar dagen en ik daarna naar curaçao zou vliegen. Nog steeds had ik niks gehoord en dit baarde mij nu toch wel zorgen. Ondertussen had ik nog een paar keer met de Toelatingsorganisatie gemaild. Die gaven aan dat het goed kwam en ik gewoon stage kon lopen. Prima, opgelost! Maar meteen daarna kreeg ik weer een mail, oh maar wacht, we hebben wel een handtekening van een onderwijsinstelling nodig. Hoe vaak ik ook mijn bezwaarschrift naar ze toe stuurde, uitlegde wat het probleem was en dat ik al bijna eraan kwam, ze wilde gewoon niet luisteren.

Ik vertelde papa en mama dit hele verhaal toen ik in Nederland was, maar zei ook meteen, maar het komt goed want dat zegt iedereen dus ik maak mij geen zorgen. En dat deed ik ook echt niet. Totdat ik in het vliegtuig zat, wij op Curaçao landde en ik dacht, ja shit, wat nou als ze mij het land niet inlaten? Nou rustig blijven en het uitleggen als dat nodig is Anne-Sofie, komt goed. Ik kwam bij de immigratie aan en hoopte dat dit goed zou gaan. Hoi dushi, hoe gaat het, goede vlucht gehad? Ja zeker, heel fijn om hier te zijn, dankjewel. Oké dushi, hoe lang blijf je in Curaçao? 7 augustus gaat mijn vlucht terug mevrouw. Oké schat, je gaat dus stage lopen? Ja mevrouw, dat ga ik zeker (waaaah help help vraag niet naar mijn vergunning dacht ik). Nou dushi, veel plezier. Ik keek haar verbaasd aan. Veel plezier?! Veel plezier?! Is dat het enige wat je mij vraagt en zegt? Wegwezen dacht ik, voordat zij zich bedenkt en aan mijn verwarde blik ziet dat hier iets niet klopt. Ik moest echt een uur op mijn koffer wachten, want alles gaat natuurlijk lekker rustig aan en toen ik mijn koffer had dacht ik alleen maar, snel weg! Weg van hier, dan kunnen ze mij niet meer pakken en ben ik veilig.

En dat was ik. Althans, voor een kleine week. Ik kwam op dinsdagavond aan en op donderdag bedacht ik mij dat het misschien wel handig was om aan mijn kantoor te laten weten dat alles opgelost was. Ik ben binnen hoor, niks aan de hand, ze keken er nog geen eens naar. Ik was helemaal blij, totdat ik vrijdag een email terug kreeg… Ja maar Anne-Sofie, dat je het land binnen bent betekent niet dat je ook mag werken. HUH WAT?! Je toeristenvisum is 6 maanden geldig en aangezien ik tot 7 augustus blijf en dat net iets minder dan 6 maanden is laten ze je gewoon ‘binnen’. Maar om te werken heb je wel een vergunning nodig. Ja oké, stom maar ik snap het. Maar goed, ze zijn nog bezig met mijn bezwaar dus dan werk ik nu even zonder een geldig bewijs?

Nee Anne-Sofie, zo werkt het niet. We hebben toch echt een handtekening nodig. WAT? Een handtekening. Luister eens, jullie hebben verdomme in jullie handleiding staan dat die niet nodig is, jullie zijn degene geweest die zeggen dat alles goed komt en dat ik gewoon zou kunnen werken en nu krabbelen jullie terug? Ja, we hebben toch nog eens contact opgenomen met de Toelatingsorganistie en er zijn weer wat regels veranderd, je moet nu wel student zijn. Ja maar wacht eens even, dat wist ik toén niet en dit kan nu niet tegen mij gebruikt worden. Dat snappen wij, maar kun je niet wat regelen vroegen zij mij. Wat regelen? Waar doen? Hoe? Ja, vraag eens na bij je vorige universiteit. Dit had ik al een keer eerder gedaan in december toen mijn vergunning afgelast was, maar laat ik mijzelf eens van mijn goede kant zien, ik stuur nog wel een mail. Dit alles gebeurde afgelopen vrijdag en zo stuurde ik 3 mails naar verschillende adressen van de uni.

Maandag kreeg ik gelijk antwoord van alle drie, nee helaas. Ik was geen student meer toen ik de overeenkomst aanging dus zij kunnen niks voor mij betekenen. Logisch. Kantoor had misschien nog een oplossing, ik kon hier zogenaamd een cursus volgen en dan zou ik daarvan een handtekening krijgen en kwam alles als nog goed. Maar, dat zou wel gewoon collegegeld kosten. Maar jongens luister eens, ik heb al een vliegticket gehad wat ik opeens niet meer had door een faillissement en geld aan verloren ben, ik heb al 400 euro aan een visum betaald wat vele niet hoeven te hebben überhaupt en nu moet ik nog eens 1000 euro gaan dokken? Sorry, maar dat gaat mij te ver.

Het werd dinsdag en ik begon opeens toch wel echt wat stress te voelen. Hoe gaat dit aflopen? Wat gaat er gebeuren? Dinsdag kreeg ik een mail dat wanneer dit alles niet lukt we maar eens moeste kijken hoe we dit gingen oplossen. OPLOSSEN? Ik geef niet graag andere de schuld, maar sorry hoor, ik kon hier echt NIKS aan doen. Ik heb netjes alle procedures gevolgd, mij aan alle regels gehouden en alles netjes ingeleverd. Jullie hebben mij verkeerd ingelicht en willen mij nu opeens niet meer als student hebben. Dit zal ik nog even toelichten. Het kantoor waar ik de eerste twee maanden voor zou werken en waar het nu om gaat is het grootste kantoor van Curaçao. Hier komt heel wat aanzien en trots bij kijken. Zij willen alles volgens de regeltjes doen en zolang mijn bezwaar liep was mijn vergunning afgewezen en mocht ik ‘officieel’ niet werken. Niemand maar dan ook niemand komt het ooit controleren, maar toch wilde zij het risico niet nemen. Daarbij is het nog eens zo dat wanneer je je vergunning aanvraagt en hij nog niet goedgekeurd of afgekeurd is je WEL mag werken. Dus als ik gewoon veel later pas mijn vergunning had aangevraagd en zij nu nog bezig waren met het verwerken ervan had ik wel nu kunnen werken. Maar omdat ik alles netjes op tijd geregeld heb, ben ik hier nu de dupe van. Hoe dan?!

Twee huisgenoten waren thuis toen ik de mail kreeg waarin toch wel duidelijk werd dat ik donderdag zo goed als zeker niet zou mogen starten met mijn stage. Een van de jongens zei; Anne-Sofie, kop op, je gaat je nu aankleden (ik loop hier hele dagen te zweten in mijn bikini), je mooi maken en je trekt je mooiste pakje aan en we gaan er naartoe. Wat een topper he? Dat deed ik en zo gingen wij samen naar het kantoor. Ik liet hem rijden, want ik was nog in alle staten en had zeker een paar auto’s in de penarie gereden denk ik. Anyway; wij komen daar aan en opeens snapte ik die ‘zakelijkheid’ van hen wel. Holishit, wat een kantoor was dit! Super mooi, groot en chic. Mijn huisgenoot zei meteen, gevoelens mag je hier niet hebben, hier wordt alleen maar gewerkt tot je erbij neer valt en je targets hebt gehaald. En gelijk had hij, zo’n kantoor was het echt. Ik kreeg er wel een kick van, hier wil ik wel twee maanden werken en kijken of het echt zo is.

Na heel lang wachten kwam mijn stagebegeleider naar mij toe. Ik had haar nog nooit gezien en zij snapte er helemaal niks van. Ik had tot op dat moment contact gehad met de hr manager maar omdat ik weet dat zij niks van rechten weet dacht ik, ik moet iemand spreken die daar wel verstand van heeft. Zij was een beetje overrompelt door mij bezoek, maar ging het wel even uitzoeken. Ja sorry, nee de hr manager moest hier toch echt maar achteraan. Niet heel behulpzaam vertelde zij mij dat het echt afwachten was. Maar donderdag beginnen met werken, nee, dat ging niet lukken. Verslagen, hopeloos en verdrietig ging ik terug naar huis. Ik had het gehad. Wat een kut land is het toch. Waarom kan er niet een iemand even normaal antwoord geven op een vraag, iets niet traag doen en wanneer houdt deze enorme corrupte en hiërarchie eens op?!

Papa en mama wisten nog steeds van niks en dat wilde ik even zo houden, ik los dit zelf op. Woensdag werd ik weer gebeld door de HR manager en vertelde zij mij dat het allemaal tegen zit. Zij wilde niet de schuld op zich nemen, want de Toelatingsorganisatie veranderd regels en daar kan zij ook niks aan doen. Begrijpelijk. Maar dit grote kantoor met veel macht heeft toch wel connecties? Connecties om net even die hoge pief van de toelatingsorganisatie te laten weten dat dit niet zo kan. Zij hoeven enkel mijn bezwaar door te lezen en goed te keuren en dan kan ik werken. Waar doen we moeilijk om jongens?

Zij zou nogmaals er achteraan gaan beloofde zij mij. Woensdagmiddag kreeg ik een telefoontje. Goed nieuws! De toelatingsorganisatie had verteld dat wanneer het kantoor ook nog even een motivatiebrief zou sturen alles goed zou komen. Ik moest die brief bij het organisatie afgeven en dan zou ik donderdag gewoon kunnen beginnen met werken. Zie je wel; alles komt goed Anne-Sofie!

Als een gek ging ik naar de Toelatingsorganisatie. Het was al 14:00 en om 15:00 ging het daar alweer dicht. Ik kwam aan en werd lekker van het kastje naar de muur gestuurd. Toen ik uiteindelijk bij een jonge jongen uitkwam en mijn probleem uitlegde en naar Shalisa vroeg (dit had het kantoor mij opgedragen) werd mij meteen verteld dat die niet aanwezig was. Deze jongen, die denk ik echt één hersencel had en mij dom aankeek bleef maar zeggen, ‘is er niet’. Nou dat lijkt mij sterk jongeman, ze was er een half uur geleden nog. Nou dan moest ik maar weer even gaan zitten en wachten. Nadat ik zo’n 15 minuten had gewacht en mijzelf van woede al bijna had opgegeten kwam Shalisa tevoorschijn. Maar ben jij Shalisa dacht ik? Jij bent denk ik net 20?! Ik wilde haar netjes een hand geven, maar daar had zij blijkbaar geen behoefte aan. Ondertussen stonden er 4 mensen achter de receptie en kon ik nogmaals mijn verhaal doen. Nee hoor, het zou vandaag niet geregeld worden. Shalisa wist helemaal niks van een hr manager af, deed net alsof ze gek was en was echt niet van plan mij te helpen. Ik keek de andere 2 (die met die ene hersencel had ik al afgeschreven) hopeloos aan. Maar alsje alsje alsjeblieft, kan IEMAND mij helpen? Mensen, ik wil morgen heel graag beginnen met mijn stage, toe nou. Help!

Ze keken mij schaapachtig aan en er kwam een discussie in het Papiaments. Daar kan ik denk ik zo’n 3 woorden van verstaan, maar de woorden die ik snapte waren genoeg voor mij om mij met dit gesprek bemoeien. De dikke mevrouw (maar echt dik dik zoals ze hier allemaal zijn) zei tegen meneer Steen (ik heb zijn naam gevraagd) dat ik toch gewoon mocht beginnen met mijn stage? Ik was toch nog steeds in de procedure en als je je vergunning aanvraagt mag je toch ook al beginnen zonder dat je weet of het goedgekeurd is?

JA, precies dacht ik!! Dat klopt. Meneer Steen was echter heel stellig, NEE. Dat mag niet. Er ontstond een ruzie tussen die twee en ik snapte het niet meer. Totdat die dikke mevrouw riep ‘ja maar dat kan toch niet, stelletje idioten die is niet eerlijk’. Nee precies, het is niet eerlijk!!! Ik kom hier met veel geld wat ik allemaal in jullie land uitgeef, ik wil alleen maar heel hard werken, maar alles wat ik hier probeer wordt mij ontnomen. Ik moest maar weer even gaan zitten en Shalisa kwam na 10 minuten weer bij mij terug. Ze zou morgen contact opnemen met de hr manager. Nou, dat geloofde ik dus echt niet. En hoe nu verder dan?, vroeg ik. Gewoon afwachten. Ik ontplofte nog net niet, ik telde tot 10 en legde nog een keer aan deze 4 mensen mijn probleem uit. Ik smeekte ze om ieder geval bij hun hogere baas dit verhaal te vertellen. Ja ja, doen we, nu moet je gaan want we sluiten.

Ik was klaar, klaar met dit land, klaar met de mensen, klaar met de corruptie, hiërarchie, sloomheid en op. Ik was nu al dagen een gevecht aan het voeren met allerlei instanties, had tientallen mails gestuurd, tientallen telefoontjes gepleegd maar wat ik ook deed, het hielp en helpt niet. Ik belde nogmaals het kantoor op en die zouden er proberen achteraan te gaan. Ja dat zal wel. Maar ik hoefde in ieder geval donderdag 1 maart niet naar stage te komen.

Gebroken kwam ik thuis en had ik het gehad. Ik legde papa en mama uit wat er de afgelopen dagen was gebeurd en vroeg hen om advies. Alles had ik natuurlijk al geprobeerd en zij vonden dat het genoeg was geweest. Anne-Sofie, je kunt niet weken wachten en dan nog beginnen met je stage, dat kan niet. Het is en blijf gedeeltelijk de fout van het advocatenkantoor en zij hebben echt wel iets geprobeerd, maar zijn er niet met alles wat in hun macht lag achteraan gegaan. En ik snap het wel. In een land waar alles zo corrupt is moet je gewoon heel erg opletten wat je doet, zegt en schrijft. Zij kunnen niet zomaar naar de hoogste baas van de toelatingsorganisatie stappen, want zo werkt het hier nou eenmaal niet. En zij weten ook dat alles hier traag gaat, en hoe meer druk je erop zet, hoe minder zij gaan doen. Zetten zij nu druk, wordt dat de volgende keer tegen hen gebruikt. Het enige wat ik gewoon niet snap, is dat ik daar niet mag beginnen. Nooit is er iemand gecontroleerd op een vergunning, maar toch willen zij het risico niet lopen. Ik denk dat er dus iets speelt tussen die twee, maar ook daar ben ik niet zeker van.

Voor nu is het zo dat de hr manager weer contact heeft gehad met Shalisa en zij gaat proberen of zij eerder naar mijn bezwaar kunnen kijken. Ik heb hier een hard hoofd in. Ten eerste omdat Shalisa maar een stagiaire is en dus helemaal niet bij een hoge baas kan komen. Ten tweede omdat alles waar ze hier ‘ja’ tegen zeggen eigenlijk ‘nee’ betekent en ten derde omdat zij mij nu al maanden dingen beloven en zeggen dat het goed komt, maar dat komt het steeds maar niet.

Ik heb het gehad met dit alles en wil weten waar ik aan toe ben. Ik heb dit de hr manager gezegd en wij hebben afgesproken dat zij maandag weer contact heeft met Shalisa. Mocht zij dan precies kunnen zeggen wanneer er naar mijn bezwaarschrift gekeken wordt, dan kunnen we beslissen wanneer en of ik nog aan de slag kan. Blijft dit alles vaag, wat ik denk, dan is het klaar. Klaar met in ieder geval mijn stage bij dit kantoor. Zij gaan het risico niet lopen wat hun goedrecht is, maar ik ga niet langer wachten. Alles is hier duur en ik heb gewoon loon nodig om mijn kamer te kunnen betalen. Ik ben bang dat mijn vergunning door al deze druk van alle kanten alleen maar verder onderaan de stapel terecht komt en ik echt pas in mei iets te horen krijgen.

Maar wat dan? Ja, dat is een goeie vraag. Ik ga alles aanpakken wat aan te pakken valt. Terug naar NL? Absoluut niet! Ik heb hier alles al voor maanden vast liggen dus dat is sowieso geen optie, maar ook al was dat niet zo, ik ga niet terug. Ik laat mij niet door een paar corrupte organisatie uit het veld slaan. Behalve de traagheid en de manier waarop mensen hier leven heb ik het hier geweldig. Ik moet en zal ook dit oplossen en ik zal ergens gaan werken. Een bar, restaurant, schoonmaakster, voor alle studenten koken, het maakt mij allemaal niet uit. Zolang ik maar aan het werk kan en zij hier geen vergunning voor nodig hebben. Dit is dus bij bijna alle bedrijven zo, dus ik kom wel aan de slag. Maar voor nu hou ik nog een sprankeltje hoop dat er maandag een klein wondertje is en dat ik toch mag beginnen met werken….

Zo, 7 word pagina’s vol, maar nu zijn jullie wel op de hoogte.

Ik duik het zwembad snel in, want met z’n 30 graden hier hoor je mij niet klagen over enorme kou.
Hou vol daar, ik stuur wat zon naar jullie toe, maar dan moeten jullie mij beloven dat jullie mee helpen hopen, bidden of wat voor ander moois jullie kunnen.

Liefs!