Lucky Friday the 13th

Lieve allemaal,

Daar ben ik dan weer! Vanaf het moment dat ik 1,5 jaar geleden in Nederland landde vanuit Curaçao heb ik uitgekeken naar het moment dat ik weer kon gaan reizen. Vanaf het begin van mijn master wist ik één ding zeker: ik zou tijd vrijmaken om nogmaals op reis te gaan.

En zo geschiedde, ik stapte vrijdag de 13e weer in het vliegtuig op naar een nieuw avontuur.

Ga er even rustig voor zitten, pak er lekker wat drinken bij en geniet van dit nieuwe reisverhaal. Neem er vooral even de tijd voor, want dit wordt weer een laaaaang (maar heel leuk en bijzonder) verhaal.

Dus, vrijdag de 13e. Ik zei nog als grap tegen papa en mama, vrijdag de 13e, zou er dan toch wat misgaan? Nou, dan ga ik er in ieder geval met een knaller uit. Nou goed, alle gekheid op een stokje, het werd een knaller van een dag, maar dan op een hele andere manier. Ik had een ticket van Amsterdam naar Frankfurt, dan van Frankfurt naar Beijing en van Beijing naar Hong Kong. Mijn god, Hong Kong hoor ik jullie denken?!

Ja lieve mensen, Hong Kong. Al voor de demonstraties had ik mijn ticket naar deze stad geboekt en ik was van mening dat het er nu al een paar weken wat rustiger was en ik er prima naartoe kon gaan. Ik loop tenslotte niet in zeven sloten tegelijk en kan altijd nog een vlucht ergens anders naartoe boeken mocht ik het echt niet vertrouwen. Dus, daar ging ik dan, samen met Saskia die tm 12 januari met mij mee reist, op naar allereerst Frankfurt. Wij zouden daar maar een uur overstap hebben, maarja het waren twee vluchten van Lufthansa dus zij zorgen er dan altijd voor dat je zo'n overstap haalt. Anders mogen zijn zo'n vlucht ook niet aanbieden. Wij landden dan ook netjes op de geplande tijd, 16:00, op Frankfurt. Na heel wat heel hard doorlopen door ongeveer half Frankfurt airport kwamen wij dan éindelijk uit bij deuithoek van het vliegveld waar ons vliegtuig stond dat ons naar Beijing zou brengen. Tijdens al dat lopen viel het direct op dat we opeens de enige Europeanen waren. Er liepen alleen maar Chinezen en Aziaten rond die wij soms bijna over het hoofd zagen. Wij bleken ook een kleine toeristische trekpleister en trokken heel wat bekijks.

Goed, wij kwamen dus aan bij de gate. Men begon net met boarden en we waren dus perfect op tijd. Het boarden duurt altijd even en als ik ergens een gruwelijke hekel aan heb is het wel met z'n allen lekker staan te dringen bij de gate. Dus sas en ik gingen er nog even lekker bij zitten. We waren druk aan het kletsen toen ik opeens 'Miss van der Sanden' hoorde. Of ik en Sas ons even konden melden bij de balie. Tijdens al dat gekletst van ons zijn we blijkbaar meerdere keren omgeroepen, maar dit hebben wij niet door gehad. Aangezien wij naar China zouden vliegen dachten wij dat het daar aan zou liggen, want daar kunnen ze nog wel eens moeilijk doen over een visum (wat je niet nodig hebt als je doorvliegt, maar toch.)

Snel haasten wij ons naar de balie. Een Chinees vrouwtje zei iets wat ik nog geen eens kon verstaan en toen werden we opeens doorverwezen naar een erg vriendelijke man, Marco. Hij kwam snel ter zake: de vlucht is overboekt (dus meer personen hebben een ticket dan dat in het vliegtuig kunnen) en hij wil ons graag een nieuw ticket aanbieden. Een ticket waarbij wij direct naar Hong Kong zullen vliegen. Dit vliegtuig zou niet om 17:00 maar pas om 22:15 vertrekken, maar omdat we dan geen overstap hebben zouden we maar 20 minuten later aankomen in Hong Kong dan onze oorspronkelijke aankomsttijd. Op zich al een goeie deal. Maar het werd nog véél beter. Omdat dit natuurlijk allemaal al 'vervelend' (ahum, ik zag alleen maar voordelen) was, zouden wij ook nog eens 300,- krijgen. Ja, driehonderd euro. Zo hop, teruggestort op mijn creditcard. Vanaf dat moment was Sas niet meer aanspreekbaar. Zij heeft nog een keer DRIEHONDERD EURO uit gegild en toen tegen Marco gezegd dat hij haar held was, maar daar hield het bij op. Ik dacht alleen maar, ja hallo, waar zit het addertje onder het gras?

Nee Miss van der Sanden, geen addertje, gewoon een rechtstreekse vlucht en 300,- wat binnen een week weer op de creditcard staat. Marco was druk bezig met alles in orde maken toen er iets bij hem uit floepte waarvan wij denken dat hij dat eigenlijk niet had mogen zeggen. Hij vertelde ons dat de vlucht van 22:15, waar wij nu dus mee zouden vliegen, ook al vol zat. Dus mochten we willen, dan zouden wij zeer waarschijnlijk ook nog een dag later om 22:15 kunnen vliegen en zouden wij 600,- (ja zeshonderd mijn hemel) krijgen + een hotel overnachting. Op dat moment dachten wij allebei nog dat we dan dus nog 300,- zouden krijgen, maar toen ik ook dit weer even herhaalde en vroeg naar het addertje, bleken wij dan nog eens 600,- te krijgen.

Ondertussen had ik het bloedheet en was mijn hoofd nog nooit eerder zo rood. Wat overkomt ons hier nou weer?! Iedereen was rustig verder aan het boarden en binnen enkele minuten zou ons oorspronkelijke vliegtuig vertrekken. Wat gebeurde er toch allemaal?! Ik zei tegen Sas dat we maar heel even moesten gaan zitten, dit alles op ons in moesten laten werken en dan naar Marco terug zouden gaan om te vertellen of wij gebruik zouden maken van het vliegtuig een dag later.

Dus liepen wij vol zelfvertrouwen net alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat je even 300,- krijgt naar een rustige plek en konden we er maar niet over uit wat er zojuist was gebeurd. Maar oké, even concentreren. We zouden 2,5 dag in Hong Kong hebben, als we ingaan op het aanbod dan zouden we dus nog maar 1,5 dag hebben. We zouden een hotelovernachting krijgen, maar daar om 12:00 moeten uitchecken en pas om 22:15 vliegen. Marco zei al tegen ons, ga lekker Frankfurt in. Ja leuk idee Marco, maar ik heb een sportbroek en sweater aan en alleen een extra korte broek in mijn handbagage. Dat is best koud voor een hele dag door Frankfurt struinen..

Maar hallo, 600,-, zeer waarschijnlijk een super luxe hotelovernachting en nog steeds een rechtstreekse vlucht. Daar kwam nog eens bij dat het in Hong Kong natuurlijk nog steeds ietwat onstuimig was of in ieder geval niet de allergezelligste plek om rond te lopen als we de media mochten geloven. Wat kan ons die dag minder schelen. Is misschien alleen nog maar handig. Dus, na even te zijn bijgekomen liepen we terug naar Marco. Ik had al helemaal bedacht wat ik zou gaan zeggen en hoe ik zou gaan onderhandelen over het krijgen van vol pensioen in het hotel, het niet hebben van dikke kleding en dus compensatie daarvoor etc (wat erg he, krijg je al 900,- en vind je het nog niet genoeg.) Afijn, Marco liep ook meteen onze kant op en dat vond ik geen goed teken.

Sorry dames, ik dacht dat er wel 11/12 overboekte stoelen waren, maar het blijken er maar 5 te zijn. Aangezien er nog inkomende vluchten binnen zouden komen en ze nog niet wisten of iedereen wel zou komen opdagen is het protocol dat er bij 5 overboekte stoelen nog geen aanbiedingen worden gedaan. Waren we er net uit dat wij dit wilde en hadden we al een winst van 900 ingecalculeerd en het ook alweer uitgegeven, ging het hele feestje (nog) niet door. Marco gaf aan dat wij ons om 20:30 (toen was het 17:00) bij de balie van de gate waar ons vliegtuig zou vertrekken zouden moeten melden en dan zouden we horen of de vlucht echt over boekt was. Ik dacht, ja dat kun jij leuk zeggen, maar jij staat daar straks vast niet en dan denken die mensen dat ik dit verzin. Dat snapte Marco en zo noteerde ik Marco's voor en achternaam op mijn ticket en vertelde hij ons dat de kans groot was dat wij hem bij die gate ook weer zouden tegenkomen. En hij zei dat hij een aantekening in ons dossier zou hebben gemaakt. Ok, we hadden dus zelfs een dossier?!

Marco had de dag van zijn leven, werd superheld genoemd en heeft enorm om onze enthousiaste reacties moeten lachen. Nadat wij even wat gegeten hadden gingen we richting onze nieuwe gate en hoopten wij dat de vlucht inderdaad vol zou zijn. Het even lopen naar onze gate bleek een hele afstand te zijn waarbij we ook nog eens weer door allerlei controles moesten. Dit nam meer dan een uur in beslag, maar om 20:00 zaten wij dan helemaal vooraan bij de gate. Ik stond in de startblokken om naar de eerste beste Lufthansa medewerker toe te lopen zodra die zich bij de balie meldde. En plots fietste Marco voorbij (het vliegveld is zo groot dat men daar alles op de fiets doet). Hij herkende ons tussen alle andere mensen en zwaaide zelfs. Vrij snel daarna kwam er een mevrouw aanlopen en baalde ik dat Marco dus niet bij onze gate zou werken. Aangezien ik zag dat deze vrouw nog van alles moest opstarten wachtte ik nog even met mijn aanval. Maar toen Sas twee andere mensen ook al naar de balie zag lopen vond ze dat we toch wel echt moesten gaan. Dus daar ging ik. Met mijn leukste liefste glimlach ging ik op haar af, maar zij verroerde zich niet. Toen ik vertelde dat we ons hier moesten melden zij ze op een onaardige manier dat we nog maar even moesten wachten. Nou sorry hoor. We wilden terug lopen toen lieve Marco verscheen. Ja sorry dames, ik ga het even uitzoeken. Het duurde even en toen zag ik Marco in mijn ooghoek aankomen lopen. Hij had iets in zijn hand, het leken wel tickets. Mijn god, zou het dan echt? Zouden we nog 600,- krijgen. Maar de vorige keer moesten we naar de balie want hij moest onze creditcard door het systeem halen, waarom roept hij ons dan nu niet dacht ik nog?

'Well ladies, i've got bad news and good news'. Shit dacht ik, dat betekent sowieso dat we niet pas morgen vliegen. Daar kreeg ik gelijk in. Maar, Marco had nog iets voor ons in petto. En wát. 'Ladies, you will fly business class tonight'. Wacht, wat, Ho, stop, nee, echt? Zei hij nou echt business class? Ben ik gek aan het worden? Sas en ik keken elkaar aan en konden ons inhouden tussen alle honderden andere passagiers. Hij overhandigde de business class tickets en wenste ons een goede reis. We waren met stomheid geslagen en konden hem nog net bedanken. Het was even schakelen, oké, we gaan zo vliegen, we zullen 2,5 dag in Hong Kong doorbrengen, we krijg niet nog extra geld maar hallo we vliegen business class. En dat 11 uur lang. We zouden gewoon een eigen bed hebben vertelde Marco ons nog. Die lieve Marco toch. Had hij helemaal niet hoeven doen, we hadden die 300,- ook al prima gevonden. We observeerden wat er gebeurde en onze theorie is dat de vlucht wel degelijk over boekt was. Maarja, je kunt andere mensen een andere vlucht aanbieden die binnen enkele uren nogmaals gaat en die hoef je maar 300,- te betalen ipv dat je ons beide in totaal 900,- moet betalen.

En daar gingen we dan, nadat we Marco bij de gate nogmaals hadden bedankt en Marco heerlijk nuchter zei; 'have a nice flight, again' de business class in. Ik denk dat vele mensen enorm om ons hebben moeten lachen. Zo blij als twee kleine kinderen liepen we het vliegtuig in en vielen we van de ene in de andere verbazing. Stoelen waarbij je je benen helemaal kunt strekken en je dan nog niet tegen de stoel voor je aankomt, champagne uit een echt glas, een hele menukaart met luxe eten en drinken, een matras was je op je stoel kan leggen wanneer je er een bed van maakt, een pyjama die je krijgt, sokken, een echt dekbed en kussen, geen herrie of irritante mensen om je heen, ruimte, een groot tv scherm en zo kan ik nog maar even doorgaan. Door alle adrenaline en al het enthousiasme kon ik de eerste uren niet slapen. Daarna heb ik fantastisch 6 uur lang in een écht bed geslapen en heerlijk ontbeten en toen zaten de 11 uren er alweer op. Nog nooit is de tijd zo snel voorbij gevlogen (letterlijk). Ik heb nog geen eens de tijd gehad om tv te kijken.

Sas en ik zeiden al, waar hebben we dit aan te danken?! Zal er dan straks opeens iets tegen zitten? Nou de backpacks kwamen ook nog eens netjes aan en wij vervolgde onze weg naar het guest house dat we hadden geboekt. Na een busrit van 1,5 uur kwamen we in de hectische stad aan. Perfecte locatie, maar zonder hulp van een aardige mevrouw in de bus hadden wij het guesthouse never nooit gevonden. Het bevond zich in een soort van vage mall waar allemaal mannetjes voor stonden die ons van alles in onze hand wilden drukken. Wij gingen met een lift naar boven en daar ontving een onaardige mevrouw ons. Ze wilde ons eerst nog laten geloven dat we niet hadden betaald, maar gelukkig kon ik bewijzen dat dit echt wel zo was.

Toen kwamen we aan in onze kamer. Die was, zonder grap, nog kleiner dan onze ruimte in de business class. Het was een bed, dan 1 stap op de grond en dan stond je al in de badkamer. De douche hing boven de wc en die was dus zeiknat. De backpacks paste nauwelijks in de kamer, want bij het voeteneinde ging de deur naar buiten ook alweer open dus daar konden de backpacks ook niet staan. We kozen er dus maar voor de deur een klein stukje open te krijgen en dan paste het nét.

De volgende dag kregen we een iets grotere kamer met twee losse bedden waar je net tussendoor kon lopen. Weer een hele ervaring dus. Aangezien dit verhaal alweer belachelijk lang is zal ik het nu kort proberen te houden. Ik zit momenteel in het vliegtuig van Hong Kong naar Hanoi, Vietnam. De 2,5 dag Hong Kong zitten er dus alweer op. Hong Kong is een hele vette, enorm grote stad. Er wonen 7,2 miljoen mensen op niet zoveel vierkante meter dus zijn er heel heel heel veel flats. De stad ligt namelijk tussen de bergen. Men laat de was aan de buitenkant van de flats drogen wat natuurlijk alweer een leuk beeld schetst. Verder was er helaas geen zon te bekennen tot een uur voordat wij weer naar het vliegveld reden en was het met ongeveer 20/22 graden echt nog wel weer voor een lange broek. We hebben in de 2 dagen meer dan 25 kilometer gelopen en enorm veel gezien. Tempels, markten, 10.000 boeddha's, de grootste boeddha ter wereld, een lichtshow welke is uitgeroepen tot de mooiste van de wereld en heel veel luxe shoppingmalls en winkelstraten.

Een stad die je zeker ooit moet zien, maar waar ik niet perse snel naar terug hoef. Dan nog even over de demonstraties. Het leek heel rustig, totdat wij voor de 10.000 boedda's twee haltes van de universiteit verwijderd waren en we veel gegil en geschreeuw hoorde. Er stond énorm veel politie en er was een groepje achter een muur te protesteren, maar daar was absoluut geen gevaar. Toen wij via een shoppingmall terug naar ons guest house liepen zagen we weer veel politie. Toen zagen we op een billboard dat ook daar mensen hadden geprotesteerd en er wel geweld was gebruikt. Maar nogmaals, daar waren wij niet bij.

Nu zijn we bijna in Hanoi, het noorden van Vietnam. De weersvoorspellingen zien er niet heel gunstig uit (lees: heel veel regen) dus ik hoop dat het toch nog een beetje meezit, want een beetje zon zou mij goed doen. Overigens heb ik voor het eerst behoorlijk last gehad van mijn jetlag, maar ook dat is nu weer helemaal weggetrokken.

Nou lieve mensen, tot de volgende en mocht ik geen blog meer schrijven voor het einde van het jaar dan wens ik jullie nu alvast een hele fijn kerst en een goed uiteinde toe. Op naar 2020, waar ik dan toch echt mijn master papiertje zal gaan behalen, bizar toch?! Wie had dat ooit verwacht!

Liefs,

Anne-Sofie.