Asian adventures

Lieve allemaal,

Het wordt tijd dat ik jullie weer even bij praat. Ik begon al een week geleden met het schrijven van deze blog en vond het nu de hoogste tijd om hem af te schrijven en jullie weer op de hoogte te brengen van al mijn avonturen.

Ik was gebleven bij het busje richting het zon overgrote prachtige eiland op Cambodja. Wij verbleven, voordat wij de boot naar het eiland konden nemen, nog in een hostel in Sihanoukville. Wat een stad was dat zeg, zoiets heb ik nog nooit gezien. We reden langzaam de stad in en de wegen begonnen al steeds slechter te worden. Ik had al begrepen dat de stad overgenomen is door Chinezen/China en er alleen maar hotels en casino's uit de grond gestampt zijn die nooit volledig zijn afgebouwd. Wij zagen dan ook steeds meer bouwvallen. Daarbij kon je de weg geen weg meer noemen en zag je óveral afval. Ik weet nog goed dat Sas en ik vol verbazing het busje uitstapten en op zoek gingen naar ons hostel. Dat was nog een heel gedoe, het bevond zich ergens in een steegje waar ik alleen no way in was gelopen. Maar met zijn tweeën durfden wij het wel aan en zo belandde wij in een super leuk, gezellig hostel. Iedereen gaf aan dat je maar beter binnen kon blijven, want buiten was het niet veel soeps. Ik kan het niet goed onder woorden brengen, maar het was echt een spookstad. Toen kwamen wij er, gelukkig, bij toeval achter dat er op het eiland geen pinautomaat zou zijn en gingen wij in een tuk tuk naar de enige pinautomaat in de stad. De meneer in de tuk tuk vertelde dat er eerst veel pinautomaten waren, maar deze niet meer bevoorraad kunnen worden nu de weg te slecht is. Erg toch?! Ik had het zo te doen met alle mensen die daar wonen en waar de Chinezen alles van hebben overgenomen...

Goed, de volgende ochtend gingen wij direct met de boot naar Koh Rong Samloem. Mijn hemel zeg, wat was dat een fantastische tijd. Ik kan er eigenlijk heel kort over zijn: we hebben precies níks gedaan behalve onze dagelijkse wandeling over het prachtige strand. We sliepen in een super leuk hostel pal aan het strand. Elke ochtend stonden we op, bikini aan, lekker ontbijtje, hop de zon in (eindelijk werd mijn witte huidje een beetje bruin en ging mijn verkoudheid langzaam weg!), natuurlijk afgewisseld met de schaduw en steeds een enorme laag zonnebrand. 'Goh ja laten we dan maar eens lunchen in een van de vijf restaurantjes die er waren en laten we dan maar in de zon ons boekje lezen'. Wat een zwaar leven hadden we.. De zonsondergang was aan de andere kant van het eiland, zo'n 20 minuten lopen, dus daar zijn we nog een keer naartoe gelopen. De andere dagen zagen we wanneer de zon verdween de prachtige kleuren aan de blauwe hemel verschijnen en was het alweer tijd om lekker te gaan dineren. Dit keer geen party's, maar lekker spelletjes spelen op het strand zónder alcohol (mijn lichaam was mij dankbaar) en gewoon op tijd naar bed. Precies wat wij nodig hadden!

Na een paar dagen pakten wij de laatste boot van die dag richting de spookstad en sliepen wij daar nog een nachtje in het hostel. De volgende ochtend vervolgende wij onze reis richting het vliegveld van de spookstad en leek het er even op dat er enkel en alleen een startbaan was. Gelukkig houden Chinezen van luxe en was er een luxe, hele kleine, vertrekhal uit de grond gestampt en was al het eten en drinken ontzettend duur. Het inchecken duurde zo lang dat we - met drie uur voor vertrek aanwezig te zijn - nog even bang waren de vlucht te missen. Natuurlijk werd de boarding tijd niet gehaald en konden wij met veel stress voor niks als eerste het vliegtuig in.

Wij vlogen naar Ho Chi Minh waar wij rond 14:00 aan kwamen en Sas haar laatste nacht in een hostel dichtbij het vliegveld zou doorbrengen. Ik zou 's avonds (01;15) naar de Filipijnen vliegen. Ik ging dus nog even mee naar het hostel van Sas waar we de buurt nog even verkenden en de hele middag in een leuk cafeetje spelletjes hebben gespeeld. Daarna hebben wij heerlijk sushi gegeten wat in vergelijking met NL echt super goedkoop was. Overigens werd ons de laatste week samen ook steeds gevraagd of wij zussen waren. Heel opmerkelijk want Sas en ik lijken echt niet op elkaar, maar blijkbaar was dat in de laatste week opeens veranderd?! En toen was het moment daar en namen wij afscheid. Beide met een heel naar gevoel, want wat hebben we het geweldig gehad samen. Dat Sas en ik goede vriendinnen zijn was ons al jaren duidelijk, maar dat het tijdens reizen zó - bijna eng - goed zou verlopen is was echt fantastisch. We hebben een geweldige maand samen gehad en die nemen ze ons nooit meer af.

Daarna begon ik aan mijn lange reis. Ik vloog om 01:15 en zou om 05:15 in Manilla aankomen. Daar zou ik op Maarten wachten die de dag daarvoor vanuit Nederland al naar Manilla was afgereisd en de nacht in een hotel had doorgebracht. Ga er even goed voor zitten, dan leg ik uit hoe dit zit; Maarten is een Nederlandse jongen die ik 2 jaar geleden in Nieuw-Zeeland heb ontmoet. Tijdens diezelfde 'grote' reis heb ik Laure leren kennen (ook Nederlands) en samen met haar en nog twee anderen de westkust van Australië afgereisd. Zij is daarna nog mij komen opzoeken in Thailand. Toen wij op het eiland Koh Lanta, Thailand, waren zag ik via Instagram dat Maarten daar toen ook was en hebben wij met z'n drieën gegeten. Dat klikte zo goed dat wij de hele week in hetzelfde hostel hebben doorgebracht en een super leuke tijd hebben gehad. Daarna hebben wij contact gehouden en is Maarten twee keer in Groningen geweest (Laure woont ook in Groningen en is inmiddels een goeie vriendin die ik wekelijks zie) en hebben wij hem in Rotterdam opgezocht. Toen ik wist dat ik weer zou gaan reizen en dit aan Laure vertelde zei zij meteen; ik ga mee naar de Filipijnen. Zij is daar 2 jaar geleden, na Thailand, al geweest en vond het er zo leuk dat zij nog een keer ernaartoe wilde. Maarten vertelde in juli dat hij en zijn vriendin uit elkaar waren en zijn vakantie in september niet door zou gaan. Gekscherend zei Laure; dan ga je toch mee naar de Filipijnen?!

Maarten bedacht dat dit eigenlijk wel een heel goed idee was en nadat hij dit bij zijn werk had voorgelegd kreeg hij 3,5 week vrij. Maarten en ik zouden samen om 09:30 naar Coron vliegen waar Laure al was. In Manilla wil je namelijk echt niet komen en dus zag ik niet meer van Manilla dan het vliegveld. Ik dacht dus dat ik in ieder geval wel 4 uurtjes van (01:15 tot 05:15) in het vliegtuig zou kunnen slapen. Dit bleek alleen niet zo te zijn, door een uur tijdsverschil dat ik even over het hoofd had gezien duurde de vlucht maar 3 uur ipv 4 uur. Daarbij hadden we wind mee waardoor de vlucht maar 2 uur zou duren. Normaal gesproken heel fijn, maar nu moest ik nóg langer op Manilla airport doorbrengen en kon ik nog minder slapen. Ik had ook nog eens het geluk dat ik zowel naast als achter mij twee jankende kinderen had dus ik heb geen oog dicht gedaan. Toen moest ik nog al die uren op Manilla overleven en had ik mij voorgenomen daar maar ergens op de grond of stoel te gaan slapen. Ook dit mislukte, ik moest van terminal wisselen en dit zou met een bus moeten. Deze bus kwam na 1,5 uur opdagen en voor die tijd moest ik dus wakker blijven om te zien of de bus er nou eens eindelijk aankwam. Daarna kwam ik bij de kleine vertrekhal aan en aangezien je je kont daar al niet kon keren en iedereen door elkaar schreeuwde sloeg ik een nachtje over.

Maarten arriveerde gelukkig al rond 07:30 en na een heerlijke cappuccino en meegebrachte stroopwafels uit NL kon ik er wel weer tegenaan. Het was super gek om Maarten zo aan de andere kant van de wereld te zien, maar wel heel gezellig. We ontmoette nog een Nederlandse jongen en door al het praten hadden we niet door dat we al aan het boarden waren. In de Filipijnen werkt het blijkbaar zo dat wanneer iedereen aanwezig is ze gewoon gaan boarden en vliegen, want ze blijken geen tijd slots te hebben. Wij hadden het nog net op tijd door en vlogen in een mini vliegtuigje naar Coron. We hebben vreselijk gelachen in het vliegtuig, want zowel Maarten (1.95 meter) als Koen (2.03 meter) pasten niet in de stoelen. De been lengte is echt ingesteld op Aziatisch mensen en die zijn nu eenmaal wat kleiner.. Gelukkig waren er nog vier stoelen (zoals een vierzits in een trein) voorin het vliegtuig vrij en mochten wij daar zitten. Zo vloog ik voor het eerst in mijn leven achterstevoren richting Coron. Weer een ervaring rijker dus!

Achteraf gezien mogen we van geluk spreken dat wij van Manilla naar Coron konden vliegen, want precies die middag barstte de vulkaan uit. Wij hebben dus de laatste vlucht naar Coron genomen. Ik had er niet aan moeten denken langer dan die paar uur in Manilla door te brengen en zou ook geen idee hebben gehad wat dan te doen.
Goed, ik was dus in Coron. Coron ligt op het eiland Palawan. Palawan is al meerdere jaren uitgeroepen tot mooiste eiland van de wereld en na dit eiland te hebben bezocht snap ik wel waarom. Wat een paradijsjes zeg! Palawan is een redelijk groot eiland en daarom hebben wij meerdere stops gemaakt. Zo begonnen we dus in het noorden, in Coron. Daar brachten wij twee dagen door. Na Laure in het hostel te hebben ontmoet huurden we een scooter en ontdekte de omgeving. Ik reisde dus eigenlijk met Laure en Maarten samen, maar omdat we allemaal al zoveel hebben gereisd hadden we wel afgesproken lekker ons eigen ding te doen. Wilde de ene al door naar een andere plek, prima. Gaat de een met andere mee eten, lekker doen. Zien we elkaar pas weer over drie dagen, ook in orde. Met de scooter kwamen we in super klein dorpjes terecht waar de mensen echt niks hebben, maar wel super vriendelijk zijn. Ze lachen de hele dag, lijken geen stress te hebben en groeten je altijd. Alhoewel men niet veel heeft lijken/zijn zij erg tevreden. En de kinderen zijn echt schatjes! We zijn die dag met een boot de zee op gegaan en hebben gesnorkeld, hebben wat stranden bezocht en zijn enorm veel trappen zwetend van top tot teen opgeklommen voor een prachtige zonsondergang. De temperatuur is hier gemiddeld zo'n 30 graden en koud hoefde ik het dus niet meer te hebben.

Na twee dagen Coron was het tijd voor een 5-daagse expeditie. Dit was het enige wat wij met z'n drieën al in Nederland hadden geboekt. Overal lazen wij en hoorden wij van anderen dat een boottocht van Coron naar El Nido echt een must is. Je zou de mooiste ongerepte eilanden bezoeken, prachtig kunnen snorkelen en prachtige zonsopgangen en ondergangen kunnen zien. Het is een rib uit je lichaam om dit te bekostigen, maar het was elke cent waard. We hadden een gemengd gezelschap van 12 mensen uit onder andere Frankrijk, België, Engeland, Italië en Litouwen. Normaal gesproken bestaat de groep wel uit 20 mensen, maar vanwege de orkaan hadden veel mensen de tocht moet annuleren. Overdag verbleven wij op een prachtige boot waar super lekker voor ons gekookt werd en we elke dag wel drie keer in het water sprongen om de mooie onderwater wereld te bezichtigen. Ook stopten we bij de meest prachtige eilandjes met parelwit zand en hadden wij elke avond een privé strand waar we vanaf de boot naartoe zwommen en in hutjes óp het strand sliepen. Wat wil een mens zou nog meer?!?! We dronken de nodige biertjes en aangezien je geen/nauwelijks elektriciteit had en al helemaal geen bereik leef je echt met de zon. Vaak wist ik niet hoe laat het was en ik vond het heerlijk. Na 3 dagen op de boot waar ik met de crew vis ving, het zelf klaarmaakte, een klein beetje Filipijns leerde, super leuke armbandjes maakte, van de zon genoot en veel snorkelde brachten wij een dagje door op een wat groter eiland. Daar leerden wij veel locals kennen, kon je zien hoe zij hun eigen groente en fruit verbouwen, hoe men daar leeft, kon je volleyballen en basketballen (de populairste sport in de Filipijnen) en zelfs van een massage genieten! Ik en mijn gebroken tenen konden het niet laten om met de kindjes van het dorp te gaan basketballen, maar al snel gaf ik het op want ze waren super snel en goed!

De vijfde dag bezochten wij nog een eiland en kwamen we aan in El Nido. Ik vond Coron een leuk stadje, maar van El Nido ben ik iets minder fan. Het is een klein stadje dat inmiddels helemaal vol is gebouwd met hostels en hotels. De stad en vooral het riool kan dit helemaal niet aan waardoor het overal stinkt. We hebben dan ook een scooter gehuurd en zijn de buurt gaan verkennen. Nadat je zoveel mooie stranden hebt gezien vielen deze stranden opeens heel erg tegen. Ik weet dat het heel verwend klinkt, maar het is (helaas) wel zo.

El Nido verlieten wij na een dag en namen de bus naar Port Barton. Laure was hier eerder al geweest en had al enthousiast verteld hoe leuk het daar is. En daar kan ik alleen maar mee instemmen. Het is een klein dorpje met geen echte wegen en ligt aan het strand. We hadden een super leuk hostel dat ook aan het strand lag en verbleven er vijf dagen. Je kon prachtig over het strand lopen, heerlijk eten (Filipijns eten is voornamelijk rijst en als je gelukt hebt een klein beetje groente wat echt niks voorstelt), want na de boottocht en al het lekkere eten daar viel al het andere Filippijnse eten erg tegen. We huurde weer een scooter en bezochten wat watervallen en gingen een dagje mee op een boot naar wat mooie eilandjes en snorkelde daar ook. Na Port Barton vervolgde ik mijn reis naar naar Puerto Princesa. Volgens Google en andere backpackers niet echt een plek om te verblijven, het zou 'maar' een stad zijn waar niet veel te doen was. Nou, daar dacht ik anders over. Ik wist namelijk dat er een open gevangenis is en dat is de enige ter wereld. Ik hoor jullie denken; een open gevangenis? Voor de liefhebbers, Google maar eens Iwahig Prison. Het is dus een gevangenis waar de gevangene als ze zouden willen in feite zouden kunnen weglopen. Men heeft allemaal in de zwaarbewaakte en vooral verschrikkelijke gevangenis in Manilla jarenlang vastgezeten. Daar hebben ze vastgezeten voor de meest gruwelijke daden. Zij verblijven daar soms wel met 1200 mensen op een grote oppervlakte waar ze ook met z'n allen slapen. Het is dus echt afzien en er zijn al veel documentaires gemaakt over hoe afschuwelijk het er is. Er is een bepaalde procedure waar ik nu niet verder over ga uitwijken, maar zij kunnen dus in aanmerking komen, na al die jaren in de verschrikkelijke gevangenis, om naar de open gevangenis te gaan. Daar heb je drie verschillende gradaties maar het komt erop neer dat veel gevangen daar dus helemaal vrij zijn. Als toerist rij je een poort door waar wel een portier staat, maar je totaal niet wordt gecontroleerd en gewoon zo kunt doorrijden. Dan rij je dus op het terrein waar de gevangene zich bevinden. Het is echt enorm, kilometers lang en lijkt en het is in feite gewoon een dorp. Men leeft er in huisjes waar vaak de hele familie bij woont. Ook dit is dus toegestaan. Ze verdienen geld door wat souvenirs te maken die zij verkopen aan de toeristen. Ze kunnen dus dag en nacht door het dorp rondlopen en er zijn echt genoeg mogelijkheden te vluchten. Dit doen ze dus niét en dat maakt deze gevangenis zo interessant. Ze weten dat ze dan terug moeten naar de gevangenis in Manilla en als zij een ding niet willen, is het dat. Ik vind het echt een super interessant concept en wilde hier dan hoe dan ook naartoe. Ik heb uren lang met gevangenen gekletst. Ik wilde alles van ze weten en zo kwam ik erachter dat de een al 30 jaar vastzat voor drugs en nog zo'n 20 jaar moest, de andere al 35 jaar zat voor twee moorden en de ander al 20 jaar zat voor verschillende overvallen. Klinkt misschien allemaal eng, maar ik voelde mij hartstikke veilig. Ze waren zo aardig en geïnteresseerd. Vooral toen ik vertelde dat ik rechten studeer. Ook al zijn ze gedeeltelijk vrij, ze hebben het nog steeds zwaar. Het eten is verschrikkelijk (ze lieten het mij zien, dat gun je niemand) en verder kunnen zij geen kant op. Maar ze zijn zich er erg bewust van dat zij zich gelukkig mogen prijzen dat zij daar mogen verblijven ipv in Manilla. Ik kan hier nog uren over schrijven, maar zodra ik jullie persoonlijk zie zal ik dit alles toelichten.

Daarna was het tijd om naar een ander eiland, Cebu, te vliegen. Daar zijn we direct doorgegaan naar Moalboal waar we heerlijk hebben gescooterd, de meest prachtige omgeving weer hebben mogen bewonderen, watervallen hebben gezien en hebben gezwommen met duizenden sardines en schildpadden. Wat heb ik toch een geweldig leven he?! Ondertussen komen we in elk hostel weer super veel backpackers tegen. Met de meeste reizen we maar een paar dagen, want omdat de Filipijnen zoveel verschillende eilanden heeft is de kans groot dat iemand net een ander eiland zal bezoeken dan dat jij van plan bent. Daarna was het weer tijd voor een reisdag. Zo namen we een tuk tuk, daarna een bus, een ferry, nog een bus, nog een ferry en nog een tuk tuk en kwamen we 8 uur later aan op weer een ander eiland genaamd Siquijor. Men heeft hier in de Filipijnen nog nooit van het woord efficiëntie gehoord en dat vind ik stiekem wel heel erg leuk. Je gaat van noord naar zuid om weer naar noord te gaan en zult ooit op je plaats van bestemming terecht komen. Ondertussen zie je de echte authentieke dorpjes met de meeste lieve mensen. Overigens kost het reizen hier niks, voor ongeveer 5 euro waren we van het ene eiland op het andere. Daarentegen is het leven hier als backpacker wel veel duurder. De bussen en boten kosten niet veel, vluchten daarintegen zijn, logischerwijs, wel duur. Zeker als je last minute boekt. Daarbij zijn de overnachtingen hier wel dubbel zo duur als in Vietnam/Cambodja én is het eten ook echt prijzig in verhouding tot die twee landen. Daarbij kan bijna iedereen wel wat Engels en kun je echt met de locals communiceren. Een groot probleem hier, nog veel meer dan in andere Aziatische landen waar ik ben geweest, zijn de zwerf honden en katten. Er zijn er zoveel, op elke hoek van de straat en de een is er nog slechter aan toe dan de ander.. Het liefst zou ik ze allemaal meenemen of helpen, maar helaas kan dat niet.

Ik val een beetje in herhaling, maar ook op Siquijor huurden we weer een scooter. We verkenden het prachtige groene eiland, sprongen met een touw van de ene in de andere waterval en genoten eindelijk van een zwembad ipv de zee! Je hoort mij echt niet zeuren hoor, maar na een maand zee heb je het toch wel een beetje gezien. En als ik dan toch bezig ben: na twee maanden drie keer per dag uiteten heb je het daar ook wel behoorlijk mee gehad. Ik kan niet wachten totdat ik zelf weer lekker kan kokkerellen! Ondertussen denk ik dat mijn huid nooit meer wit wordt en ben ik dus behoorlijk bruin. Na Siquijor was het tijd voor een nachtboot tussen de locals naar Cebu stad om vanaf daar het vliegtuig te pakken. Het was lekker hutje mutje en ik sliep op een veel te dun heel klein bedje, maar het was goedkoop en weer een super ervaring. Om 04:00 vervolgden Laure en ik, van Maarten hadden we in Siquijor afscheid genomen want hij moest weer terug naar NL, onze weg naar het vliegveld. Daar wachtten wij nog zo'n vijf uur voordat we naar Siargao zouden vliegen. Dit was dan ook meteen het eerste moment dat wij echt geconfronteerd werden met het coronavirus. Zeker de helft van de mensen droeg een mondkapje en precies toen werd bekend dat er in de Filipijnen iemand was gestorven nav het virus. Ook werd toen duidelijk dat er vanuit de Filipijnen niet meer naar Hong Kong en logischerwijs ook China werd gevlogen. Daar maak ik dan ook meteen een uitstapje in mijn verhaal. Je hebt in de Filipijnen voor 30 dagen een gratis visum. Wil je langer blijven kost dat heel veel moeite en vooral geld. Doet bijna niemand dus. Ik dus ook niet want ik moet, helaas, alweer bijna naar huis. Ik zou dus 10 februari het land moeten verlaten en ik vlieg in de nacht van 12 op 13 Feb naar huis, vanaf Hong Kong. Ik zou dus de laatste 2 dagen in HK doorbrengen, want om de Filipijnen in te komen moet je direct je ticket kunnen laten zien waaruit blijkt dat je het land echt na maximaal 30 dagen verlaat. Ik had mij alleen al in Vietnam bedacht dat ik toch niet 2 dagen nog in HK zou willen doorbrengen. Dit was dus nog vóór het virus. Ik had naar mijn mening alles wel gezien en dacht dat Singapore voor twee dagen nog wel leuk zou zijn. Zo boekte ik een paar weken geleden dus een ticket vanuit de Filipijnen naar Singapore. Ik zou mijn ticket van de Filipijnen naar HK dus niet gebruiken. Zonde van het geld, maar om zoveel ging het niet en dit leek mij beter. Nou dat bleek het achteraf dus ook te zijn, want vorige week werd mijn vlucht van de Filipijnen naar HK geannuleerd en al een week lang vliegt er niks meer van de Filipijnen naar HK. Ik heb dus gelukkig een ticket van de Filipijnen naar Singapore en dat vliegt, tot nu toe, nog wel. En goed nieuws; ik krijg nu dus het geld van mijn ticket dat in toch niet gebruik terug!

We vlogen dus naar Siargao en wisten dat het daar regenseizoen zou zijn. Elke backpacker of local die we daarover spraken zei dat het erg mee valt en je maximaal een paar uur per dag regen hebt. Daar gingen wij mee akkoord. Dat zou prima zijn na zoveel dagen alleen maar zon en het eiland moest zo leuk en prachtig zijn dat we het toch echt met eigen ogen wilden zien. De eerste twee dagen waren prachtig, bloedheet door de benauwdheid en we scooterden het hele eiland af. Ik snapte meteen waarom iedereen zo enthousiast over siargao was. Ik heb nog nooit zoveel palmbomen, vette kustlijnen en nog meer groens gezien. Verder staat het eiland bekend om het surfen. De stranden zijn niet het mooiste, maar de golven des te beter. Maar na twee dagen sloeg het noodweer toe. We hebben bij drie dagen non-stop in de regen gezeten. En als ik non-stop zeg bedoel ik ook echt continu. Het was op een gegeven moment onmogelijk een stap buiten te zetten, omdat alle wegen onder water stonden. En laat Siargoa nou precies een eiland zijn waar je alles buiten doet. Je kon dus de hele dag niks. We hebben ontelbaar veel spelletjes gedaan en vele pogingen gewaagd een film te downloaden, maar de WiFi is hier net sterk genoeg om Google te open en dus mislukte dit plan. Sinds vanmiddag is het droog en heel heel heel vies warm. Blijkt hier normaal te zijn na zoveel regen. Dat het regenseizoen is hebben we in ieder geval geweten....

Mijn Filipijnen avontuur komt dus alweer bijna tot een einde en dat betekent dat ik morgen naar Singapore vlieg. Althans, zo ziet het er tot nu toe uit. Door alle regen hier zijn al drie dagen achter elkaar alle vluchten gecanceld. De landingsbaan op dit eiland is heel klein en bij regen of harde wind kunnen er dan ook geen vliegtuigen landen. De weersvoorspellingen voor morgen zijn wisselend, dus het is nog even afwachten of ik morgen het vliegtuig zal instappen. Mocht dit lukken dan zal ik op Cebu airport mijn vlucht richting Singapore pakken. Ook deze vlucht gaat tot nu toe door, maar het besmettingsaantal in Singapore loopt fors op en de regering heeft zojuist de veiligheid nog verder aangescherpt. Ik ga er gewoon naartoe en dan zie ik wel hoe het is. Desnoods blijf ik twee dagen in mijn hostel, want ik ga mijn gezondheid natuurlijk niet riskeren. En dan hoop ik dinsdag nog van Singapore naar Hong Kong te vliegen. Ook dit is tot nu toe onzeker, net zoals mijn vlucht van HK naar Amsterdam. Ach, je moet het leven spannend houden he? Het virus speelt hier wel echt steeds meer. Zeker nadat er iemand in de Filipijnen is overleden. Heel veel mensen dragen mondkapjes, er zijn veel gestrande toeristen en de situatie is vooral erg onduidelijk.

Ik zal de aankomende dagen wel zien hoe het loopt en heb er alle vertrouwen in dat het voor mij allemaal goed zal aflopen. Al mijn avonturen in Singapore zal ik niet meer in een blog opschrijven, want aangezien ik toch al bijna in Nederland ben kan ik jullie dat dan net zo goed persoonlijk vertellen. De afgelopen twee maanden zijn echt voorbij gevlogen en nu ik dit schrijf realiseer ik mij dat het er echt alweer bijna op zit. Het liefst zou ik nog maanden verder reizen, maar helaas wacht mijn scriptie op mij. Ze zeggen wel eens de laatste loodjes wegen het zwaarst, maar ik hoop dat ik door deze twee fantastisch maanden straks alle energie heb om er iets moois van te maken. In juli hoop ik klaar te zijn en zal er een nieuw avontuur op mij wachten. Groningen, Amsterdam, ergens anders in Nederland, Curaçao, Australië, who knows....

Tot de volgende lieve allemaal, ik hoop dat jullie weer een klein beetje met mij mee hebben kunnen reizen en er net zo van genoten hebben als dat ik heb gedaan!

Liefs!!