'Schatje, het komt allemaal goed'

Lieve allemaal,

Sorry dat ik jullie zo lang in spanning heb laten wachten. Spanning zal er voor veel van jullie niet zijn, want van heel wat mensen heb ik al snel na mijn vorige blog een persoonlijk berichtje gehad. Jullie waren allemaal zo lief, gaven mij echt weer moed en enorm veel liefde. De meeste bleven checken of het wel goed ging en wat de uiteindelijke uitkomst zou zijn, dus velen van jullie weten dan nu ook al DAT IK AAN HET WERK BEN!!!
Ik ben nooit met tegenzin naar welk werk dan ook toegegaan, maar ik ben ook nog nooit zo blij geweest om weer aan de slag te mogen. Sinds afgelopen maandag, 12 maart, ben ik namelijk weer in mijn alle netste kleding te vinden bij een advocatenkantoor. Want tja, het liep dus allemaal even niet zoals ik gewild en gehoopt had. Ik neem jullie mee naar de maandag waar ik mijn verhaal geëindigd was. Ik zou die dag weer terugkoppeling krijgen van het kantoor waar ik vanaf 1 maart zou werken. Maandag heb ik de hele dag met mijn mobiel in mijn hand gelopen, in afwachting van het telefoontje. Het werd later en later en toen ik om 15:00 nog niks had gehoord was ik het wachten zat en nam ik zelf het initiatief. WAT? Degene die mij zou bellen was al naar huis?

Uhm, hallo, wij hadden een afspraak. Niet dat iemand hier tot nu toe zijn afspraken was nagekomen, maar ik had echt nog steeds goede hoop dat dit ging veranderen. Uiteindelijk ontving ik nog wat later een email met enkel het bericht dat er niks veranderd was. Verdomme, weer niks.. Weer wist ik niet waar ik aan toe was. Zoals ik al schreef wilde ik niet heel veel langer wachten en ging ik dinsdag op pad met een doel. Doel: alle advocatenkantoren van Curaçao af in de hoop dat iemand nog een stagiaire, juridisch medewerker, postdame, of wat dan ook zocht en ik die taak de aankomende twee maanden kon vervullen. Bij veel kantoren ging ik langs, ik weet inmiddels dat je gezicht laten zien soms heel erg helpt. Sommige belde ik ook. Vaak was het slecht nieuws; ‘sorry, wij hebben geen plek voor een stagiaire’, ‘sorry, wij hebben al een stagiaire’ ‘nee we zoeken niemand’ en ga zo maar door. Ik had mij hier al op ingesteld en hoopte op dat ene wonder.
En zo leken er opeens 3 wonderen te ontstaan. Drie kantoren hadden wel interesse en ik stelde snel een leuke motivatiebrief op, voegde mij C.V. toe en deed nog maar eens een schietgebedje.

De dag daarna kreeg ik van alle drie, of course, niks te horen. Ik gaf ze tot donderdagochtend en belde ze toen allemaal op. Van één kreeg ik naar aanleiding van mijn telefoontje al snel een email, zij hadden helaas toch geen plek. De andere belde mij later op. Een schat van een secretaresse (Nederlandse!!, ik waardeer de Nederlandse mens opeens veel meer) vertelde mij met een enorm schuldgevoel dat het echt niet ging lukken. Het kantoor had fysiek echt geen plek voor mij, ze waren net verhuisd en bovendien net een nieuw kantoor gestart. Ik gaf natuurlijk meteen aan dat deze lieve mevrouw er niks aan kon doen (zij wist ondertussen het hele verhaal, want bij elk kantoor was ik eerlijk over de hele situatie) en wenste haar een prettige dag. Nummer drie bleek een geval apart te zijn en hield mij lekker aan het lijntje. Tot nu toe heb ik nog steeds geen uitsluitsel of ik daar nou wel of niet mag komen werken.

Afijn, de moed zakte mij weer in de schoenen en ik sprak met mijzelf af dat ik vanaf vrijdag zou gaan solliciteren bij alle restaurants en bars in de buurt. Ik moest en zou werk vinden en bij een kantoor zou dat helaas niet gaan lukken. Maar toen, vrijdagochtend om 08:15 gebeurde er iets wat ik oprecht mijn hele leven lang blijf onthouden. Ik was net wakker toen ik gebeld werd. Ik herkende het nummer niet meteen, maar toen ik goed ging nadenken bedacht ik mij dat het volgens mij het nummer was van een van de advocatenkantoren. Omdat ik nog niet helemaal wakker was en denken dus nog even duurde had diegene ondertussen opgehangen. Shit!! Maar op dat moment belde diegene nog een keer. Ik nam méteen op en hoorde de stem van een advocaat. Een advocaat die werkzaam was bij het kantoor waar zij fysiek geen ruimte hadden voor mij en van de aardige assistente.

Of ik maandagochtend om 08:00 mij kon melden, want ik kon aan het werk. Wel voor maar 3 weken zei de advocaat erbij, maar dat hoorde ik al niet meer. OMG, net nu ik de hoop heb opgegeven gebeurd dit. Hoe dan?!?!?! Ik heb deze lieve advocaat duidelijk gemaakt dat hij mijn dag, weekend, maand, jaar heeft goedgemaakt en dat ik zeker weten om 08:00 er zou zijn. Ik kon mijn geluk niet op en nog steeds schrijf ik dit met een enorme glimlach!! Wat bleek er aan de hand te zijn; ze hadden een stagiaire maar die voldeed niet aan de verwachtingen en het kantoor niet aan haar verwachtingen dus die was vanaf die vrijdag niet meer werkzaam als stagiaire. En dus was er een plekje vrij voor mij!!!

Inderdaad, tot nu toe is het maar tot 1 april, want dan komt er een nieuwe stagiaire. Maar ik doe de aankomende weken mijn stinkende best en wie weet gebeurd er dan wel weer een klein wonder. Mocht dat niet zo zijn, dan moet ik nog bedenken wat ik de maand april ga doen. Komt goed! Vanaf maandag sta ik dus met een glimlach om 07:00 op en dat is voor mijn doen een wonder. Vroeg opstaan vind ik het ergste wat er is, maar nu ik het bij het kantoor zo naar mijn zin heb, ik super uitdagende taken krijg, ik bedolven word onder het werk en ik gewoon weer mag en kan werken maakt die wekker om 07:00 mij niks uit.

Nu vragen jullie je af: hoe kun je nu wel bij een advocatenkantoor werken?! Ja nou, geen idee. Of eigenlijk wel. Niemand, maar dan ook niemand, doet hier moeilijk over die stomme vergunning. Ze vinden het zelf ook een belachelijk iets en geloven het allemaal wel. Zoals ik al schreef, ik ben eerlijk geweest tegen dit kantoor en zij vonden het allemaal prima, maakte er eigenlijk geen woorden aan vuil behalve dat ze het heel vervelend voor mij vonden.

Ik ben bij dit kantoor helemaal op mijn plek. Niet te groot, redelijk informeel en gewone hard werkende mensen. Ik krijg de ene spoedklus na de ander en time management is dan ook vereist. Gelukkig kan ik daar zeer goed mee uit de voeten en loop ik hier ondanks de drukte de hele met een big smile rond. Er is mij al een paar keer verteld dat ze blij met mij zijn en krijg ik complimenten over mijn werk. Beter kan niet! Mijn lichaam snapt er alleen niks van, maanden doe ik niks anders dan een beetje rondreizen, prachtige dingen zien, beetje rondlopen, feestje hier, feestje daar, en nu moet ik opeens hele dagen werken en vooral mijn hersenen weer gebruiken. Dat is heel gek en moet ik nog steeds aan wennen, maar het is vooral ontzettend fijn! Verder heb ik jullie door al dit gedoe nog niks verteld over Curaçao zelf, sorry! Voor nu is het even gedaan met alle stomme verhalen en is het tijd voor wat informatie.

Allereerst maar eens een leuk verhaal, ik arriveerde in Curaçao en zag meteen dat buiten het zonnetje scheen. Maar ik zag ook enorme wolken die er zo donker uitzagen dat het bijna niet anders kon dat er regen uit zou komen. Toen ik door de immigratie heen was en na heeeel lang wachten als laatste mijn koffer had liep ik naar buiten. En wat denken jullie? Het begon meteen kéihard te regenen. Dit heeft het de hele weg naar mijn huis geduurd en zelfs nog de hele avond. Ik moest overigens weer lekker onderhandelen met de taxichauffeur die mij naar mijn huis zou rijden en werd uiteindelijk voor blijkbaar een hele goede prijs naar mijn huis gebracht. De eerste vraag die deze aardige taxichauffeur stelde was of ik een vriend had. Ik antwoorde met een ‘nee’ waarna hij remde en omkeek. Ik, geen vriend? Nee sorry man, echt niet. Of ik dan een vriendin had. Goed nagedacht, maar nee, ook niet. Helemaal niks? Nee. Heerlijk toch?
Nou daar was hij het niet mee eens. Hij wist nog wel iemand voor mij zei hij toen ik uitstapte. Ik wist precies wat hij bedoelde, maar ik liet het hem zelf zeggen. Ohja, wie dan? Nou, hij wel. Met zo’n 40 jaar oude lichaam dat naar drank rook en minstens 4 gouden tanden bedankte ik hem voor het ritje en wenste ik hem een fijne avond. Het beeld wat ik had was juist; echte vieze versierders zijn het. En dat blijkt tot nu toe nog steeds te kloppen. Ik kan nergens met mijn inmiddels blonde haar en gekleurde huid lopen zonder elke minuut minimaal drie keer het woord ‘dushi’ of ‘schatje’ te hebben gehoord en fluiten naar je doen ze de hele dag door. Ondertussen hoor ik het zelfs niet meer en laat ik ze lekker gaan.

De eerste paar dagen in Curaçao was even schakelen. Ik ontmoette toen ik in het huis aankwam meteen al mijn huisgenoten die echt mijn helden zijn. Ze waren allemaal net klaar met werken en we hebben de hele avond gekletst met natuurlijk wat biertjes. Op dat moment waren er nog vier anderen, eentje is ondertussen alweer in Nederland en nu zijn we dus met zijn vieren in totaal. Allemaal lopen we stage en zijn we dus alleen in het weekend vrij. Even terugkomen op het feit dat zij mijn helden zijn; deze lieve mensen hebben mij vanaf moment 1 opgevangen. Na een paar dagen kreeg ik natuurlijk al door dat stage lopen lastig werd en elke keer als ik weer slecht nieuws kreeg of wanneer ik het niet meer zag zitten, waren zij er voor mij. Stuk voor stuk. Voor een knuffel, om getroost te worden, om er even over te praten, om juist over hele andere dingen te praten of om mij te helpen. Ze deden alles wat in hun macht lag om ervoor te zorgen dat ik aan het werk kon en dat was alles wat ik op dat moment nodig had.

Ze namen mij avondjes mee, trokken mij uit de sleur waar ik in terecht was gekomen en vrolijkte mij altijd op. Ze drie huisgenoten die er nu zijn blijven hier ook tot juni dus ik mag voorlopig nog even lekker met hun van het mooie Curaçao genieten. Verder heeft onze verhuurder nog een huis dat op 10 minuten loopafstand, midden in het centrum staat. Daar verblijven ook nog vier mensen waarmee wij in het weekend en ook doordeweeks allerlei dingen doen.

Curaçao is natuurlijk niet zo heel groot en dat was voor mij in het begin heel erg wennen. We vlogen voordat we landden al over heel Curaçao in en toen besefte ik mij dat het toch wel even wat anders is dan Australië.. En dat besef ik mij, nog steeds, al te goed. Ik mis Australië ontzettend en ik heb zo vaak gedacht, ik koop een enkeltje en jullie bekijken het allemaal maar. Nederland heb ik nog geen moment gemist, zelfs toen alles mis zat dacht ik nog niet, goh ik zou nu wel graag in Nederland zijn. Tuurlijk had ik pap en mam en vrienden en vriendinnen op die momenten graag willen zien, maar het land waar ik wel heimwee naar heb is Australië..

Goed, dat gezegd hebbende wil ik wel even benadrukken dat Curaçao práchtig is. De vele mooie strandjes met het witte zand, het blauwe, helder water, het is hier zo mooi! Elk weekend als iedereen vrij is crossen we het hele eiland over om alle mooie plekjes hier te zien. Ook zijn we al met een boot de hele dag het water op geweest. Zo kwamen we langs de pontjesbrug die voor ons open moest en wat heel gaaf was om te zien. Ook hebben we gedoken op een prachtige plek en gevaren over de Spaanse wateren. En wat we hier verder doen? Feesten! Ik denk dat ik straks in Nederland enorm moet afkicken, want ook hier gaat het feesten gewoon door. Elke woensdag (en soms een andere doordeweekse dag..) is er wel een feestje waar we bij zijn en het hele weekend door is het feest. Van het ene happy hour naar het andere, het ene strandfeestje naar het andere, geweldig!!


Ook ben ik al naar het sea aquarium geweest waar je met dolfijnen kunt zwemmen. Zelf heb ik dit niet gedaan, maar ik heb van gezien hoe leuk mijn huisgenootjes het hadden en heb ik vele foto’s van hen genomen. Ik vond het te duur en daarbij heb ik het afgelopen jaar al zoveel dolfijnen gezien dat ik daar nog heel lang op kan teren. Daarbij ben ik zelf ook al de reisgids geweest. Verre familie van een huisgenoot kwam voor een weekje naar Curaçao met een vriendin en zij hadden geen auto. Geen probleem, ik had toen precies nog geen werk dus ik heb ze lekker rondgereden en zelf ook nog wat mooie strandjes meegepakt die ik nog niet gezien had.

Het verkeer hier is trouwens wel een dingetje. Regels zijn er eigenlijk niet, snelheid regels al helemaal niet. Ik betrap mij er zelf ook op dat ik af en toe zomaar 100 rij waar dat in Nederland echt niet zou kunnen. Daarbij haal je hier gewoon lekker slingerend in en moet je continue opletten. Vele auto’s zijn half kapot en hebben dus ook geen remlichten meer. Dus je ziet vaak niet dat iemand remt, totdat je er bijna opzit. Daar is het hier zo dat als je een ongeluk heb gehad, je op die plek moet blijven staan en je niet mag verplaatsen. Gebeurd het ongeluk midden op een soort van snelweg? Laat je dus mooi je auto daar staan en ga je er gewoon gezellig naast staan. Bizar, maar waar.

Daarbij is criminaliteit hier wel echt een dingetje. Er wordt echt overal gestolen en ook de wijk waar ik zit is niet het veiligste. Ik kwam aan bij het huis toen het net donker werd en werd ontvangen door Pony, onze bewaker. Een man van 60 die vroeger veel drugs heeft gedeald en zelf verslaafd was aan alles. Nu is het een ‘oude bok’ en doet hij het rustig aan. Hij woont ook hier in het huis, hij heeft een kamer en let ’s nachts op het huis. Ik heb de gekste verhalen gehoord en werd meteen op eerste avond al voor van alles en nog wat gewaarschuwd. ’s Avonds alleen de straat op? Hell no! Met z’n tweeën? Dacht het niet, je pakt je auto en doet daar alles mee. Overdag even je kamer uit om buiten te zitten? Maak je eigen deur op slot én sluit de deur naar buiten. Buiten zit je dan in de ‘tuin’ waar weer een enorme poort omheen zit. Ga je naar buiten met je auto, doe je de poort open, rij je naar buiten, en wacht je totdat de poort dicht is en dan pas rij je weg.

En van de vele voorbeelden om maar aan te geven dat het hier echt wel even anders werkt dan in Nederland. Daarbij is drinken en auto rijden hier ook gewoon hartstikke toegestaan. Omdat het gevaarlijk is rijdt iedereen in zijn auto en dus ook als je gedronken hebt. Doet de politie niks? Mwa, die gooien je sleutels op de grond en als je je sleutels nog normaal van de grond op kan pakken kun je verder rijden. Anders krijg je een boete, maar waarschijnlijk kun je die ook gewoon afkopen.

Tja, een hele omschakeling met het veilige Bali/Australië/Nieuw-Zeeland/Thailand, maar ook weer een hele ervaring rijker. En ja jongens en vooral opa en oma; geloof mij, ik ben voorzichtig. Ik kijk goed uit, ik doe geen gekke dingen, let op mijn spullen (waardevolle spullen verstop je overal en nergens zodat als ze inbreken ze niet meteen alles stelen), stap niet dronken achter het stuur en heb vooral heel veel plezier!!

Nou lieve allemaal, zijn jullie weer een beetje op de hoogte en weten jullie hoe het leven hier is. De aankomende maanden vermaak ik mij hier wel en ik kijk enorm uit naar het moment dat ik papa en mama ‘mijn’ plekje kan laten zien (6 april). Want dat is iets waar ik achter kwam, ik was enorm toe aan een plek die van mijzelf is. Waar ik even tot rust kan komen, een plek waar ik een bed heb waar ik de aankomende maanden in slaap in plaats van bijna elke nacht een ander bed, een kast waar ik mijn kleding (gedeeltelijk) in kan ophangen en een plek die ik echt weer ‘thuis’ kan noemen. Iets wat ik opeens heel erg waardeer en waar ik weer lekker mijn leven op kan bouwen. Iets waar ik heel blij mee ben en heel graag aan papa en mama wil laten zien, net zoals de pracht die het eiland te bieden heeft!

Nog 3 weken en dan komen ze (ja pap, ik heb het even nageteld, want ik tel de dagen niet af hihi) en heb ik eindelijk de tijd om eens echt met ze bij te praten en eens rustig te zitten, want in die paar dagen Nederland hebben we daar door alle bezoekjes helemaal niet de tijd voor gehad.

Ik las zojuist dat er weer een Siberische kou aankomt, sterkte daarmee en ik zal nogmaals proberen wat zon jullie kant op te sturen. Hou vol, voordat jullie het weten is het alweer lente!

Liefs!