Low downs and high ups

Lieve allemaal,

Het is inmiddels alweer een goede maand geleden en er is, surprise, alweer heel veel gebeurd dus daar komt de nieuwe update.

Ik ga dit keer met de ALLER BESTE GEWELDIGSTE update beginnen: IK BEN AANGENOMEN VOOR DE TOGAMASTER IN GRONINGEN!!!!!
Jaja, maandagochtend, gisterochtend dus, opende ik mijn mail en las ik het goede nieuws. Ik heb ontzettend hard gegild en rond gesprongen en Eva en Stan keken mij redelijk verward aan. Wat is er in godsnaam met haar aan de hand?! Eerder die ochtend had ik namelijk van het secretariaat een mail ontvangen dat ik 'deze week' een mail zou ontvangen. Wij hadden allemaal dus niet gedacht dat dit meteen de volgende dag zou gebeuren.

Nou goed, na minuten gillen en springen en Eva letterlijk besprongen te hebben was ik wat op adem gekomen en bracht ik papa en mama het goede nieuws. Ik dacht nog net voordat ze opnamen, ik moet mama dit rustig vertellen, dit kan dat hart helemaal niet aan. Dat rustig vertellen ging alleen niet, té blij was ik daarvoor.

De meeste van jullie zullen nu helemaal begrijpen wat ik met mama's hart bedoel, sommige van jullie misschien ook niet. Voor deze enorm hoge 'up' en al deze blijdschap ging namelijk een veel minder leukere tijd aan vooraf. Een tijd waarin mama menig een heeft laten schrikken, inclusief mijzelf..

De meeste van jullie hebben van papa en mij tijdens mama's ziekenhuisopname(s) al genoeg updates gekregen en daarom wil ik het niet te langdradig maken. (Sorry ik lees het verhaal nu door en dat is weer mislukt) Om alles nog even samen te vatten; ik ben een goede 1,5 week in Nederland geweest. Voordat papa en mama mij in curaçao hebben opgezocht was mama even naar de dokter geweest, omdat zij zich niet zo goed voelde. De dokter maakte een hartfilmpje, zag er iets op wat niet 'goed' was en mama zou verdere onderzoeken ondergaan. Even was het onzeker of mama wel überhaupt naar curaçao mocht vliegen, maar al snel kreeg mama toch een 'go'. Toen mama hier in curaçao was, 3 weken lang, heeft zij mij enorm laten schrikken. De mama die ik daar zag, was niet mijn mama. Niet mijn altijd blije, gekke, enthousiaste en vooral levendige mama als zij is. Het was een mama die enorm moe was, snel buitenadem, voor veel dingen geen fut meer had, veel vergat en dus vooral niet haarzelf was.

Dit deed mij natuurlijk veel, natuurlijk heb ik oudere ouders, maar was mama echt opeens zo snel achteruit gegaan? Ik geloofde er maar niks van. Nadat ik mijn zorgen naar Paul had geuit en het na 2,5 week naar mijn mening nog niet beter ging nam, Paul voor de zekerheid toch even contact op met de cardioloog in Nederland. Vliegen met een hart wat niet helemaal goed is, is natuurlijk niet heel verstandig. Maar de beste man verzekerde mama dat alles goed zou komen.

En dat leek ook zo te zijn... Na terugkomst in Nederland onderging mama allerlei onderzoeken en kreeg zij uiteindelijk de uitslag; mevrouw, niks aan de hand! Alhoewel mama's linkerbundeltakblok (ja wat een woord hè?!) niet naar behoren werkte, zou rechts dit opvangen en zou mama hier gewoon oud mee kunnen worden. De cardioloog gaf mama nog een compliment, ze had helemaal geen aderverkalking en dat had hij bij iemand op zo'n leeftijd nog niet meegemaakt.

Maarja, waar kwamen mama's klachten dan vandaan? Want die waren er dus wel degelijk. Nou mevrouw, laten we om de zogenaamde 'puntjes op de i te zetten' dan nog maar even een fietstest doen. 'Daar komt niks uit hoor, maarja, dan hebben we in ieder geval alles wat we kunnen doen gedaan'. Ja, daar was mama het wel mee eens. Ik was ondertussen met wat gezonde spanning aan het wachten op een telefoontje van mama waarin ze zou vertellen dat alles goed was. Super blij was ik natuurlijk, maar niet helemaal gerust. Ik ken mama door en door, mama zeurt niet. Nooit. Maar waarom had ze dan van die gekke klachten? Ik twijfelde op dat moment zelfs nog een beetje aan mijzelf en gaf mijzelf de schuld. Ik moest zo nodig een jaar gaan reizen en ik heb nou eenmaal oudere ouders en ja, de kans is groot dat die wat sneller achteruit gaan. Mama en papa waren natuurlijk ook opgelucht en gingen zelfs nog even lekker uiteten om het te 'vieren' toen ik ze nog even via facetime belde om hun blije gezichten te zien. 'Ja lieverd, morgen alleen nog even een fietstest, maarja daar komt toch ook niks uit.'

En zo volgde de volgende dag die beruchte fietstest. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een fietstest. Achteraf dan.. We maakte er die dag daarvoor op facetime nog een grapje over. 'Nou mama, nu moet je wel even een beetje door trappen hè!' Mama fietste namelijk altijd zo sloom dat ik bijna van mijn fiets af viel. Afijn, daar ging ze dan, de fietstest doen in het ziekenhuis. Pap was dit keer thuis gebleven. Hij was netjes naar alle onderzoeken mee geweest, maar beide dachten dat dit een fluitje van een cent was en dus bleef papa thuis.

Mama heeft nog geen 4 minuten op de fiets gezeten voordat ze er nog net niet vanaf getrokken werd. 'Mevrouw u moet nu echt stoppen met fietsen, ik pak een bed waar u op kunt liggen'. Mama voelde zich prima en begreep het niet. Heel snel daarna werd duidelijk dat haar rechterbundeltakblok het ook niet deed hij inspanning en je daar niet heel lang mee kunt blijven rondlopen. De cardiologen bespraken het geval en stuurde mama toch naar huis. Mama zou door haar eigen cardioloog een van dir dagen gebeld worden en moest de aankomende tijd maar rustig aan doen.

Ik had toevallig mijn lunch pauze toen mama mij vroeg of er iemand bij mij was. Ze had willen wachten met dit verhaal totdat mijn werkdag erop zat, maar liegen kan ze ook niet en toevallig waren we net even met elkaar aan het WhatsAppen. Mama belde en ik merkte meteen dat er iets was. Mama ging natuurlijk uitgebreid het verhaal vertellen en ik had geen idee waar het naartoe ging. Totdat ze natuurlijk bij haar conclusie kwam.

WAT?! NEE?! OMG?! MAMA?! Je maakt een grapje toch?! Met zoiets heb ik gereageerd kan ik mij herinneren. En ik zei; ik kom naar huis, NU. Toen kreeg ik zowel pap als mam aan de lijn; Néé, dat doe je niet. Ok, duidelijk. Eerst maar eens afwachten hoe dit verder ging verlopen. Diezelfde avond belde de cardioloog en vertelde dat mama binnen toen en snel een pacemaker zou krijgen. Mama en wij allemaal schrokken ons rot. Mama was nog zo mans om te zeggen; 'en wat nou als ik dat niet doe?'. Nou, er bleek niet heel veel keus te zijn.

Maar zomaar een operatie wilde mama ook niet, dus stelde de cardioloog voor dat mama die week daarna langs moest komen en hij alles uitleggen.

En toen gebeurde het. De donderdag, donderdag 31 mei, was mama bijna klaar voor vertrek naar het ziekenhuis toen zij niet goed werd. Papa bracht mama meteen naar het ziekenhuis, naar de poli waar mama moest zijn. Daar werd mama meteen doormiddel van hartfilmpjes en weet ik veel wat voor ander apparatuur volledig onderzocht. Tot 2 keer toen voelde mama zich niet goed en precies die tweede keer kwam de cardioloog binnen. Hij onderzocht mama en kwam tot de conclusie dat mama's linker als rechterbundeltakblok niks meer deden.

Pardon?! Ja, dat dus. Mama zou die dag nog geopereerd worden. Ik was die dag lekker aan het werk, net een uurtje bezig, toen ik een gemiste oproep van papa zag. Ik had net daarvoor nog in de groepsapp gevraagd hoe laat mama eigenlijk naar de cardioloog moest voor uitleg over de operatie. Ik dacht dus dat papa belde om daarover te vertellen en ik Appte hem dan ook met de vraag of het dringend was. Ik had het nogal druk op werk en dacht, dat kan ik later ook wel horen. Maar toen appte papa 'ja' terug. Ik wist genoeg, dit is foute boel.

Toen kreeg ik te horen dat mama die dag nog geopereerd zou worden en had ik mijzelf even niet meer onder controle. Ik denk dat ik nog nooit zo geschrokken ben. Mijn lieve mama die verdomme de week daarvoor nog uiteten gaat, omdat er zogenaamd 'niks aan de hand is' en de week daarna met spoed geopereerd moet worden. Het enige wat ik wilde was mama spreken. Papa 'verbood' mij dat eerst, mijn emoties liepen hoog op en papa wilde niet dat mama dat zou merken. En daar had hij volledig gelijk in. Maar, ik moest en zou mama spreken voordat ze geopereerd zou worden. Dus raapte ik mijzelf bij elkaar en was ik een minuut heel sterk. Een minuut waar mama en ik zelfs nog hebben gelachen en toen ik mij realiseerde wat er nou echt aan de hand was en alle piepjes op de achtergrond hoorde van al het apparatuur vroeg ik heel snel weer om papa. Hij probeerde mij gerust te stellen en hij zou mij op de hoogte houden.

Ik ben meteen naar mijn stagebegeleidster gelopen die mij direct naar huis stuurde. Ja, naar huis in curaçao, maar zij zei ook dat ik naar huis in Nederland moet gaan. Ze zijn hier enorm zorgzaam voor hun families en familie staat dan ook echt nog op nummer 1. Meerdere huisgenoten en vrienden op het eiland hadden dit al eerder tegen mij gezegd toen duidelijk werd dat mama geopereerd zou moeten worden, maar toen wilde ik het nog niet. Ik verliet kantoor en liep naar huis. Daar waren huisgenoten thuis en een van de eerste dingen die wij deden was kijken naar vluchten. Het was toen 10;30 en om 14;30 zou klm naar Nederland vliegen. Die kan ik halen dacht ik. Ik belde papa en die zei dat het echt niet nodig was. Vooral 'technisch' gezien was het niet nodig, want alles zou goed komen.

Ja, jullie konden mij op dat moment allemaal wel wat. Ik zat verdomme aan de andere kant van de wereld en had daar voor het eerst in dit jaar spijt van. Ik had mijn zinnen erop gezet, ik ging naar huis. Ik belde mijn reisverzekering op en die pakte dit zó goed op. 'Mevrouw, wanneer zou u naar huis willen? Vandaag of morgen?' Ondertussen was het 11:30 en vertelde ik hen dat er om 14;30 een vlucht zou gaan die ik erg graag wilde halen. Zo gezegd, zo gedaan.

En dus pakte ik héél snel een tas met spullen en bracht een huisgenoot mij naar het vliegveld. Ik liet wat mensen weten dat ik eraan kwam en daar stapte ik dan het vliegtuig in. Ik denk dat ik pas na 2 uur zittend in het vliegtuig mij besefte wat er allemaal aan de hand was en wat ik ging doen. De tien uur durende vlucht ging nog best snel, ik ben maar 5 films gaan kijken, want slapen kon ik toch niet.

Toen ik om 05:30 op Schiphol landde stond Daphne mij daar op te wachten en ving zij mij op wat heel fijn was. Heel fijn om zo opgewacht te worden en even met iemand te kunnen kletsen. Ik begreep al snel dat mama die bewuste donderdag toch niet geopereerd was en dit die vrijdag zou gebeuren. Wat was ik blij, dan kon ik mama nog voor de operatie zien! Ik kon met Paul mee rijden en zo brachten wij de uren voor de operatie door op mama's kamer in het ziekenhuis. Daar aangekomen besefte ik mij pas dat mama op de ic/hartbewaking lag en het echt geen grapje was wat mama had.

De 1,5 week daarna zijn heel snel gegaan. Mama knapte eerst niet op en de gehele hartbewaking, cardiologie poli, pacemaker poli en eerste hulp heeft geweten dat Anne-Sofie van der Sanden de dochter van Nelly Onrust is. Ik hoefde op een gegeven moment niks meer te zeggen, ze herkende mij al aan mijn stem. Maakte mij allemaal niet uit, als ze mama maar beter maakte. In mijn ogen hebben alle dokteren steken laten vallen en is alles niet gelopen zoals het zou moeten zijn gegaan. Ach, dat is een discussie voor later. Op dat moment was alleen mama belangrijk en draaide papa en ik overuren. Voor een jetlag was ook geen tijd, dat kwam later wel weer. We zorgden voor mama, namen alle ontzettend mooie en lieve kaarten en bloemen in ontvangst, stonden iedereen te woord en sleepten elkaar er doorheen.

Mijn vlucht heb ik zelfs nog verzet, ik zou eerder teruggaan, maar omdat mama nog niet echt opknapte en we een paar keer terug naar het ziekenhuis zijn gegaan werd dit uitgesteld.

Op een zondag verliet ik Uden en papa en mama om op uilenstede te slapen voordat ik de volgende ochtend weer vanaf Schiphol naar curaçao zou vliegen. Ik denk dat ik nog nooit het zo moeilijk heb gevonden mama achter te laten. Wie laat zou nog een herstellende moeder achter? Ja, I know, iedereen. Papa en mama kunnen het allemaal zelf en het ging al wat beter, maar nog niet goed. Ik weet nog goed dat ik al in de slurf stond om het vliegtuig weer in te stappen en een halve paniekaanval kreeg en dacht 'ik moet hier weg, ik moet naar mama'. Toch deed ik het niet en landde ik 10 uur later weer in curaçao.

Mijn 'thuis' zoals ik het ook steeds in Nederland noemde. Mijn thuis waar Laure, een inmiddels vriendin die ik in West Australië heb ontmoet en ook nog in Thailand heb gezien, op mij aan het wachten was samen met een huisgenoot. En gek dat dat was... Zij wachtte mij dus op op curaçao in plaats van dat ik haar verwelkomde. Zij was er inmiddels al 3 dagen. Omdat ik inmiddels wist dat ik die maandag zou vliegen besloot zij toch alvast te gaan en stond zij dus op mij te wachten. De eerste paar dagen waren enorm wennen. Ik had een jetlag, voelde mij toch niet echt thuis en dacht alleen maar aan mama. We hadden elke dag facetime contact en nu nog steeds houden we veel contact. Ik kan het gewoon nog niet zo goed loslaten, en dat vind ik ook helemaal niet erg.

Mama heeft mij enorm laten schrikken en aangezien mama en ik twee handen op een buik zijn moet ze dat niet nog eens flikken, want dan ga ik er zelf aan onderdoor (nee hoor mama, grapje!). Die 1,5 week Nederland vlogen dus voorbij en heel veel meer dan het ziekenhuis en papa en mama's slaapkamer heb ik dan ook niet gezien. Ik besef mij eigenlijk ook nog steeds niet dat ik überhaupt thuis ben geweest. Maar goed, veel tijd om hier over na te denken had ik eigenlijk niet. Terug in curaçao stond mijn stage weer op mij te wachten.

Ik had al wat weken daarvoor besloten dat 15 juni mijn laatste stage dag zou zijn. Twee weken eerder dan gepland. Dit omdat ik anders direct vanuit curaçao door zou vliegen naar mijn volgende bestemming en ik het hier rustig wilde afsluiten. Ondertussen had mama mij al een paar keer laten schrikken en wilde ik even bijkomen. Achteraf gezien maar goed ook dus. Ook zouden laure en Eva langskomen en wilde ik niet dan hele dagen aan het werk zijn. En, daarbij heb ik zoveel geleerd en stappen gemaakt dat ik die laatste weken veel hetzelfde deed, namelijk gehele dossiers zelf behandelen en had ik het idee dat die twee extra weken niet veel zouden toevoegen. En zo geschiedde dit dus ook. Nouja, net nog iets anders eigenlijk. Ik kwam maandag 11 juni aan en mijn geweldig lieve stage adres vond dat ik eerst maar eens moest bijkomen. En enkel een donderdag en vrijdag werken had ook niet veel nut, dus was ik opeens al klaar met mijn stage. Na terugkomst op curaçao heb ik dus helemaal geen stage meer gelopen.

Die vrijdag ging ik nog wel langs voor mijn beoordelingsgesprek. Nou, mijn ego kreeg alweer een boost zeg. Conclusie; een zeer goed, hoger kon niet! Ze waren erg enthousiast en vonden dat ik het super heb gedaan. Alweer was ik zó blij en nam ik met een dubbel gevoel afscheid. Het was tijd om te relaxen, bij de komen en lau en eef het eiland te laten zien. En dat is nog steeds de situatie. Lau is helaas vrijdag weer naar huis vertrokken na een geweldige 1,5 week. Eef kwam maandag 18 juni aan en met zijn drieën en vrienden van hier hebben we op 20 juni dan ook mijn verjaardag gevierd. En wat was dat ge-wel-dig en wat voelde ik mij jarigggggg! Inclusief taart, slingers, ballonnen en zelfs een opblaas 23! We hebben enorm gefeest, zelfs zo erg dat we die donderdag met z'n allen alleen maar op de bank konden zitten en verder vooral niet moesten of konden bewegen en erg veel zelfmedelijden hadden. Eigen schuld, dikke bult!!

Daarnaast heb ik met Lau een rondje curaçao gemaakt. Ik heb haar alle mooie strandjes, plekjes, de stad, restaurants en noem het maar op laten zien. De dag voor mijn verjaardag toen Eva ook net was gearriveerd zijn we nog met z'n drieën naar klein curaçao geweest. Ik heb daar toen ik naar bonaire ben geweest ook al een tussenstop gemaakt, maar dat was toen maar voor een uur. Nu was het een hele dag en hebben we enorm genoten. Prachtig warm weer, enorm wit zand, prachtig blauwe zee. Genieten! Verder is klein curaçao niet heel groot en hebben op een wandeling naar de vuurtoren en over het strand heen lopen niet meer gedaan dan kletsen en zonnen!

Nu is mijn laatste week aangebroken en ga ik die geweldig afsluiten met eef, wederom met een rondje curaçao en alle leuke dingen die ik zelf nog wil doen of zien. Daarna, volgende week dus, is het tijd voor een tussenstop in Colombia, Bogota voor 4 dagen waarna ik vier week in Cuba zal gaan rondreizen. Een oud huisgenootje en vriendin zal ook naar cuba vliegen en samen zullen we daar dus rondreizen. Daarna zal ik nog lekker een week in miami doorbrengen en zal ik 7 augustus waar in Nederland aankomen. Iets waar ik ab-so-luut niet aan wil denken, alhoewel ik door mijn toelating Groningen er nu wel iets meer zin in krijg.

Het Curaçao verhaal zit er dus bijna op, en daarmee bijna mijn reisjaar. Zoals Laura (ex huisgenoot en vriendin waarmee ik door cuba ga reizen) laatst een keer tegen mij zei; goh An, wat heb jij dit jaar hele hoge ups, maar ook enorm lage downs gehad. Beter kan ik het denk ik niet omschrijven. Vooral Curaçao was een erg leerzame tijd voor mij. De stomme corruptie die ervoor zorgde dat ik hier zat zonder stage en uitzicht op een stage, naar het behalen van mijn twee stages met pracht beoordelingen, naar een spoed bezoek in Nederland, naar mijn toelating voor de togamaster. Een periode waar ik mijzelf nog maar eens extra goed heb leren kennen, maar ook heb gezien dat ik mijzelf eigenlijk wel heel goed ken en altijd er wel weer uit kom en rustig blijf.

Nu ga ik de laatste 6 weken extra genieten van mijn vrijheid, want voordat we het weten is het alweer september en staat een studie met daarbij weer veel leren en werken alweer voor de deur.

Nog even een kleine reminder; in Cuba hebben ze zo goed als geen internet en al helemaal geen WiFi. Voor de mensen die mij in de maand juli willen bereiken; dat gaat niet lukken. Dus no worries wanneer jullie niks van mij horen, het gaat goed met mij, maar ik bevind mij dan gewoon even in een land dat nog erg achterloopt.

Nou lieve allemaal, nog maar 6 weken en dan zit het erop. Tot de volgende!

Liefs!