The Westcoast and our bad luck..

Lieve allemaal,

Jullie zullen wel denken, alweer een blog van Anne-Sofie? Ja, ik denk dat het toch (alweer) nodig is. Ik heb de afgelopen dagen van verschillende van jullie persoonlijke berichtjes gehad over de cycloon en hoe nu verder. Daarbij is er de afgelopen weken nog veel meer gebeurd en praat ik jullie graag even bij..

Dus, wij huurden een stationwagon bij een verhuurbedrijf. Prima zou je denken, heb je in ieder geval niet het gezeur met een eventuele kapotte auto of iets dergelijks. Saskia had namelijk een paar maanden geleden een auto in darwin gekocht waarmee zij helemaal naar Adelaide zou rijden. Om dat verhaal maar even heel kort te maken; de auto is volledig kapot gegaan en daar stond zij dan, in de middle of nowhere, met een kapotte auto, één ander meisje en kon zij geen kant op want de eerst volgende stadjes waren uren verderop. Zo zijn er nog heel veel meer van dit soort verhalen. Vele backpackers kiezen bewust voor het kopen van een auto, omdat dit meestal veel goedkoper is dan het huren van een auto. Je koopt hem van andere backpackers, rijdt er een stuk mee en verkoopt hem na wat weken of maanden voor dezelfde prijs, net iets meer of net iets minder, door en verliest hierdoor bijna niks. Maar, dan moet het dus wel goed gaan en dat gaat het vaak niet. Zo dus ook bij saskia en daarom besloot ik dat ik absoluut geen auto ging kopen. Überhaupt zou dat al wat gek zijn geweest, want ik had natuurlijk niet meer zo lang in Australië, maar qua geld zou het goedkoper zijn dan een dure huurauto. Duur omdat de westkust dus in alles duurder is, omdat er minder toerisme is en een auto huren dus ook een fortuin kost. Maar ik moest en zou de pracht van de westkust zien dus daarom huurde we er een. Dag 1 en 2 ging dit nog perfect. Ding reed goed, we hadden het gezellig en ik sliep zelfs lekker in de tent dus wat een perfecte weken zouden dit worden.

Alhoewel, achteraf besefte ik mij dat het 's middags op dag 2 eigenlijk al mis ging. Ik wilde de auto starten wat niet in een keer lukte. Het is een automaat overigens en ik dacht misschien doe ik wat verkeerd. Ik probeerde de auto nog een paar keer te starten en toen deed hij het. Ach, ik zal wel even te druk bezig zijn geweest met praten en iets niet goed hebben ingedrukt. Dag 3 wilden wij 's ochtends naar een national park. Na een lekker ontbijtje waren we helemaal klaar om te vertrekken. Wat denk je? Wil ik die verdomde auto starten, doet dat ding niks. Niks, behalve een gek geluid maken. Oh mijn god, het zou toch niet dacht ik meteen? Na poging 10 liet ik het Roy proberen en hoopte ik vurig dat het aan mij lag. Nee hoor, dat ding starte gewoon niet. Godzijdank hadden we die nacht op een betaalde camping (met heel veel paarden, geweldig was het er!) en liep ik meteen op de eigenaar af. Die wilde wel even meekijken ja. Ondertussen had ik ook al het verhuurbedrijf gebeld en schoot dat absoluut niet op. Het was weekend en alles was dicht. Daarbij zit de centrale in Sydney en wij aan de andere kant van Australië, konden ze niet 'vinden' waar wij zaten, ja het was er nou eenmaal vrij weg van de bewoonde wereld, en stond onze auto ook nog eens niet geregistreerd. En probeer dan nog maar eens rustig te blijven.. De andere waren druk in de weer met de auto, samen met de eigenaar, maar dat ding wilde gewoon niet meer starten. Na zo'n 25 minuten, vele startkabels, andere campinggasten die hielpen en weet ik het wat nog meer, begon de auto weer wat te doen. De eigenaar zei dat het de accu was die leeg was. Nou prima, kan gebeuren zou je zeggen. Maar wij wisten 100% zeker dat wij niks aan hadden laten staan dus hoe kan de accu dan op zijn? Daarbij vond de eigenaar het heel gek dat het zo lang duurde voordat de accu het deed met behulp van de startkabels en had hij het vermoedde dat de batterij gewoon kapot was. Ik hing ondertussen zo'n 45 minuten lang aan de telefoon met mevrouw nummer 4, omdat ik natuurlijk weer eens doorverbonden was. Nou moest ik ook nog eens gaan duidelijk maken dat de auto het nu wel deed, maar wij toch wilden dat er iemand naar kwam kijken, omdat de accu waarschijnlijk leeg was. Ja maar, hoe wisten wij dat dan? Ja geen idee, dat zeggen ze, komen jullie nu alsjeblieft hierheen? Wij wilden namelijk daar echt niet weg voordat het gecheckt was. Dit omdat wij van plan waren vanaf die dag zo goed als altijd gratis te gaan kamperen wat betekent veel hele afgelegen plekken maar nog erger, waarschijnlijk geen andere auto's of mensen die ons zouden kunnen helpen als de auto weer niet zou starten.

Na, niet meer zo vriendelijk maar doch dringend, duidelijk te hebben gemaakt dat er vandaag nog iemand langs moest komen won ik de 'strijd' en zou er iemand komen. Dat kon wel uren duren. Prima. Godzijdank was diegene er na een uur al en hadden wij een zwembad om even in af te koelen. Die man dacht eerst, waar kom ik voor, dat ding start toch?!, maar wilde hem gelukkig wel even doormeten. En dat was maar goed ook, want hij was opeens niet meer zo kalm. Nee, die getallen klopte toch echt niet met de getallen die het zouden moeten zijn, maar hoe kon dat toch? Na lang twijfelen, vele keren doormeten en nog meer twijfelen stelde hij voor om de batterij er toch maar uit te halen. Daar waren wij zelf ook erg voor dus hup, ding eruit en nieuwe erin (die hij gelukkig bij zich had). Ondertussen was het einde van de middag en waren wij onze hele dag kwijt aan wachten en hadden we niet de wandeling kunnen maken die wij wilden. Overigens verklaarde iedereen ons voor gek dat we die überhaupt wilden doen, want Australischers vinden het zelf nog steeds heel gevaarlijk om in de zon te lopen, zeker als het zo'n 35 graden is. Op zich hebben zij volkomen gelijk, maar wij waren echt goed voorbereid en wilden het nou eenmaal graag. Nou ze kregen nu toch hun zin, want we hadden er nu geen tijd voor. Met een startende auto reden wij naar het kalbarri national park en hebben we nog een kleine wandeling gemaakt en genoten van de mooie uitzichten.

De volgende ochtend starte de auto weer en reden wij naar de garage. We hadden afgesproken langs te gaan zodat hij nogmaals onze oude batterij kon doormeten. Al snel bleek dat hij het nog steeds niet goed deed en mocht de nieuwe batterij erin blijven. Waren wij even blij dat er toch iemand naar had gekeken, anders hadden we die ochtend dus weer met een niet startende auto in de middle of nowhere gestaan. Wat er nou uiteindelijk mis was weet ik nog steeds niet helemaal, maar het had te maken met de batterij en een adapter ofzo. Het ene is waarschijnlijk ooit vervangen, het andere niet, omdat de verhuurbedrijven nou eenmaal zo weinig mogelijk geld aan de auto willen uitgeven. Het ene wel verschillen en het andere niet kan dus eigenlijk niet en nu was het andere gedeelte kapot waardoor het werkende gedeelte het ook niet meer deed.

Goed, een dag waren we dus kwijt en snel vervolgden wij onze weg naar shell beach. De naam zegt het al, een strand vol met klein schelpjes. Zo'n 70 kilometer lang. Bizar om te zien, heel gek om op te lopen, maar ontzettend mooi! Heel lang bleven we er echter niet, want hoe noorderlijker wij reden hoe warmer het werd. Hadden we de eerste dag nadat de zon was ondergegaan nog een vestje aan, wist je nu niet waar je het 's avonds moest zoeken voor wat afkoeling. Middag op de dag was het dus al helemaal warm. Mij kan het bijna nooit warm genoeg zijn en dus had ik er nog wel even kunnen rondlopen, maar het is simpelweg te gevaarlijk. De zon is zo fel en door het gat in de ozonlaag kun je blijven smeren maar zelfs dat voorkomt verbranden bijna niet. Daarna begon al snel een ander avontuur, we reden richting monkey mia waar we de volgende ochtend dolfijnen zouden zien. Er is alleen geen gratis plek om te kamperen in de omgeving en dus creëren wij onze eigen plek. Dit was nog lastig te vinden, maar net voordat het echt donker werd vonden we een goede plek die een beetje afgelegen was zodat een ranger ons niet meteen zal spotten. En toen gebeurde er iets geks, althans in mijn ogen. De twee meiden waarmee ik reis vonden het eng en wilden niet in de tenten slapen maar gewoon in de auto. Ze kwamen met de gekste verhalen en zo vroeg ik mij opeens ook af of ik wel in m'n tentje moest gaan slapen. Ik lig steeds met Roy in een tent en zij beide alleen in een kleiner tentje, misschien kwam het daardoor. Maar goed, eind van het liedje; de twee meiden sliepen in de auto en wij in onze tent. De volgende ochtend hebben we er vreselijk om gelachen en natuurlijk waren we ook niet gepakt. Het was overigens een vroege ochtend, want we zouden dolfijnen gaan zien. Een beetje toeristisch was het alleen wel. De dolfijnen komen al jaren 's ochtends vroeg op die plek en dat wil iedereen natuurlijk zien. Het was gelukkig wel zo dat de dolfijnen niet aangeraakt werden en wij mochten er ook niet te dichtbij komen. Wij hebben het een tijdje van een afstandje aangekeken en toen de meeste weg waren zijn wij op het strand gaan zitten en kwamen de dolfijnen op een hele kleine afstand voorbij zwemmen. Ik blijf het geweldig vinden, weer een geluksmomentje hoor!

Vanaf daar was het de bedoeling om naar coral bay te rijden. Alweer een prachtig strand waar je mooi zou kunnen snorkelen. Daar ging het alleen wéér mis met de auto. Toen we het kleine stukje van onze illegale kampeerplaats naar de dolfijnen reden zag ik dat er een rood lichtje op het dashboard ging branden. Foute boel... We hadden op dat moment geen service en besloten maar door te rijden. Toen we daarna weer gingen rijden, naar coral bay dus, brandde het lampje niet meer. Opgelost dachten wij! Helaas begon het halverwege onze tocht wéér te branden en zat het ons niet lekker. We stopten en raadpleegde Google. Die vertelde ons dat het de remvloeistof, remmen of nog iets anders zou zijn. Ach, die vloeistof kunnen straks wel even bijvullen, dat zal het wel zijn. We reden nog wat verder totdat ik van mening was dat we misschien toch even de wegenwacht moesten bellen. Een rood lampje is nooit goed, de accu was ook al stuk dus wie weet wat de auto nog wel niet meer voor mankementen heeft. We parkeerden de auto en liepen eerst over het prachtige strand. Daarna besloten we nog te gaan snorkelen, het koraal moest tenslotte mooi zijn. Mooi vond ik het niet, dor wel. Wat wel opvallend was, was dat het koraal heel 'dichtbij' was. Als je zwom raakte je het al bijna aan in plaats van dat je er echt naartoe moest duiken. We zagen prachtige vissen en na nog even genoten te hebben van de zon herinnerde ik mij dat we natuurlijk nog steeds met een auto met een rood lampje zaten.. Ik belde met de wegenwacht maar dit ging allemaal weer ontzettend traag. We stonden nog steeds niet geregistreerd, dus we bestonden niet en ze konden ons dus ook niet helpen. Het stoom kwam nog net niet uit mijn oren, maar ik bleef rustig. Na 7x te zijn doorverbonden en 1 uur en 23 minuten verder zou er iemand komen. Toevallig stond ik net onder de douche (gewoon zo'n afspoeldouche, maar die blijkt ook prima te fungeren als echte douche) toen er iemand naar de auto kwam kijken. Hij deed de motorkap open, zag dat er bijna geen vloeistof in zat, vulde dit bij en wilde weer weggaan. Gelukkig was een van de meiden slim genoeg om te vragen of hij ook niet even de remmen zelf wilde checken. Hij trapte blijkbaar drie keer op de rem en zei 'ja, werkt prima'. Top dachten wij, opgelost!

We waren klaar om te vertrekken naar onze gratis kampeerplaats en zeiden coral bay gedag. We hadden nog geen 10 minuten gereden of dat godvergeten lampje begon weer te branden. Ik zal jullie de details besparen, maar blij waren we niet. Konden we wéér die wegenwacht gaan bellen, zouden we wéér te horen krijgen dat we niet geregistreerd waren, kon ik wéér uren aan de telefoon hangen en alles uitleggen en konden we wéér wachten totdat er ooit iemand zou komen opdagen. En we hadden nog een ander probleem; de andere 3 zouden de volgende dag in exmouth gaan duiken. Dit was zo'n 1,5 uur verderop en zij hadden al betaald dus die afstand moesten we overbruggen. Het werd al laat op dat moment en we reden door naar de kampeerplaats om daar dan wel weer te zien wat we zouden doen. We besloten daar, achteraf levensgevaarlijk, om de volgende ochtend het laatste uur naar exmouth te rijden en daar weer te bellen. Dan konden zij gewoon gaan duiken en ik had toch de hele middag 'niks te doen' en kon ik het oplossen. We besloten uiteindelijk toch al in de auto op weg naar exmouth te bellen en zodra wij daar aankwamen stond er al een monteur voor onze neus. Dit keer zouden we een betaalde camping nemen. Dit had diverse redenen, we hadden al het gevoel dat het echt niet goed zat met de auto en we misschien dagen gaan kant op zouden kunnen, we zouden al onze spullen ergens moeten laten, het was inmiddels nog veel warmer want we zaten nog noordelijker, we hadden dus echt wat schaduw nodig in plaats van een open plek langs de kant van de weg en we waren even toe aan een normale douche. De monteur keek en ja hoor, de vloeistof was weer op. Maar hij snapte ook dat dit niet normaal was aangezien het de avond daarvoor nog was bijgevuld. Hij besloot de auto mee te nemen naar de garage en wij moesten als een gek alle spullen uit de auto halen. De hele camping had meegenomen van dit tafereel en het enigste wat wij deden was balen en enorm zweetten. Christel en ik reden mee naar de garage waar de auto meteen werd bekeken. Wat bleek; de hele rem kabel zat LOS. Ja echt gewoon helemaal los. Ik heb er foto's van gemaakt en het is echt ongelofelijk. Van de mensen bij de garage kregen we op onze kop, hoe hadden we zo door kunnen rijden?! We hadden wel dood kunnen zijn! Nou, weten wij veel, de avond daarvoor had iemand nog de remmen gecheckt en die had gezegd dat het allemaal prima werkte...

Afijn, de auto moest gemaakt worden en wij konden niks anders dan wachten. De andere 3 gingen lekker duiken en ik was van plan eens heerlijk het zwembad in te duiken. Ik was eerst nog even alles aan het ordenen en op dat moment even in de keuken om mijn mobiel op te laden. Dit was van vrij korte duur, want een van de campinggasten stormde op mij af om te vertellen dat de emu's ons eten aan het opeten waren. Dit meeeeeen je niet dacht ik! Ik rende er met een sprintje naartoe en stopte nét voor de emu's en de tent. Zij waren inmiddels lekker ons brood aan het eten en waren vooral niet van plan weg te gaan.. Google maar even een emu, deze soort struisvogels zijn hartstikke groot en heel veel dichterbij dan dat wilde ik niet komen. Ook degene die mij gewaarschuwd had en nu naast mij met een klein stokje stond wat hij gevonden had, durfde niet heel veel meer dan lawaai maken en hopen dat die beesten weg gingen. Op dat moment komt er iemand van de camping aan, sprint erop af en de beesten weten niet hoe snel ze weg moeten gaan. Wij waren wel twee brooden kwijt, maar die konden mij gestolen worden. Ik weet het, stom dat wij eten buiten laten staan, maar ik was ermee bezig en we hadden simpelweg geen ruimte om het ergens anders neer te zetten. De gasten hadden weer wat vermaak gehad en ik kwam nog even rustig bij. Opnieuw liep ik naar de keuken om daar al mijn spullen te pakken, toen ik terug liep en die verdomde beesten weer bij onze tent stonden. De werknemer van de camping had mij geleerd hoe ik de beesten moest wegjagen. 'Gewoon heel hard aankomen rennen, je armen omhoog doen en heel veel lawaai maken'. Ik hoop nog steeds dat er geen camera's op de camping hangen, want ik denk dat de beelden internationaal nieuws zouden worden, maar ik vloog dus op die beesten af. Wat denk je? Ze keken me gewoon schaapachtig aan en waren echt niet van plan weg te gaan. Ik gaf de moed op, al het eten had ik al weggehaald en ik zou wel in de keuken wachten totdat die beesten eindelijk weg waren. Van dat middagje zwembad is niks meer gekomen, maar we hebben er later met zijn vieren hard om kunnen lachen.

Dus, de auto zou gemaakt worden en die zouden wij de dag daarna 's middags kunnen ophalen. Balen, want we hadden graag die ochtend al vroeg willen gaan rijden, maar het was niet anders. We zouden namelijk doorrijden naar wat prachtige baaien om de dag daarna onze weg te vervolgen naar, volgens vele, het mooiste gedeelte van de westkust, het karijini national park. We keken er allemaal naar uit, maar dat bleek van korte duur te zijn. Ik wist namelijk dat op dat moment in Broome een cycloon was en keek even op de site van de overheid hoe het daarmee zat en hoe lang het nog zou duren voordat de wegen weer bereikbaar zouden zijn. Daar zag ik meteen dat het voor ons een onmogelijke opgave zou worden om tot Broome te komen. Er was veel verwoest en alle wegen waren dicht en dit zou voorlopig nog zo blijven. Met dit nieuws begonnen wij onze ochtend. Balen natuurlijk, maar we hadden er allemaal vrede mee. Van het nationale park naar broome zou het echt 10 uur heen, en dus ook weer 10 uur terug rijden zijn. Dat was wel heel veel voor het enkel zien van Broome wat niet super bijzonder zou zijn (behalve de kamelen op het strand dan).

Ik dacht even na en realiseerde mij dat die cycloon na Broome ergens anders naartoe zou gaan. Ik keek nog eens op de site en zag dat het nationale park ook dicht was.. We besloten naar het visitor centre van exmouth te lopen (het was aan de andere kant van de weg, ook dit dorp had 4 winkels en een lange rechte weg, That's it). Daar kon men ons niet meer vertellen dan te adviseren elke dag te informeren hoe het ervoor zou staan en hopen dat het zo snel mogelijk weer open zou gaan. Wat ze wel konden garanderen is dat het nog sowieso twee dagen dicht zou blijven, omdat de cycloon er op dat moment dus aan zou komen. De sfeer in de groep sloeg van gezellig om in heel erg balen en we wisten even niet wat we moesten doen. Na wat discussiëren besloten we nog een dag langer op de camping te blijven, de dag daarna naar de mooie baaien te rijden en dan door naar karijini, want dan wisten we in ieder geval weer wat meer.

We haalden de auto 's middags op, die godzijdank weer gemaakt was, en ik belde boos met de verhuurmaatschappij. Hoe kan het dat twee zulke belangrijke dingen kapot gaan?! Hoe kunnen zij dat niet gezien hebben en vooral hoe gaan we dit oplossen? Ik wilde natuurlijk al het geld terug, maar wist dat dat waarschijnlijk toch niet ging lukken. Het werd een discussie met de manager, maar we zouden 4 dagen huur terugkrijgen. Op dat moment had ik daar vrede mee en genoten we die middag nog maar bij het zwembad. Genieten in de schaduw overigens, het was overdag zo warm dat je echt niet in de zon wilde zitten, zelfs ik niet. Zwembad in, schaduw in, dat was onze middag zo wel een beetje.

De dag daarna hadden we een super fijne dag bij de prachtige baaien. De stranden waren zo wit en de zee zo blauw, heel veel blijer kun je mij niet krijgen!! We bleven steeds maar heel even op de strandjes, want het was zo warm en er was nergens beschutting dus de andere verbrandde levend (ik blijf smeren en verbrand gelukkig nauwelijks). We reden aan het eind van de middag door naar onze gratis kampeerplaats en daar had iedereen het even lastig. Het was zo warm, ik kan het niet goed uitleggen, maar echt zo'n vieze warmte en we zaten met z'n allen opgekropt op het stukje schaduw en zelfs daar zweette je je kapot. Ons lichaam kon gewoon niet meer afkoelen en daar werden we allemaal niet goed van. De wind was daarbij ook nog eens heet en om het nog erger te maken kwamen er ontzettende donkere wolken aan. Op zich heel fijn, want regen zou ervoor zorgen dat het wat koeler werd, maar hoe gingen wij dan slapen?! De tenten zouden weg regenen, want het waren echt heel veel donkere wolken. We plaatsen de tenten laat 's avonds, in het donker, onder een kleine overkapping en hoopte maar op het beste. We lagen in de tent maar om de paar minuten vloog er weer iemand de tent uit. In de tenten bleef de warmte heel erg hangen en het enige wat je in je tent deed was zweten. Maar dan echt zweten alsof je een marathon aan het rennen bent. Daarna begon het te regenen wat een enorme verademing was, maar dus meteen ook een verschrikking, want het regende de tenten in. Gelukkig duurde het niet heel lang en was het zo heet dat het snel weer opdroogde.

De volgende ochtend belde ik weer met het nationale park, dat was denk ik de 10e keer en ze herkende mijn stem al. Slecht nieuws; het park zou zondag en maandag sowieso dicht blijven en verder lag het er echt aan wat het weer zou doen en hoeveel schade dat zou opleveren. Shit! En nu? Toen braken de twee langste uren van mijn reis aan denk ik, er ontstond een enorme discussie over hoe we dit zouden gaan doen. Twee wilden al meteen de handdoek in de ring gooien en terug richting perth rijden, eentje wilde hoe dan ook wachten totdat het park open zou gaan en ik wist het even niet meer. Zij vonden dat ik maar moest beslissen, maarja ik zou het nooit voor iedereen goed doen en daar hou ik gewoon niet van. Daarbij had ik 's nachts nauwelijks geslapen en wilde ik gewoon weg bij die gratis kampeerplaats, maar ik snapte ook dat er iets besloten moest worden. Dit werd van kwaad tot erger en als je al enige tijd met zijn vieren aan het reizen bent en je (bijna) geen andere mensen tegenkomt dan kan dat op dit soort momenten opeens heel erg gaan botsen. Even werden er frustraties van de gehele week op tafel gegooid en toen dat er allemaal uit was en we er enorm om hadden moeten lachen moesten we wel echt wat gaan beslissen. De beslissing was dat we tot dinsdag, 2 dagen dus, zouden wachten op de betaalde camping in exmouth zodat we tenminste wat verkoeling en faciliteiten hadden. Dinsdag zouden we weer met het park bellen en te horen krijgen of we 8 uur richting het park zouden gaan rijden óf dat we richting perth zouden gaan.

Toen het dinsdag was en iedereen helemaal klaar was met het niks doen, lui bij het zwembad hangen en we het stadje 10x hadden doorgelopen was het moment daar. Ik belde weer op, wat ik die twee gehele dagen ook op elk random moment van de dag deed, wie weet wisten ze al wat, toen de mevrouw aan de telefoon zei, 'nee sorry, ook woensdag zal het nog dicht zijn'. We hadden eerder dus afgesproken dat we niet eeuwig konden wachten op het moment dat het park open zou gaan en dus gingen we, met ontzettend veel moeite, terug naar perth. Daar kwam meteen weer een probleem bij: als we nu naar perth zouden rijden zouden we er over 2 dagen zijn, maar we hebben de auto voor veel langere tijd gehuurd en waren ook nog helemaal niet 'klaar' voor ons gevoel. We baalden allemaal ontzettend, eerst alle pech met de auto, dan een cycloon waardoor we niet naar broome kunnen en dan zorgt dat stomme ding er ook nog voor dat we niet naar het mooiste stukje van de westkust kunnen...

We herpakten ons allemaal en maakten een nieuw plan. We zouden het stuk onder perth, tot aan Esperance gaan doorreizen. Daar zouden we precies genoeg tijd voor hebben. Zo gezegd, zo gedaan. We zijn ondertussen via het binnenland van perth naar de wave rock gereden. Dit is een enorme rots in de vorm van een golf. Ik vond het niet super indrukwekkend, maar wel leuk om te zien hoor! Daarna zijn we snel weer richting de kust gereden, want die dag was het bewolkt en moesten onze lichamen nog steeds wennen aan de niet super hete temperaturen waardoor we het al snel koud hadden. We kwamen aan bij het cape le grand national park en dat was toch wel weer een van mijn hoogtepunten. Het park was prachtig en het weer was perfect. Er waren zoveel mooie stranden, wandelingen en uitkijkpunten. Als klap op de vuurpijl was daar ook het stand met de naam 'Lucky bay'. Iedereen die een beetje bekend is met Australië denkt dat White heaven beach bij de whitsundays het witste strand is, maar dat is toch echt niet zo. Lucky bay it is! En alsof het dan nog niet mooier kon waren er ook nog een kangoeroes op het strand. Een gelukkiger mens kun je je alweer niet voorstellen. Ik heb daar weer een partijtje lopen te stralen en genieten, niet normaal!

We hadden allemaal zo'n fijne dag maar echt eindigden toch iets minder fijn. In het nationale park waren campings waar wij graag, aan het water, hadden gestaan, maar deze waren allemaal al vol.. We reden een stuk terug en namen aan dat we ergens wel een weg in konden slaan waar we verborgen achter bomen onze tentjes wel zouden kunnen opzetten. Helaas.. Het enige wat we zagen waren weilanden met koeien en dus ook prikkeldraad. Nergens konden we eraf en overnachten. We belandden in Esperance waar we dan maar op een betaalde camping wilden gaan staan. Nee hoor, alle 7 (!) campings zaten vol... We konden geen kant op en zagen maar één optie, met z'n vieren in de auto slapen. Maar waar zet je die auto dan neer? We waren eerder die dag een pink lake (die als 12 jaar niet meer pink is en dus niks aan was) tegengekomen met een look out en vonden dat wel een geschikte plek. Moesten we alleen wel nog 10 minuten rijden. We wisten dat er super veel kangoeroes op die weg zaten en reden met zo'n 30 kilometer per uur heel langzaam naar de lookout. Onderweg waren inderdaad heel veel kangoeroes en maakten we vele stops om die arme beestjes niet een hartverzakking te bezorgen en arriveerden we uiteindelijk veilig bij onze slaapplek. Roy weigerde alleen nog steeds in de auto te slapen met zijn 1.92 cm lange lichaam en zette ergens in de bosjes een tentje op. Om 05:00 zette hij zijn wekker om zijn tentje af te breken zodat hij geen boete zou krijgen en wij sliepen natuurlijk ook hartstikke slecht met zijn drieën in de auto. Ach, dat hebben we ook weer gedaan en overleefd en het zal mij voor altijd bij blijven!

Nu hebben we nog 5 dagen te gaan en zit dit avontuur er ook weer op. Ik hoop jullie in mijn volgende blog alleen maar leuke, fijne, mooie verhalen over die dagen te kunnen vertellen zonder kapotte auto of cycloon!

Liefs!