The adventures of the South Island

Lieve allemaal,

Ik ben nog steeds geheel sprakeloos over de pracht van NZ. Het noordereiland had al zo'n indruk op mij gemaakt dat ik al helemaal niet meer wist wat ik van het zuidereiland moest verwachten. (Bijna) Iedereen vindt het zuidereiland nog mooier dan het noorder, en met die veronderstelling keek ik er dan ook erg na uit.

Na Wellington was het tijd om de ferry te pakken naar Picton. Ik had ingeschat dat dit zo'n 2 uur duurde, maar dit bleek zo'n 3,5 uur te zijn. Geen enkel probleem, want het bleek een enorm schip te zijn met zelfs slaapkamers! We kwamen er pas bij het uitstappen achter dat zo'n kamer eigenlijk helemaal niet zo duur was en we daar heerlijk met zijn vijven hadden kunnen slapen, maar goed. We hadden al een andere, goedkopere, oplossing gevonden: de bioscoop! Er was een echte bios aanwezig met daarbijhorende heerlijke stoelen. Twee stoelen per persoon, een leuk filmpje en wat kleine powernapjes later arriveerden we op het zuidereiland. De zon scheen volop en het kon niet anders dan een goede dag worden. En dat werd het dus ook!! Ik snakte al weken naar echt Nederlands eten. Ik wist niet dat we zoveel lekkers in NL hadden, maar was daar de afgelopen maanden wel achtergekomen. Lekker bruin brood, kaas, stampot, maar op dat moment vooral pepernoten en taai taai was wat ik erg miste. En wat denken jullie?! We haalden in Picton wat backpackers op bij een hostel en toen reden we toch een Nederlandse bakker voorbij!!!

De buschauffeur had heel duidelijk gezegd dat we maar een paar minuten zouden stoppen en we moesten blijven zitten, ik dacht het toch niet! Samen met een ander Nederlands meisje sprintte wij uit de bus, op naar de bakker. Mijn ogen vlogen door de winkel heen, waar zijn de pepernoten?! Natuurlijk werkte er een Nederlandse vrouw in de bakkerij en vertelde zij mij dat er nog geen pepernoten waren.. Maar toen noemde zij meteen alles op wat zij wél verkochten. Vers bruin brood, sauzijnenbroodjes, gevuld speculaas, tompoezen, je kon het zo gek niet bedenken of ze hadden het. Ik kocht het een en ander in en was zó blij. Die middag stopte we bij een supermarkt voor wat boodschappen en wat denken jullie?! Verkochten ze daar toch pepernoten en taai taai!! De taai taai heb ik netjes tot 5 december dicht gelaten en toen als ontbijt, lunch en diner gegeten, de pepernoten waren al iets eerder op...

Goed, mijn verlangen naar Nederlands eten was dus weer gestilt en alsof dat nog niet genoeg was maakte wij ook nog eens een stop voor een wijnproeverij. Ik denk echt dat het mijn Lucky Day was hoor! Na zes heerlijke wijnen geproefd te hebben en natuurlijk ook flessen wijn gekocht te hebben gingen we verder naar onze eerste prachtige bestemming van het zuidereiland: het Abel tasman national park. Daar heb ik vooral genoten van de rust. Er waren prachtige stranden en hikes, maar wat wij daar voornamelijk hebben gedaan is geslapen en gechilld. We waren allemaal nog kapot van de tongariro crossing (de lange hike in het noordereiland) en hadden daarna alleen maar reisdagen met heel vroeg opstaan gehad en we merkte allemaal dat ons lichaam even niet meer meewerkte. Even dus lekker rustig aan doen en daarna voelde wij ons weer herboren en gingen wij door naar de volgende bestemming.

We kwamen aan in Westport wat eigenlijk enkel een stop was om de dag daarna door te rijden naar de Franz josef glacier. Omdat het van abel tasman naar de glacier lang rijden is splitsen zij dit in twee dagen op. Westport was dan ook precies niks, een supermarkt, wat andere winkeltjes, lange straten met wat huizen en alweer een prachtig strand. Het hostel was super leuk en na wat rondgelopen te hebben en wat uurtjes te hebben geslapen was het tijd voor de stop waar iedereen al tijden naar uit keek: de glacier!!

Ik wist vanaf het begin dat er bij de Franz josef glacier de optie zou zijn om een heli hike te maken. Maar ik wist ook al vanaf het begin dat mij dit een fortuin zou gaan kosten. En nu vind ik als backpacker 50 dollar al een fortuin, maar dit was zelfs voor mensen met een degelijke baan een fortuin. In de bus op weg naar de glacier vullen wij steeds een formulier in met activiteiten die je eventueel zou willen doen zodat zij dit voor je vooruit kunnen boeken. Op dat moment moest ik dus gaan beslissen, doe ik het wel of niet?! Ik denk dat ik er een uur over heb nagedacht en elke minuut veranderde mijn gedachte wel. Ik vroeg pap, mam en Daph om advies maar ik vroeg ook mensen die het al hadden gedaan en ik in Australië of NZ had ontmoet of ik het moest doen. Dat hielp vooral niet. Iedereen in NL verklaarde mij voor gek en zeiden dat ik met dit geld heel veel andere leuke dingen kon doen en dat daarbij mijn knie dit eigenlijk ook niet aan zou kunnen, iedereen hier zei dat het een van de gaafste dingen was en ik het echt moest doen. Tja, wat doe je dan?! Ik merkte dat ik meteen in de verdediging schoot wanneer mij verteld werd dat het toch wel heel veel geld was. Ik heb met mijzelf voordat ik ben gaan reizen afgesproken dat ik álles ga doen wat ik maar wil, want je maakt tenslotte (waarschijnlijk, bij mij weet je het maar nooit..) maar een keer zo'n gave reis. Iedereen in de bus zei het al, Anne-Sofie, jij weet heel goed wat je wilt. En dus boekte ik de heli hike. Nu ik dit schrijf verschijnt er een dikke glimlach op mijn gezicht en heb ik zo geen spijt van die beslissing.

Stel je voor, je maakt voor het eerst in je leven een super super vette helikoptervlucht, je land op een glacier die je mag beklimmen/op mag klauteren en je vliegt daarna nogmaals met de helikopter om door de vallei uiteindelijk weer terug bij de plek van vertrek te komen. En daarbij mag ik van geluk spreken dat ik dit heb mogen doen en heeft er echt een engeltje op mijn schouder gezeten. De dag dat wij aankwamen was een een korte safety instruction en vertelde zij ons dat het elke dag maar weer afwachten is of we de glacier op mogen. Dit heeft namelijk te maken met de bewolking. Is er bewolking en is deze te laag, dan kan de heli niet naar de glacier en terug vliegen en wordt alles gecanceled. Dit gebeurd heel vaak en dus is het maar afwachten of je echt mag gaan. Wij stonden op en zouden om 09;30 gaan vliegen. De andere groep zou om 09;45 vertrekken. Vanuit ons hostel had je prachtig uitzicht op de glacier en zag ik die ochtend Helaas bij niet de glacier en was alles wat ik zag wolk. Ja verdorie wat nu?!

Wij melden ons aan en er werd ons meteen verteld dat de kans groot was dat het niet door zou gaan. Maar er werd ons ook verteld dat er op dat moment nog gevlogen werd en wij ons dus gewoon helemaal gingen klaarmaken voor vertrek en er op het laatste moment besloten zou worden. Dus hup, pakkie aan. Een skibroek, waterdichte jas, muts en handschoenen als je het koud zou hebben, spikes voor onder je schoenen en we waren ready to go. Toen werd het spannend. Onze begeleider bleef maar via zijn walkytalky berichten binnen krijgen en ik hield het niet meer, is dit nou goed of slecht nieuws? We liepen richting de heli, ik kon hem al horen en toen werd het sein gegeven; we mochten vliegen!!!!! Daar zat ik dan, in een heli op weg naar de glacier en ik voelde mij als een klein kind zo blij.

Aangekomen bij de glacier werden wij keihard met onze neus op de feiten gedrukt en was de realiteit van onze planeet opeens heel erg hard.. Ja, ik stond op een glacier, maar deze glacier was ooit heel groot en geheel wit door het ijs, maar dat was allang verleden tijd. Het water stroomde nu langs de berg naar beneden, tijdens het lopen vielen hele stukken ijs aan de andere kant van de berg naar beneden en ons werd verteld dat over 15 jaar de glacier er waarschijnlijk niet meer is. Au. Au dat wij zo met onze mooie wereld om gaan en we nog steeds (ik praat voor mijzelf maar ik weet dat vele van jullie dit ook hebben) niet beseffen dat er iets moet gebeuren. Iets om ervoor te zorgen dat onze kinderen ook nog van deze prachtige natuur kan genieten. Ik vond het dan ook steeds heel dubbel om op de glacier te lopen. Het is zo bizar mooi en ik prijsde mijzelf, zoals ik al de hele reis doe. Zo gelukkig dat ik dit mocht zien, maar in vond het ook zo triest. Desalniettemin genoot ik nog steeds en klauterde ik over het ijs heen, kroop ik door allerlei kleine hollen heen en voelde ik mij echt weer een kind. We hebben zo'n 2,5 uur op de glacier doorgebracht totdat we het sein kregen dat de heli ons weer zou komen ophalen. Eigenlijk zouden we 3,5 uur op de glacier doorbrengen maar de wolken daalden en we moest gaan voordat we een nacht op de glacier zouden moeten overnachten (wat overigens niemand op dat moment erg zou vinden). Toen hoorde wij ook dat de groep na ons, die dus een kwartier later zou vertrekken, niet de mogelijkheid heeft gehad om de glacier te beklimmen.. De wolken waren dus in een kwartier tijd dusdanig veranderd dat zij niet met de heli de glacier op mochten en zij dit geweldige avontuur niet hebben mogen meemaken. Ik voelde mij ontzettend bezwaard om terug naar het hostel te gaan en daar met al mijn enthousiasme te gaan vertellen hoe het was. Gelukkig vonden zij het alleen maar leuk om onze verhalen te horen en prijsde ik mij nog gelukkiger dat ik heb het mogen doen!! Een groot top avontuur dus wat absoluut mijn geld waard was!

Ook ben ik in Wanaka geweest. Hier zou ik ook weer wat langer blijven, want je zou er prachtig kunnen hiken. En of je dat kon!! Ik vond de tongariro crossing heel gaaf en bizar om een vulkaan te beklimmen, maar als je mooie uitzichten wilt moet je echt de 'roy's peak' beklimmen! Wat een pracht! Wij maakte het ons alleen wel wat zwaarder dan had gehoeven. Naar het begin van de hike toelopen zou zo'n 7 km zijn. Dan zou de hike zelf nog zo'n 18 km zijn. Wij dachten slim te zijn om heen dan naar het begin toe te lopen en terug dan maar een taxi te nemen. Deze kosten namelijk 25 dollar en gedeeld door ons drieën vonden we dat nog steeds veel. Ik denk dat alle drie onze hersenen op dat moment uit stonden, want liften is hier heel makkelijk, maar daar kwamen we op dat moment allemaal niet op. Dus, daar gingen we dan. Goed voorbereid vertrokken we rond een uurtje of half 11. Dat was fout nummer 1. Je moet een hike altijd vroeg beginnen, zeker als je weet dat het warm wordt. En je raadt het al, het zou die dag zo'n 27 graden worden. Fout nummer 2; die 7 km voor de hike begint lopen. Het was prachtig en we liepen helemaal langs het water, maar het was bergje op, bergje af. Daarbij opgeteld de hitte en al snel waren onze waterflessen al bijna op. We kwamen rond 12 uur aan bij het begin van de hike nadat we het laatste stuk door een weiland met koeien hadden gelopen. Op zich nog geen eens zo gek hier, overal zijn weilanden met koeien en schapen. Maar we liepen er nu letterlijk tussen en ik snapte al niet waarom die koeien zo bang voor ons waren. Sommige renden hard weg, andere stonden in de aanvalspositie. Ik snapte het niet, iedereen liep hier toch altijd; waarom doen die beesten bij ons zo gek? Ik begon maar tegen ze te praten en andere twee hadden weer eens de grootste lol. Wat bleek, we hadden een afslag te vroeg genomen. We hadden tussen de schapen ipv koeien moeten lopen. Daarom deden die beesten dus ook zo raar. Dat was allemaal niet zo erg, maar hoe kwamen we in godsnaam aan de goede kant van de weg?! We gingen echt niet dat hele weiland door om dan tussen de schapen te lopen en nog eens die afstand af te leggen. Maarja, overal was prikkeldraad. We vonden een paal waar we met gevaar voor eigen leven wel op konden staan en zo naar de andere kant konden springen. Het is nog steeds een wonder dat dit ook goed bij mij is gegaan, maar we konden de hike beginnen terwijl we allemaal het idee hadden dat we er al een hele hike op hadden zitten!!

De hike liep helemaal langs de berg omhoog, naar uiteindelijk het hoogste punt met enorm mooi uitzicht. Je zigzagde dus continu om de berg heen en had dus constant uitzicht over heel Wanaka. Daarbij liep je steeds tussen de schapen rond. Deze hike is zelfs de maand oktober en november gesloten omdat het dan lammetjes seizoen is. Het uitzicht was daarbij dus adembenemend. Een heel groot meer, prachtige bergen, een klein dorpje op de achtergrond, het leek allemaal wel getekend en vooral niet echt. Na deze hike waren we volledig kapot en zaten we onder het zand. Het was dus heel warm, ons water was halverwege al op en er stond een rare bijna warme wind die ervoor zorgde dat het zand van de grond steeds opwaaide. Al met al dus niet de perfecte omstandigheden, maar de uitzichten maakte alles goed.

En toen was het tijd om naar Queenstown te gaan. Of eigenlijk om naar milford sound te gaan. We hadden het idee met z'n vieren om zelf een auto te huren en daar naartoe te rijden. Zo gezegd, zo gedaan. We liften van wanaka naar queenstown airport wat in een keer goed ging. Daarna haalde wij onze auto op en kon de roadtrip beginnen. En wat was dat leuk!!! Heerlijk weer onze eigen vrijheid, stoppen waar wij zelf willen en vooral zelf bepalen wanneer we weer vertrekken. Ik merkte dat ik dat echt heel erg gemist had. We reden naar een plaatsje genaamd Te Anau. De weg ernaartoe was weer ongelofelijk. Zulke prachtige natuur. We overnachtten daar en vertrokken de volgende ochtend vroeg naar milford sound. De weersvoorspellingen waren niet heel gunstig dus het was hopen dat er niet teveel bewolking zou zijn. En we hadden weer eens geluk! We kwamen aan en er waren veel wolken, maar er was ook zon en het zou de aankomende uren niet regenen dus wij waren allang blij! De cruise over de milford sound was een van mijn (vele) hoogtepunten. Bizar om te zien hoe de fjorden daar in het water staan. En alsof het nog niet genoeg was spotten wij heel veel dolfijnen. En die zijn blijkbaar dol op het mee zwemmen met de boot dus ze bleven maar bij ons!! Heel veel blijer kun je mij niet maken. Na de cruise was het tijd om onze weg te vervolgen naar Queenstown. Er zijn hier overigens helemaal geen snelwegen. De laatste snelweg die ik heb gezien was in Auckland. Verder is hier steeds meer een weg die je van de ene bestemming naar de andere brengt and that's it. Het is bizar om te zien hoe elk half uur het uitzicht vanuit de auto weer veranderd. Het ene moment rij je tussen enorme bergen, dan weer langs een prachtig meer, enorme velden met groenten of fruit, noem het maar op en je komt het tegen!

Dus, mijn lofzang over NZ is ook weer compleet: we kwamen dus aan in queenstown. Queenstown zou de toeristische stad van NZ moeten zijn met daarbij alle extreme sporten. Bungejump, skydive, noem het maar op of ze hebben het daar. Ik heb nog heel lang getwijfeld om de 'swing' te doen. Je schommelt dan eigenlijk op grote hoogte. De prijs viel mij nog wel mee, maar ik vond mijn skydive voor nu wel even voldoende. En een Bungejump zou ik nooit doen, al kreeg ik geld toe. In queenstown zijn dus veel backpackers en dus ook genoeg barren en cafés om uit te gaan. Daar had ik ondertussen wel zin in gekregen, want uitgaan kennen ze hier in NZ niet echt. Af en toe hebben we wel een feestje gehad, maar dat was niet zo als in Australië. Dus gingen wij maar een feestje vieren. Ik kan jullie vertellen dat dat aardig gelukt is en wij de dag daarna vrijwel niets hebben uitgevoerd.

Maar is nog veel meer te doen in Queenstown dan uitgaan of extreme sporten. Er waren, alweer, prachtige hikes. Wij zijn met een gondel (het voelde even als Oostenrijk) naar een uitkijkpunt toegegaan en hebben vanuit daar nog wat hikes gemaakt. Ik val in herhaling, maar ook dit was weer prachtig. Je zou toch denken dat het op een gegeven moment went en je niet meer zo onder de indruk zou zijn. Dat dacht ik ook.. Maar het bizarre hier is dat elke plek weer net wat andere natuur of uitzichten heeft waardoor het blijft veranderen en je jezelf blijft verbazen.

Na queenstown was het tijd om door te gaan naar mt Cook. Daar kwamen we aan met heel veel bewolking en zou het gaan regenen. Helaas hebben we daar dus niet gewandeld, maar het uitzicht van het hostel op de berg was ook heel mooi!! Ook hebben wij nog een stop gemaakt bij lake Tekapo wat weer een prachtig uitzicht geeft op de bergen en gingen wij toen door naar, voor de meeste van ons, laatste bestemming... En die laatste bestemming is Christchurch. Ik typ dit in de bus en ik heb nog geen idee wat christchurch te bieden heeft. Wat ik wel weet is dat er nog veel gevolgen van de aardbeving vorig jaar te zien zijn en ze nog steeds de stad aan het 'opbouwen' zijn.

Na christchurch is het tijd voor mij om het vliegtuig te pakken. Ik zeg nog even geen gedag tegen alle mooie natuur, het is namelijk tijd voor Tasmanie. Dit moet het NZ van Australië zijn en ik kijk er dan ook erg naar uit. Ik vind het bizar en besef nog niet dat ik NZ alweer bijna ga verlaten. Ik zou hier nog maanden kunnen doorbrengen, maar als ik op de kaart kijk heb ik wel het overgrote gedeelte van het land gezien. NZ heeft mij op alle mogelijke wijze verrast en ik weet zeker dat ik hier nog een keer terug ga komen. Niet om te wonen, maar om nogmaals verliefd te worden op de prachtige natuur hier. Maar nu is het tijd om nog twee maanden enorm te gaan genieten van het land waar ik wél verliefd op ben geworden, Australië. Ik krijg alleen al kippenvel als ik eraan denk en moet er niet aan denken om over 2 maanden dit land gedag te moeten gaan zeggen. Goed, daar moet ik nog even niet aan denken, want dat is nog ver weg.
Dat ik uitkijk naar Tasmanie heeft ook nog een andere reden. Ik zal daar Saskia, een goede vriendin uit Uden namelijk zien. Samen met nog een ander Nederlands meisje wat wij beide nog niet kennen zullen wij in een camper (!!! heeeeel leuk) Tasmanie gaan door crossen.

Na maanden met super leuke lieve maar toch 'vreemden' mensen gereisd te hebben kijk ik er erg naar uit om iemand te zien die al alles van mij weet en waar ik meteen mee kan verder praten. Sas en ik hebben beide de afgelopen maanden veel meegemaakt (sas heeft de hele westkust en het zuiden van Australië door gereisd) en kunnen er beide nu al niet over uit dat we elkaar nu écht gaan zien. We hebben het beide al te doen met het andere Nederlandse meisje, ik denk dat wij de eerste 5 dagen niet onze mond houden, oeps! Maar dat lezen jullie in de volgende blog wel weer.

Ik wens jullie alvast hele fijne kerstdagen en succes met alle sneeuwstruggles daar!

Heel veel liefs!