The beauty of New Zealand

Lieve allemaal,

Ik ga maar meteen eerlijk tegen jullie zijn. Toen ik vanuit Australië mijn vlucht naar Nieuw-Zeeland ging boeken moest ik meteen een retour boeken. Dit omdat Nieuw-Zeeland je alleen het land in laat als zij ook precies weten wanneer je het land weer uit gaat. Als toerist mag je 90 dagen in het land zijn, als je langer wilt blijven moet je een ander visum van te voren aanvragen. Ik moest dus beslissen hoe lang ik er zou blijven. Nou was plannen altijd een van mijn sterke punten en misschien tegelijk ook wel een van mijn valkuilen, want het liefst plande ik alles tot het laatste uur vol. Dit probeer ik met reizen zoveel mogelijk los te laten, want hier veranderd elk plan elke dag weer. Goed, nu moest ik toch echt even goed nadenken hoe lang ik in NZ zou willen doorbrengen. Ik wist dat ik 23 december in Melbourne moest zijn, want dat ticket was al geboekt om daar kerst te vieren. Ik dacht dus, laat ik lekker 6,5 in NZ zijn. Maar daar kreeg ik het, net voordat ik mijn ticket ging boeken, een beetje benauwd van. 6,5 week NZ..

Wat ga ik daar eigenlijk allemaal doen? Is het niet te lang? Ik had mij wat ingelezen en met wat mensen gesproken die er al geweest waren en het zou toch wel echt anders zijn als Australië. Vooral heel veel rustiger en kleiner. Ik zou in 6,5 week dus wel echt alle highlights met nog veel andere plekken kunnen zien en vroeg mij af of ik niet al eerder er genoeg van zou hebben. Want ik ken mijzelf ondertussen wel een beetje. Bij waterval nummer 3 heb ik het wel weer gezien en bij bijzondere boom nummer 6 ben ik allang afgehaakt. NZ staat bekend om zijn super mooie natuur en rust. Ging ik mij niet naar een paar weken vervelen?

Ik deed nog wat onderzoek, want ik wist ook niet of ik met de bus of auto wilde gaan reizen. Veel mensen pakken de bus in NZ, maar er zijn ook genoeg mensen die met een auto gaan. Ik postte een maand van tevoren een berichtje op facebook met de vraag of iemand anders ook van plan was om een auto te huren en kreeg hier enkele reacties op. Deze reacties of personen spraken mij alleen niet zo aan en neigde ik steeds meer naar een bus. Ook wel zo makkelijk, je hoeft niet elke dag uit te zoeken waar je naartoe gaat rijden, waar je kunt overnachten, of je nog wel genoeg van alles en nog wat hebt, of de auto het wel doet (dat gaat met huren nog wel eens mis) en zo kan ik nog wel even door gaan. Ik besloot dus een buspas aan te schaffen en zag dat de meeste backpackers dan zo'n 4 weken bleven. Ik dacht dat ik het het dan ook wel na zo'n 4,5/5 weken gezien zou hebben.

Ik maak het verhaal weer lang, maar jullie voelen hem denk ik wel aankomen; holishit (excuses me voor mijn taalgebruik) wat is het hier mooi!!!!!! En verdomme zeg waarom blijf ik hier niet een half jaar of een jaar?!?!
Echt waar, het is niet met woorden of foto's uit te leggen of uit te drukken, maar dit land is bizar. Bizar mooi, bizar groen, bizar wijdst. Het voelt alsof ik een filmset in ben gereden en ik in film terecht ben gekomen die nooit meer stopt. Of alsof alles een postcard is.. Nooit had ik verwacht dat iets zo mooi kon zijn en geloof mij, dit zal nóóit gaan vervelen.

Dus, ik had mij vergist en moest maar van elke dag die ik hier zou doorbrengen extra genieten. Ik begin bij het begin: ik kwam aan in Auckland. Dit was een behoorlijk klap. Ik had door mijn twee nachtvluchten weer eens zo goed als een nacht over geslagen, moest wennen aan de 3,5 uur tijdsverschil (heb ik nooit last van), en ik moest vooral wennen aan de kou!!! Het was super grauw en de eerste vraag die in mijn hoofd opkwam was: wat ga ik de aankomende weken aandoen? Waar zijn winkels, want ik moét lange broeken en vesten gaan kopen. Mijn allereerste indruk van NZ was dan ook niet meteen geweldig, maar daar kwam heel snel verandering in.

Een van de reacties op mijn facebook post was van een jongen die op dat moment al aan het reizen was, maar een eigen auto had en rond de tijd dat ik in NZ zou zijn nog wel wat tripjes zou willen doen. Ik contactte hem een paar dagen voordat ik naar NZ vloog en wij spraken af om samen naar waiheke island te gaan. Dit is een eiland zo'n 50 minuten met de ferry van Auckland vandaan. Auckland zou volgens de gehele backpackers bevolking helemaal niks zijn dus ik dacht, waarom niet?! Ja, ik hoor jullie nu denken; oh God, gaat ze nou alleen met een onbekende jongen op stap, wat kan er wel allemaal niet gebeuren? Ik weet het. Maar ik heb nog steeds vertrouwen in de maatschappij en vooral hier in NZ. Daarbij ben ik oud en wijs genoeg om te weten wanneer iets wel of niet klopt en hadden we op een plek afgesproken waar ik altijd nog heel hard kon wegrennen voordat ik in zijn auto zou stoppen. Daarbij kan ik dan nu meteen mooi inhaken op een ander leuk weetje; het hitchhiken, liften, hier. In NZ is het doodnormaal om te liften. Je ziet overal langs de kant van de weg mensen liften. Backpackers, locals, iedereen doet het. Het is zelfs zo normaal dat ik meermaals ben aangesproken toen ik een klein stukje van het hostel nasr de bus liep. Men vraagt dan echt uit zichzelf waar ik naartoe moet en of ik een stukje wil meerijden. En echt waar, dat gaat altijd goed. Er zijn zelfs veel backpackers die enkel op deze manier door NZ reizen.

Dus, ik stapte bij de Nederlandse Robert in de auto en heb een geweldige tijd gehad. Na een paar minuten kwam ik erachter dat hij uit Dedemsvaart komt en nog steeds woont en dat hij Lutten, waar mijn oom en tante en kinderen wonen, ook wel kende. Dit schept op de een of andere manier toch al wel vaak een band en ook als dat er niet was geweest was het wel goed gekomen tussen ons. Ik heb in tijden niet zo vreselijk gelachen en ik vond het opeens heel fijn om weer even lekker Nederlands te praten. Je kan dan toch net wat meer inhoudelijke gesprekken voeren en dat had ik echt even nodig na maanden lang het verhaaltje 'Hoi ik ben Anne-Sofie, 22 jaar, Amsterdam, ben al een paar maanden in Australië Etc etc'. Omdat we zoveel aan het praten waren ging er wel even wat mis. Nouja mis, het is maar net hoe je het wilt zien. We wilde met de auto de ferry op zodat we daarmee het eiland rond konden crossen. Maar omdat we zo aan het praten waren en ik mijn creditcard alweer getrokken had, hadden we niet door dat we 249,50 afrekende. Totdat we buiten stonden en we elkaar aankeken en dachten, zei ze nou 249,50?!?! Ja, dat zei ze echt. Het was namelijk 178 dollar om de auto mee te nemen op de boot. Een kleine hartaanval later besloten wij toch maar dit enorme bedrag uit te gaan geven. Dit omdat wij anders een bus op het eiland moesten nemen, dit ook duur was en wij juist op ons eigen tempo wilde rondrijden.

Op de ferry bedachten wij ons dat het wel zo makkelijk was om alvast een hostel te boeken. Tja, daar kwam probleem nummer 2. Bijna alle hostels zaten vol en degene die nog wel een plekje hadden vroegen zo'n 115 dollar voor een bed. Nou ik dacht het toch niet, zeker niet nadat ik al een fortuin had uitgegeven. Ik dacht, waarom slapen we niet gewoon in de auto? Ik had de smaak te pakken nadat ik in Australië natuurlijk ook al in een auto had geslapen. Robert keek mij verschrikt en tegelijkertijd vertwijfeld aan. Of ik wel wist hoe oud deze auto was? Ja, dat had hij mij zojuist verteld, uit 1991. Ja, dat is dus niet een bepaald een auto waar je nou in kunt slapen. Maar hij was eigenlijk ook wel weer in voor het idee, want dat had hij in al die maanden nog niet gedaan en wilde het graag nog eens proberen.
Maar nu eerst even terug naar het eiland. Wát een warm welkom was dat zeg. Ik heb uren lang met mijn mond open gezeten. Wat een landschap, wat een uitzicht en wat veel schapen. Ik wist dat er in NZ meer schapen dan inwoners zijn, maar dat er op stukken gras meer schapen dan gras te vinden was wist ik dan weer niet. Het weer zat alleen nog wel een beetje tegen, grauw en een harde wind zorgde ervoor dat Robert de hele dag moest aanhoren hoe lekker warm het wel niet in darwin was en hoe koud het hier wel niet was. Ondertussen liep hij de hele dag in zijn korte broekje en had ik aan 4 lagen kleding nog niet genoeg. We reden ondertussen het hele eiland af en rond een uurtje of 18;00 moesten wij toch echt beslissen waar we zouden gaan overnachten. Toen kwam Robert met het idee om maar terug te gaan naar Auckland. We hadden al zoveel geld uitgegeven en het was niet dat we de volgende dag nog heel veel gingen zien. Hij wilde mij daarbij niet nog een hernia bezorgen dus mocht ik niet in de auto slapen.

We raceten naar de ferry en konden nog net de laatste ferry naar auckland pakken. Ook daar waren bijna alle hostels vol omdat het weekend was. We belandden dan ook in het allerslechtste, meest vieze, gore, stinkende hostel ooit. Maar we waren allang blij dat we wat hadden en hadden al het idee om die avond dan maar lekker uit te gaan in auckland. Als een gek zijn we nog naar een winkel gerend voor wat drank en hebben we het maar op een drinken gezet. De dag daarna hebben we auckland maar eens bekeken. Er zit geen sfeer in de stad en ik vond er ook niks leuks aan. We zijn naar de niet meer actieve vulkaan geweest wat een mooi uitzicht over de stad gaf wat leuk was en we zijn naar een strandje geweest. Ja een strandje, want vanaf die dag is de zon gaan schijnen en is die (bijna) niet meer weggegaan. Ik ook weer helemaal blij!

Ondertussen had ik twee meiden uit Canada via Facebook ontmoet en zij wilde graag naar het noorden toe reizen. Daar zijn twee grote highlights. De bay of islands en cape reinga. Deze twee meiden hadden een auto gehuurd en kwamen mij netjes bij het hostel ophalen waarna wij aan onze roadtrip begonnen. De bay of islands spreekt voor zich, prachtige zandstranden, baaien, eilanden, uitzichten en wandelingen. Cape reinga is het op een na noordelijkste puntje van NZ. Je rijdt kilometers door een ge vu er vol zand waarna je een vuurtoren tegenkomt met een eindeloos uitzicht over zee. Ook kun je hier de Tasmanzee over zien gaan in de grote oceaan, wat echt heel gaaf is!!

We hebben vele stops onderweg gemaakt met nog eens prachtige uitzichten en watervallen en na een paar dagen hadden zij andere plannen dan dat ik had en was ik weer terug in auckland. Het laatste uur rijden was overigens even afzien, het begon verschrikkelijk te regenen en onweren waardoor de hele weg onder stond en je echt níks kon zien. Het weer bleef dus nog even wisselvallig, maar vanaf dat moment is het alleen maar beter geworden!

Na de trip verbleef ik nog een nachtje in auckland voordat mijn busavontuur begon. Om half 8 moesten wij bij de opstapplek verzamelen en hoorde ik meteen Nederlands. Ik liep er op af en daar klikte het meteen erg goed met een van de Nederlandse meiden. Zij bleek de eerste aantal stops hetzelfde gepland te hebben als ik. En daar begon ook meteen mijn grote ergenis aan het reizen met de bus. De bus die ik geboekt had stond bekend om zijn 'hop on hop off' mogelijkheden. Ik had dan ook precies niks geboekt toen ik in auckland aankwam en dacht na op waiheke geweest te zijn, laat ik mijn eerste stop eens gaan boeken. Daar kwam ik erachter dat alles al vol zat en ik helemaal niks kon boeken. Vol verbazing en paniek bracht ik een bezoekje aan het kantoor. Daar vertelde zij mij dat het nu hoogseizoen is en het inderdaad druk en volgeboekt is. Nou, mijn handen begonnen toen al te jeuken en dat doen ze nu nog steeds. De hele organisatie daar ligt gewoon op zijn gat en ze weten bij God niet wat ze moeten doen. De busmaatschappij is gewoon opeens heel populair geworden wat ervoor heeft gezorgd dat er enorm veel passen zijn verkocht. Daarbij hebben zij niet meer bussen ingekocht en ja dan zit alles dus erg snel vol. Uiteindelijk kwamen ze bij dat kantoor er ook wel achter dat ik niet eerder weg zou gaan dan dat het geregeld zou zijn. Alles werd netjes ingeboekt maar dit had wel als gevolg dat ik mijn reis geheel gepland had en nooit ergens langer dan gepland zou kunnen blijven, want de bus daarna zal al vol zitten. Balen dus, want ik wilde juist per dagen kijken waar ik naartoe zou gaan, maar ik dacht joh, als ik ergens langer wil blijven ga ik daarna wel lekker liften.

Stop 1 was hahei wat meteen een paradijsje was. We sliepen op een prachtige locatie. Dit is dus een voordeel aan reizen met deze maatschappij, ze hebben allemaal unieke locaties waar je overnacht zodat je naast de highlights ook andere mooie plekken zal zien. We hebben een prachtige hike langs het strand gedaan die eindigde bij de cathedrale cove. Een groot stuk rots midden op het strand waar je onderdoor kon lopen. De temperatuur was inmiddels goed gestegen en dus zweetten we ons lekker kapot. De groep waarmee ik in de bus zat was super divers, uit elk land dat je kunt bedenken zat er wel iemand in de bus en we hadden er een gezellige avond. Daarna zijn wij doorgegaan naar Raglan waar we lekker wilden surfen. Dit mislukte helaas, er waren niet genoeg golfen dus het was meer in de zee liggen dan dat ik op het board heb gestaan. Verder kon je daar heerlijk over het strand wandelen en weer allerlei mooie Hikes maken.

Na Raglan was het tijd voor hobbiton. Ja, de naam zegt het al, we gingen naar de set van de hobbit en de lord of de rings. Hier is NZ mede door heel erg bekend geworden. Ik heb ooit de films wel gezien maar ben absoluut geen grote fan. Toch leek het mij leuk te zien hoe die filmset eruit zou zien. Ik had, en bijna iedereen met mij, verwacht dat je een paar sets zou doorlopen en dat dat het wel zou zijn. Echt niet! Het was zoooo gaaf! Men heeft zo'n 20 jaar geleden met een helikopter boven het land gevlogen en zagen toen deze plek. Het leek hen de perfecte plek om de films op te nemen en hebben toen een goeie deal met de boer gesloten. Ze hebben op het land de hele filmset gebouwd en dit wordt op de dag van vandaag nog steeds onderhouden. De tuinen zien er dus prachtig uit, al het fruit wordt dagelijks gecheckt en geplukt en alles is dus tot in de puntjes verzorgd. Het is dus gewoon een heel landgoed waar je met bus (! Zo groot is het dus) doorheen rijdt om vervolgens op wat plekken rond te lopen. Het is een enorme investering geweest, maar ze verdienen nu makkelijk het geld terug, want elke toerist mag 80 dollar neerleggen om 2 uurtjes de set te zien. Maar nogmaals, het was prachtig en absoluut de moeite waard.

Ook ben ik nog in Rotorua geweest. Dit dorp staat bekend om zijn zwavel en daarbij dus ook om de stank. Af en toe kwam er een windvlaag rotte eieren langs waar je u tegen zegt. Niet te doen. Een avond was het zelfs zo erg dat we in bed lagen en we gewoon niet konden slapen, omdat de lucht zelfs de kamer doordrongen had. In rotorua hebben we verder nog een mooie wandeling gemaakt en zijn wat mensen gaan raften. Ik heb dat al eens gedaan en wilde daar niet ook nog eens veel geld aan uitgeven dus dat sloeg ik maar eens over. Ook hebben we daar maar eens even lekker rustig aan gedaan. Reizen met een hele groep is super leuk en gezellig, maar ook vermoeiend. Het kost best wat energie om je steeds maar te laten leiden door het programma wat zij die dag hebben gepland en constant met 40 man op te trekken. Dat vind ik dan ook het grootste nadeel aan met een bus reizen, je bent je eigen vrijheid kwijt waar ik zo van kan genieten. Daarom was het lekker om daar even rustig aan te doen en niet meteen de volgende bus te pakken. Zo kwam ik daarna ook in een 'nieuwe' bus terecht wat weer hartstikke gezellig was.

Daarna begonnen de echte gave dingen. We bezochten lake aniwhenua en overnachten daar bij de maori's. Ik was erg benieuwd naar hun verhaal en hun levenswijze. Zo hebben we de haka, hun dans, geleerd en hebben we traditioneel gekookt door al het eten in de grond te koken en mochten wij ze van alles vragen. De plek waar wij overnachten was aan het meer en het uitzicht was echt adembenemend. Na deze stop gingen we door naar het blue dock station. Dit hield in dat wij zo'n 1,5 uur op een smal weggetje in de middle of nowhere reden waar het ravein meteen langs de weg begon en je smeekte dat de buschauffeur zou opletten. Na mij 1,5 uur te hebben afgevraagd waar we in godsnaam zouden uitkomen kwamen we aan bij de lodge.

Honden die rondliepen, paarden in de wei, wat huisjes om in te overnachten en verder niks. Ik was als een kind zo blij want ik zou gaan paardrijden. Eindelijk weer. Ik had al de bijnaam 'social Ann' (omdat ik altijd weer met iedereen een praatje maak en wil weten wat ze doen) nu kwam er 'big smile Ann' bij. Ik had zodra we daar aankwamen een glimlach van oor tot oor en die ging niet meer van mijn gezicht af. We hadden een klein feestje de avond dat wij aankwamen, maar ik was klokslag 08;00 wakker want ik had natuurlijk geïnformeerd hoe laat ze met de paarden zouden beginnen. Ik mocht overal mee helpen en daarna zelf lekker rijden. We reden de bergen in waar de koeien en schapen ook los rond liepen. De bergen hier zijn ongelofelijk, net alsof het gemaakt is. Alles is zo perfect en groen, ik kan het gewoon niet uitleggen.

Na enorm genoten te hebben bij het blue dock station was het tijd voor de eerste echte hike; de tongariro crossing. Een wandeling van zo'n 22 km lang. We kwamen aan bij het kantoortje wat ons even wat zou uitleggen voordat wij de vulkaan zelfstandig zouden gaan beklimmen. We zouden al om 7 uur 's ochtends beginnen, want gemiddeld doen mensen er zo'n 6-8 uur over. We kregen een hele check, of we wel de juiste schoenen aan hadden en de juiste kleren, want het weer was niet optimaal. Het was super mistig, zelfs zo erg dat je bij de start van de hike nog geen paar meter voor je uit kon kijken. Er was ook wat regen voorspelt en het enigste wat wij konden hopen was dat dit zo laat mogelijk zou komen. We hebben uiteindelijk 5,5 uur en hadden dus een behoorlijk tempo erin zitten en arriveerden als eerste weer beneden. Je zou zeggen dat het dan wel te doen zou moeten zijn, maar echt niet dus. Verschrikkelijk was het af en toe, echt afzien. Na een uur kwamen de Devils Stears tevoorschijn. De naam zegt het al, en ik heb er niks aan toe te voegen. Op het hoogste punt was het gelukkig nog droog en gingen de wolken langzaam weg en hadden we een prachtig uitzicht. We zaten op enorme hoogte en zo bleef je dus continu laagjes kleding aan en uit trekken. Op de top was het goed koud en was er zelfs nog sneeuw te zien. De wandeling naar beneden zou, dacht ik, easy zijn nadat we zo geklommen hadden. Wat ik niet wist dat het eerste stuk enkel losse stenen en zand was en gevaar op uitglijden groot was. Gelukkig hield ik mij staande, maar heb ik vele voor mij een paar keer zien vallen. Daarna was het enkel naar beneden lopen wat op zich prima te doen was. Alleen was het oneindig. Er kwam geen einde aan, de bordjes waarop stond hoeveel km het nog zou zijn was als de sneeuw voor de zon verdwenen en er kwam na 2,5 uur nog steeds geen eind aan. Het laatste stuk was voor ons vieren dan ook mentaal het zwaarste en mijn benen leken wel op de automatische piloot te lopen en verder was mijn gehele lichaam en vooral mijn knie er klaar mee. Maar nogmaals, het was het meer dan waard!

De laatste stop in het noordereiland was Wellington. Daar kan ik kort over zijn; een super leuke, maar hele klein stad als je het vergelijkt met Australië of een ander land. Je zou niet verwachten dat het de hoofdstad is, omdat dit het helemaal niet uitstraalt en niet 'groot' aanvoelt, . Verder vond ik het een hele gemoedelijke, leuke, gezellige stad met een prachtige lookout, leuke winkels en een heel interessant gratis museum over de geschiedenis van NZ.

Nou, genoeg over dit prachtige land voor nu. Ik heb een laatste (leuke) mededeling; mijn vlucht naar Nederland is geboekt! Lekker random; ik zal vanaf bangkok terug vliegen en woensdag 14 februari om 12:25 aankomen op Schiphol. Waarom ik daarvoor gekozen heb kom ik later wel op terug. Mochten jullie mij willen zien voordat ik naar curaçao vlieg is dat dus je kans!

Succes daar met al het harde werken/studeren, koude weer en alle andere bezigheden, ik ga weer snel verder genieten!

Liefs!