Sjonnie keep going!!

Lieve allemaal,

Als laatste stop in NZ kwam ik terecht in Christchurch. De plaats waarvan iedereen zei dat er niks aan zou zijn. Waarom niet? Omdat er in 2011 en vorig jaar aardbevingen zijn geweest die ervoor hebben gezorgd dat de hele stad verwoest is. 'Is' inderdaad, want je ziet er tot op de dag van vandaag nog heel veel van terug. Men is nog steeds bezig de stad opnieuw op te bouwen en dat vond ik verschrikkelijk om te zien. De kathedraal, het gemeentehuis, alles moet weer opnieuw worden opgebouwd en daarom ziet de stad er heel somber uit. Maar desalniettemin vond ik het er wél heel leuk. Er zijn super leuke schattige straatjes met veel leuke winkeltjes en restaurants. Ook zijn er enorm veel winkels en zit er echt sfeer in de stad. Wie weet lag dat er ook aan dat het bijna kerst was, maar ik vond Christchurch echt leuk! Lang had ik er alleen niet de tijd, de nacht erna vloog ik namelijk al naar Tasmanie.

Nadat mijn uber gewoon niet kwam opdagen en ik mij nog moest haasten naar het vliegveld kwam ik na 10 uur onderweg te zijn geweest en weer een gebroken nacht (ja ik kies elke keer de verkeerde vlucht uit, maar deze zijn nou eenmaal veel goedkoper..) aan in Tasmanië. Met een enorme glimlach op mijn gezicht kwam ik weer door de immigratie aan en was ik weer in 'mijn Australië'. Zo blij als een klein kind!
Manon stond al met de auto op mij te wachten en daar kon ik meteen bijkomen van mijn eerste kleine hartaanval. Ik zou nu ontzettend graag een foto willen uploaden, maar helaas lukt dat nog steeds niet, dus ga ik het maar zo goed mogelijk beschrijven. Stel je een super oud busje voor die van ellende meer uit elkaar valt dan heel is én die dan ook nog eens geheel bespoten is met graffiti. Voorin zou je met z'n 3en moeten zitten wat alleen ging als je half opgevouwen zat en slapen zou achterin moeten. Met een matras zo dik als drie duimen (ik riep elke dag als ik weer als een bejaarde het bed uit rolde dat het bed één duim dik was, dat vonden de andere overdreven. Toen ben ik het gaan meten en het was dus echt niet meer dan 3 duimen dik!!), en elke nacht tegen elkaar aan slapend omdat er geen plek was om je om te draaien of überhaupt te bewegen, een bijrijdersdeur die niet opengaat én geen airco, werd ik ontvangen door Manon. En die arme Manon wist natuurlijk ook niet dat ik net aan het leren was hoe kamperen werkt en wist niet hoe gauw ze alle positieve kanten van de auto moest benadrukken. 'Ach An, dit wordt hartstikke gezellig, we hebben tenminste elkaar' was het enigste positieve wat zij ook op dat moment kon bedenken. En zo was het ook. Even slikken en hup door, weer een nieuw avontuur wat vast geweldig zou worden. En dat werd het ook!

Manon en ik gingen alvast wat boodschappen doen en toen we terug kwamen was Sas ondertussen geland. Ik wist niet hoe snel ik naar haar toe moest rennen en haar een knuffel moest geven. Zo fijn om even iemand bekends te zien! Toen Sas vol verbazing ook was bijgekomen van het busje was het tijd voor onze eerste rit met Sjonnie. Ja zeker, Sjonnie. We hebben de auto maar meteen een naam gegeven en begonnen wij elke ochtend maar met lief praten tegen Sjonnie in de hoop dat dat ding het 12 dagen zou volhouden.

De eerste bezienswaardigheid was Mount Wellington. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over Hobart. Alleen moesten we hier dus wel de berg voor op, met Sjonnie. Aangezien Sjonnie niet de jongste meer is, gingen we met lichte spanning de berg op. Manon had ondertussen al even gereden en zou dit stukje ook maar even rijden, want Sjon bleek een enorme gebruiksaanwijzing te hebben. Zo deed de rem en de koppeling het pas heel laat, terwijl je, als je enkel het gas met je kleine teen al aanraakte, je al wegscheurde. Ook ging hij niet van harte van zijn 2 naar zijn 3 en kon je in je spiegels die niet verstelbaar waren al helemaal niks zien. Afijn, we reden de berg op en dat ging bewonderingswaardig goed!! Dat gaf vertrouwen en we konden alleen maar hopen dat het 12 dagen zo goed zou gaan.

Na mount wellington werd het al laat en besloten wij een gratis camping op te zoeken. Hier begon het interessant voor mij te worden. Ik zou gaan kamperen, 12 dagen achter elkaar en dat zouden wij op de meest basic manier ooit doen. Saskia had de westkust al af gereden met 3 andere meiden en was ondertussen een pro. Zo vertelde zij ons dat er veel gratis kampeerplaatsen zijn, maar daar moet je je dan ook niet te veel bij voorstellen. Kom maar op dacht ik, ik kan ondertussen alles aan. En zo arriveerde wij, na er eerst voorbij gereden te zijn omdat het totaal niet op een camping leek en nergens iets stond aangegeven, bij onze eerste kampeerplaats. Er was een overdekt zit plekje met nog een grill plaat, een wc and that's it. Toevallig overnachten er twee andere Nederlanders ook op die plek en waren we dus niet alleen. Toen was het tijd om te koken. Sas was gewend alles low budget te doen en aangezien de coolbox ook kapot was zouden we in ieder geval geen vlees eten. Prima. Maar ook verse groenten kun je niet lang bewaren en dus hadden we ook een lading blik groente ingekocht. Ons diner de afgelopen 12 dagen was dan ook erg gevarieerd; de ene dag pasta, de andere dag rijst. Conclusie; ik kan nu even geen pasta, rijst, kikkererwten, maïs, tomaten, ui en paprika's meer zien. Maar dan moet dit alles natuurlijk nog gekookt worden. Er was netjes een gaspitje bij de auto geleverd met zelfs een gasflesje. Helaas was het gaspitje ook al 20 jaar oud en heeft er geen enkele dag water gekookt op het pitje. Gevolg; het water wordt wel warm, maar kookt niet, en daar 'kook' je dan dus je rijst en pasta in. Ik denk dat jullie wel al kunnen inbeelden hoe je rijst en pasta dan proeft.. Dit ritueel speelde zich elke dag af en gelukkig waren de sauzen die wij gekocht hadden wel lekker en smaakte het nog best prima.

Jullie denken nu misschien; waarom kopen ze niet elke dag verse groenten?! Nou, in tasmanië wonen maar 600.000 mensen waar in Sydney alleen al 6 miljoen mensen wonen. Dit geeft al aan hoe onbewoond het gehele land is. Dat zorgt er dus voor dat vele stukken land alleen groen zijn en er verder niemand woont, laat staan dat er al een supermarkt is.
Goed, dag 1 was voorbij en het was tijd om te gaan slapen. Manon had wat lakens en kussens gekocht en Sas had godzijdank een grote fleece deken meegenomen. En die hadden we nodig.. Ik ging heerlijk in mijn korte broekje en topje slapen zoals ik dat al maanden doe en het nooit koud heb gehad. Nu dus wel. Er hebben nachten bij gezeten dat wij alle drie niet konden slapen door de kou. En stel je dan even voor dat ik al 2 paar sokken, een sporlegging, een top, 2 shirts en een vest aan had en dan nog eens onder een laken en fleece deken lag, tegen twee andere meiden aan. En nog steeds, ja echt, ik kan het mij nu eigenlijk ook niet meer voorstellen, hadden wij het ijs en ijs koud.

Tasmanië zou ik dan ook het beste kunnen omschrijven als Europa. Je rijdt een half uur en je komt in een landschap terrecht wat op Italië lijkt, een half uur later ben je in IJsland, dan in Frankrijk en dan weer in Spanje. Super mooi om te zien, maar ook het weer deed daaraan mee. Het weer is namelijk net zoals in Nederland. Het kon zo zijn dat het 's ochtends super koud was, met een harde wind en regen en liepen wij in lange spijkerbroeken en vesten rond, en het 's middags super warm was en we in onze bikini op het strand het nog heet hadden. Ik heb mijzelf meerdere keren afgevraagd waarom ik ook alweer maar 1 vest bij mij heb en helemaal geen lange mouwen t-shirts of iets wat wat warmte geeft...

Goed, Tasmanie verrastte ons elke dag weer met de prachtige natuur en dat vroeg natuurlijk om wat mooie hikes. Zo gingen wij op dag 2 naar het mount field national park waar we een wandeling bij lake st. Claire hebben gedaan. We waren de hike nog geen paar minuten begonnen of er kwam al een man in volle paniek op ons af. Of wij wel opletten voor de slangen. Uhm, ohja, ik ben weer in Australië, het land waar alles je kan doden. Hij liet zelfs wat filmpjes zien van zijn hike waar hij 4(!) slangen was tegengekomen en wij vervolgde onze weg met net wat meer oplettendheid dan daarvoor. Het was prachtig en het weer zat ook nog eens mee! Die avond konden wij niet heel veel gratis kampeerplaatsen vinden en werd het dus een plek zo goed als naast de weg met niks. Ja niks, geen wc, stromend water, niks. We aten ons eten bij een steiger aan het water wat een prachtig uitzicht gaf toen er opeens een jongen met een gitaar kwam aanlopen. Daniel uit Israël vroeg of hij ons kon 'joinen' en deelde zelfs zijn heerlijke thee (met echt gekookt water!) met ons. Manon kan zingen en zo werd dit een ontzettend fijn muzikaal avondje. Om 22:00 stopte dit wel, want we waren moe. En zo lagen wij de dagen daarna, met uitzondering van één dag, elke dag maximaal om 22:00 in bed. Je hebt namelijk helemaal niks als je ergens kampeert waar niks te beleven is en je lichaam gaat dan echt met de zon meeleven. We werden vroeger wakker in het busje, maar gingen dus ook vroeger slapen.

De dag daarna is Daniel met ons mee geweest naar een ander national park, cradle mountain, waar we twee super mooie wandelingen hebben gemaakt. Bij de eerste was het nog heerlijk zonnig, bij de tweede liepen we allemaal te koukleumen. We reden bij de eerste wandeling overigens het national park in, waar wij als busje blijkbaar helemaal niet hadden mogen rijden. Wij hadden de borden totaal niet gezien en de mevrouw bij het informatie centrum vertelde ons dat wij veel geluk hebben gehad dat we geen boete hadden gekregen a 200 dollar. Voor de tweede Hike van die dag gebruikte we dan ook maar Daniels auto om het park in te komen. Onze auto had zo'n 7 uur stil gestaan op de parkeerplaats toen Manon aan het eind van de middag wilde wegrijden. Tja, en toen starte de auto niet.... En wie had die ochtend gereden in Sjonnie? ja, ik. En wat had ik gedaan 's ochtends? Ja, de lichten aangezet omdat het regende en heel donker was. En had ik die lichten ook weer uitgedaan? Ja? Nee? Ja, ik zou zweren van wel, maar toen Manon dit checkte stonden ze dus toch echt nog aan. Is er dan geen piepje afgegaan? Zelfs in mama's Suzuki alto gaat er nog een piepje als je de lichten aan laat, maar onze Sjonnie had blijkbaar niet zo'n piepje.

Ik kon wel door de grond zakken en dacht alleen, hup actie ondernemen. Het is 18:00, iedereen verlaat dit national park dus snel. Want startkabels hadden we niet, dachten we.. De laatste dag kwamen we erachter dat wij die wel ergens onder het bed hadden liggen. Ik sprintte naar wat auto's toe en bij nummer 3 had ik geluk, die meneer had ze wél in de auto. Ik stond met mijn handen in de lucht en wilde schreeuwen 'meiden het komt goed!!!' Toen ik dat deed zag ik opeens Sjonnie wegrijden?! Ik snapte er een seconde niks van en dacht echt dat de meiden mij in de maling hadden genomen. Dit bleek niet zo te zijn. Zij hadden ondertussen ook iemand aangesproken die hen had verteld dat met een schakelauto je deze gewoon kunt gaan duwen, dan in zijn 2 kan zetten, kan starten en dat het probleem dan opgelost is. Zo gezegd, zo gedaan en binnen 5 minuten was het probleem opgelost. Gelukkig! Ik voelde mij nog steeds heel dom, maar de rest van de tijd hebben we er maar gewoon om gelachen.

We hadden ondertussen gratis camping nummer 3 gevonden. In de reviews stond alleen wel wat tegenstrijdige berichten. De ene zei dat het privé terrein was, de ander vertelde weer dat je er prima kon slapen. We reden er maar naartoe en kwamen inderdaad op een privé terrein, althans dat leek zo. Ik dacht, ik ga op onderzoek uit. Daniel, sas en manon bleven in de auto wachten en toen werd het toch wel een klein beetje spooky. De ramen stonden open, er brandde licht, er stonden 2 auto's in de garage die open stond, maar hoe hard ik ook riep, er kwam niemand tevoorschijn. Even dacht ik, waaaaar ben ik nou weer in beland?! Ik liep maar snel terug naar de auto waar we even discussierde wat we gingen doen. We wilden niet 's nachts aangevallen door een of andere leipo of überhaupt weggestuurd worden. Toen we daar stonden kwamen er opeens 3(!) mannen tevoorschijn. Nee hoor, we mochten hier gewoon staan, dat stukje was geen privéterrein. Én er was zelfs stromend water en een normale wc. Blijer konden wij niet zijn!

Ondertussen was het natuurlijk ook wel weer eens tijd voor een douche. De eerste keer konden wij in het nationale park een gratis warme douche nemen, wat een luxe zeg! De App op Saskia's telefoon gaf ook aan waar gratis douches waren en zo kwamen wij uit IN het gemeentehuis van Launceston. Dit is een wat grotere stad en wij liepen via de navigatie naar de douche totdat de navigatie zei dat we gearriveerd waren. Toen stonden we dus opeens voor het gemeentehuis. We liepen naar binnen en hadden de hoop eigenlijk al opgegeven, totdat ik opeens een wc bordje zag staan. En ja hoor, daarnaast zat een prachtige grote en alweer warme douche!! Het was er wel maar één dus om de beurt gingen wij douchen en wachten wij op elkaar bij de receptie van de gemeente. Die mensen zullen wel gedacht hebben wat een gekkerds, maar dat maakte ons op dat moment niks uit.

Na Launceston was het tijd voor de oostkust. We hoopten op wat meer warmte die er ook meteen kwam. De zon scheen en we hadden een camping áán het strand waar we heerlijk in onze bikini konden liggen. Ook was het weer eens tijd voor een hike, dit keer langs de kust. Het was zo'n 14 kilometer en heel mooi om te lopen. En daar gebeurde iets heel toevalligs. Op een pad waar je enkel achter elkaar kon lopen kwamen er 4 meiden van de andere kant aan. Ik keek alleen naar de eerste en concentreerde mij daarna meteen weer op het kleine voetpad, want een misstap was zo gezet, totdat ik iemand heel hard 'Ann, is that you?!' hoorde roepen. Bleek het Lauren-Jane te zijn met wie ik in de outback had gereisd. Ik wist dat zij ook in Tassie zou gaan rondreizen, maar we hadden verder nog geen contact gehad over waar ze was. En toen kwamen wij elkaar daar dus tegen. Super leuk!
Na de hike hadden we lekker gezweet en konden wij wel weer een douche gebruiken. Sas vond een douche bij het nationale park. Zij had mij wel al steeds gewaarschuwd, het kan ook best zijn dat de douche koud is. Ik dacht, nou we hebben elke keer al geluk gehad dus nu vast ook. Niet dus. Manon douchte als eerste en kondigde aan dat de douche echt heel koud was. Ja, dat was 'ie ook. Niks warm water, enkel een ijs ijs ijs koude straal. Ik heb maar non stop gezongen 'het is warm, het is zo warm' om mijn hersenen op een verkeerd spoor te zetten, dat lukte helaas niet kan ik jullie vertellen.. Ach, dat ook weer meegemaakt. De andere keren is de douche alleen nog maar warm geweest dus zo erg was het nou ook weer niet!

Ook hadden wij Maria island nog op de planning staan. Op dag 1 zijn wij meteen even gaan zitten voor een route zodat wij alles zouden zien in 12 dagen en iedereen tevreden zou zijn. Ook Maria island stond daar dus op. We hadden een grove planning gemaakt en na de hike en douche reden wij daar dus naartoe. Toen wij daar aankwamen dachten we dat het wel handig was te weten hoe laat de ferry zou gaan én hoe duur die zou zijn. Tja, dat was dus iets van 40 dollar per persoon. Denk het toch niet! Het zou gewoon een mooi eiland zijn met wat strandjes, maar die hadden wij alle 3 al enorm veel gezien en dus gingen wij daar niet zoveel geld aan uitgeven. Dat idee was dus weg en reden wij nog maar even door naar een kampeerplaats die iets dichterbij volgende stop, port arthur, zou liggen.

Dat hebben we geweten... Wij vullen de kampeeradressen gewoon in op Google maps en die navigeert ons er dan naartoe. Zo hadden wij dat dit keer ook gedaan. Sas reed dit keer en we kwamen al snel uit op een gravel weg die er op Google maps als een snelweg uit zag. We hadden bij het huren van de auto 1 opdracht gekregen; je mag niet op gravel wegen rijden en je bent daar ook niet tegen verzekerd. Nou hadden we wel al een paar keer op een stukje gravel gereden, want asfalt wegen in tasmanie kunnen opeens overgaan in gravel waarna er weer asfalt is, maar dit leek toch op wel een heel lang stuk gravel.
Manon en ik keken op de kaart en er zou ook nog een andere snelweg naar de kampeerplaats moeten leiden. Om even een beeld te vormen; in tasmanie is er denk ik één echte snelweg en dat is die rond hobart. Verder is het net zoals in NZ gewoon weer allemaal een baan heen, een baan terug.
Dus, wij naar die weg. En jullie raden het al; ook die was gravel. Google maps heeft dus nog even wat werk te doen, de map van tassie moet even aangepast worden.. Maar goed, we reden toen toch al op die weg, het werd al wat donker, we waren moe, en dichtbij was geen andere kampeerplaats dus laten we maar doorrijden. Nou, dat werd dus van kwaad tot erger.. Het ging zover dat wij in een schuddende auto zaten die zo te horen heel veel moeite had met de weg en het enigste wat wij konden doen was hopen dat de weg snel beter zou zijn. Dit werd het niet en 20 minuten lang was het heel spannend of we überhaupt onze slaapplek wel zouden bereiken. Dit lukte godzijdank!! We sliepen dus in een bos met precies niks om ons heen en maakte elkaar lekker bang. We vergrendelde de deuren maar en hadden de scherpe messen klaar liggen (ja wat erg, we know). De volgende ochtend was alles en iedereen nog heel en begonnen we aan nog eens 20 minuten gravel road. Sjonnie kwam er leven vanaf en wij vierden een klein feestje in de auto!

We besloten om die dag naar een leuk klein plaatsje aan het strand te gaan waar we van een Australiër krijgen te horen dat we er gratis konden kamperen. Het ging om een plek waar openbare toiletten zijn en je officieel niet mag parkeren, maar hij verzekerde ons dat we niet gecheckt zouden worden. Het strand is prachtig en het was weer eens zonnig en net als wij willen gaan liggen komt het Nederlandse stel van dag 1 daar aanrijden! Bizar toevallig en super leuk en we hebben een hele gezellige avond op het strand met hen gehad. Die dag daarna hebben wij weer nog een Hike gedaan. Ditmaal 14 kilometer naar de zogenaamde 'cape Raoul' wat het zuidelijkste puntje van Tasmanie is. Het waaide enorm en de paden waarop we liepen waren niet ideaal, maar we maakten er zelf wat van en kwamen die middag voldaan weer aan bij de auto.

We concluderen dat we eigenlijk zo goed als alles van Tasmanie haddrn gezien en dus nog twee dagen tijd over hadden. Aan het begin van onze trip had ik al aangegeven dat ik graag nog naar Leo zou willen gaan. Leo is een Balinese jongen die ik 4,5 geleden, toen ik vrijwilligerswerk deed op bali, ben tegengekomen. Hij was een van de bazen van de bar waar wij elke dag wat dronken en toen klikte dat al heel goed (vriendschappelijk, geen zorgen!!). In augustus heb ik hem in bali, in zijn inmiddels nieuwe restaurant, opgezocht en vertelde hij mij dat hij van november t/'m januari in Tasmanie zou zijn. Ik beloofde hem dat als ik er dan ook zou zijn, ik absoluut langs zou komen. Ik begreep dat hij daar op een boerderij zou werken en ik berichtte hem dat wij hem graag zouden willen opzoeken. Hij had toevallig precies die twee dagen vrij en dus reden wij naar hem toe. Google maps bleek het alleen niet helemaal te doen en zo kwamen wij opeens terecht bij een schapen kaas boerderij. Wij liepen daar naar binnen en kregen een heerlijk, gratis, kaas en alcohol (gemaakt van de schapen, gek hé?!) proeverij toen de naam Leo viel. Bleek diegene Leo dus te kennen, omdat hij daar ook werkt! Bleek dus dat hij niet op de boerderij zelf werkt, maar op een andere boerderij met schapen. Hij kwam ons daar opzoeken en vanaf dat moment hebben wij 1,5 dag met hem opgetrokken. Hij heeft ons de boerderij met geiten, schapen, paarden, honden, walibi's en nog veel meer beesten laten zien. De mensen waar hij verbleef op de boerderij noemt hij zijn 'tweede familie' en kent hij, omdat zij een villa hebben in bali en dan altijd naar zijn restaurant komen. Deze mensen geven ontzettend veel om dieren en bij alles deed het mij denken aan marjan en marloes! Zij vangen alle zieke, gewonden beesten op en zo woonde er dus al een jaar lang (!) een walibi in de woonkamer. Door alle dieren die er rondliepen was het niet altijd even schoon en was ik blij dat ik er niet hoefde te wonen, maar ik vond het super leuk om te zien! We zaten die avond gezellig in de tuin met de eigenaren van de boerderij, Leo en twee Backpackers die op de boerderij hielpen toen zij aanboden op hun terrein te blijven slapen én samen te dineren. Daar zeiden wij nátuurlijk geen nee tegen!! Leo kookte heerlijk Balinees eten en wij zaten de hele avond om het kampvuur heen met muziek gespeeld door manon en Leo. Genieten!!! De volgende dag zijn we daar ook nog bijna de hele dag geweest, hebben wij nog een wandeling gemaakt en was het toen tijd voor het afscheid. Ik vond het heel gek om afscheid te nemen van Leo. Ik weet dat ik voorlopig niet meer naar bali ga, want er zijn nog zoveel andere landen waar ik eerst naartoe wil en in Australië zou ik hem ook niet meer tegenkomen. Het is hopen dat hij heel snel eens naar Nederland komt!

En toen was het tijd voor onze laatste stop; Hobart. Daar was het voornamelijk erg druk door alle kerstinkopen die alle mensen natuurlijk nog deden. Hobart is echt een kleine stad als je het vergelijkt met alle andere steden in Australië en kun je dan ook meer vergelijken met een groot dorp. Na wat rondgelopen te hebben was het tijd voor onze laatste kampeerplaats voordat wij alle drie naar Melbourne zouden vliegen. Manon zou door vliegen naar NZ en Sas en ik zouden in Melbourne kerst gaan vieren. De laatste avond lagen we allemaal voldaan in bed. Blij dat Sjonnie het allemaal had overleefd, blij dat we de dag daarna weer een normaal bed en wat luxe zouden hebben en blij dat we de pracht van Tasmanie hebben mogen aanschouwen.

Tassie (zoals de Australiërs het zelf noemen) is een van de mooiste, als het niet de mooiste is, natuurplek van Australië wat voor mij persoonlijk weer heel anders aanvoelde dan Australië zelf. Het is er prachtig en ik snap niet dat veel mensen tassie overslaan. Ik kan het iedereen aanraden en heb, alweer, enorm genieten.

Nu is het tijd om nog één keer te genieten van mijn geliefde Melbourne en de kerst hier door te brengen. Sas en ik hebben hele leuke plannen die ik jullie de volgende keer zal vertellen. Voor nu wens ik jullie allemaal een hele fijne, gezellige, mooie, (koude) kerst toe. Ook wens ik jullie alvast een heel goed uiteinde en een super, maar vooral reislustig, 2018!! Geniet van elkaar en al het moois wij hebben!

Heel veel liefs!