New year, new adventures

Lieve allemaal,

Allereerst wil ik jullie natuurlijk allemaal een gelukkig, gezond en vooral reislustig (!) 2020 wensen. Ik heb een geweldige avond gehad waar ik jullie straks wat meer over zal vertellen. Om het verhaal enigszins logisch te laten verlopen zal ik de afgelopen weken chronologisch met jullie doornemen.

Toen ik mijn vorige blog verstuurde stond ik op het vliegveld van Hanoi. Hanoi was dan ook de eerste plek in Vietnam die ik zou bezoeken. We pinden een paar miljoenen (je voelt je rijk joh!) en sprintten op de bus af die net wilde vertrekken. De bus zat eigenlijk al overvol, maar toch werden wij er nog bij gepropt. Zien jullie het al voor je? Met een zware backpack en tas op onze borst stonden we een uur in de bus. Het werd al donker en toen we uiteindelijk bij een busstation werden afgezet liepen we nog zo'n 20 minuten naar ons hostel. Super leuk, want zo zag je direct hoe de mensen leven, hoe zij op super kleine opklapstoeltjes allemaal buiten op straat eten en hoe het verkeer een grote chaos is.

Aangezien er in Hong Kong geen zon te bekennen was en ik al die dagen in mijn sportlegging of geleende broek van Saskia liep was ik ziels gelukkig toen ik de eerste ochtend dat ik wakker werd in hanoi weer een korte broek aan kon. Het was echt perfect weer, niet te warm of vochtig, maar wel een heerlijk zonnetje. Die dag hebben we meer dan 15 km gelopen en durf ik te zeggen dat we héél veel van hanoi hebben gezien (zowel van de geschiedenis als omgeving). Het verkeer is echt chaos en er zit geen enkele logica in, maar je moet gewoon durven en hopen dat je heel aan de andere kant van de straat aankomt. 's avonds aten we op straat. Er zijn allerlei straten waar zowel links als rechts restaurants zijn en waar je gezellig, ongeveer op elkaar, kunt eten. De volgende dag verlieten we hanoi alweer. Dit omdat we eigenlijk wel alles hadden gezien, maar ook omdat we nog noordelijker zouden afreizen en het weer daar de dagen daarna alleen maar slechter zou worden. We zouden om 11:00 worden opgehaald wat natuurlijk niet gebeurde. Alles duurt hier minimaal een uur langer dan er gepland voor staat en je wordt ook echt nooit op de afgesproken tijd opgehaald. Om 12:00 kwam een klein busje ons ophalen om ons af te zetten bij het grote busstation. Daar werd net voordat we de bus in gingen een blaadje aan ons overhandigd waar ongeveer op stond: ik ben hier de baas en jullie dienen naar mij te luisteren. Ik dacht prima, als ik maar over 7 uur op de plaats van bestemming ben. Toen ik de bus in stapte werd ik direct op mijn vingers getikt, ik had mijn schoenen nog aan. Die moesten blijkbaar in een plastic zak. Prima. Toen werd ik naar mijn plek gewezen. Stel jullie voor; een normale bus die in drie rijen is opgedeeld en al die drie rijen bestaan uit twee verdiepingen. Ik was de gelukkige die in de middelste rij bovenin mocht gaan liggen. Ja, liggen. In Vietnam rijden ze in slaapbussen, of je nou overdag of 's avonds reist. Er is geen mogelijkheid om te zitten, past simpelweg niet en de stoelen kunnen ook niet omhoog. Je ligt dus, maar met mijn lange benen lag ik helemaal opgekropt in mijn hokje. Al snel kwam ik erachter de midden boven de állerslechtste plek is (oké, later kwam ik erachter dat links voorin ook heeeeel naar is). Ik ben 7 uur lang heen en weer geslingerd en ook een riem kon dit niet tegenhouden. Ik vertelde dus al dat we naar het noorden zouden reizen, wat betekende dat we de bergen in gingen. Heel veel haarspeldbochten dus.. Het was een hele ervaring en ik was trots dat ik niet zoals vijf anderen had overgegeven en heel bij ons hostel aankwam.

Het hostel lag aan een doorgaande weg en ook al was het donker, er bleek meteen uit de omgeving dat er precies niks te beleven was. We konden nog net een broodje als avondeten krijgen en sliepen op een open zolder met een paar anderen. Het plan was op 4 dagen lang met een motor (scooter en motor lijken hier veel op elkaar en zij zouden mij leren hoe het moest) de ha giang loop te gaan doen. Om dit verhaal niet heel veel langer te maken; we hebben de loop nooit gedaan.... Toen we aankwamen regende het en het stopte maar niet. Het vooruitzicht was dat het de aankomende dagen alleen maar zou regenen. Het zou gevaarlijk zijn om motor te rijden en daarbij zou je echt níks van de geweldige uitzichten zien. Ik heb énorm gebaald, want dit blijkt echt het hoogtepunt van Vietnam te zijn. Goed, helaas ging dat niet door en stapten we die dag 's avonds álweer in een nachtbus. De hele dag hebben we een beetje met onze ziel onder onze arm gelopen in onze aller warmste kleding en hebben we onze nagels maar laten doen in het mini stadje. Toen we terugkwamen in het hostel was er net een hele groep gearriveerd die de loop hadden gedaan. Het liefst wilde ik al die verhalen niet aanhoren, maar na nog geen minuut op de bank te zitten kwam een Nederlanderse jongen dolenthousiast naar mij toe. Nee, ik ga de loop helaas niet doen en ja wij gaan vanavond met de nachtbus. Hij moest vreselijk om mijn balende gezicht lachen en deelde alle vette avonturen die hij de afgelopen dagen had meegemaakt met mij. Hij bleek samen met twee andere Nederlandse jongens en een nieuw-zeelander die avond dezelfde nachtbus te pakken naar Cat ba. Cat ba is een eiland dichtbij Halong bay en wij hoopten dat we daar wat beter weer zouden krijgen. We zouden namelijk niet alleen de loop niet gaan doen, maar hadden ook al sapa (rijstvelden met hele vette hikes) aan ons voorbij laten gaan vanwege het weer. Het was allemaal dikke vette pech (ter compensatie van ons business class avontuur?!). De jongens hadden beide wel gedaan en prachtig weer gehad. Het weer in het noorden van Vietnam is nou eenmaal onstuimig en niet echt te voorspellen, maar dat het zo erg was had ik niet verwacht. Sas zei steeds dat wij 'chasing the rain' in plaats van 'chasing the sun' aan het doen waren.

Goed, wij stapten dus in de nachtbus van 12 uur. Ik lag boven aan de linkerkant en dat was in ieder geval veel beter. De jongens en sas lagen om mij heen en zo praatten en lachten wij uren. Uiteindelijk sliepen allemaal best oké. Het blijft erg oncomfortabel, maar we waren moe dus het was allemaal wel prima. Daarna hebben we twee hele leuke, koude, dagen in Cat ba gehad. Na de nachtbus huurden wij allemaal een scooter (Sas bij mij achterop) en zijn we het hele eiland over gevlogen. We maakten een enorme hike en zagen hele mooie (bewolkte) uitzichtspunten. De dag daarna deden we een tour naar halong bay. Het was super leuk, maar we hadden alle laagjes kleding die we bij ons hadden over elkaar aan vanwege de harde koude wind. De uitzichten waren geweldig, we hebben een hele leuke kano tocht afgelegd, de jongens hebben nog gezwommen en we hebben op monkey island tussen de apen een hike gemaakt. Men moest toegeven dat de tour nog veel mooier is wanneer de zon op het water staat, maar dit was ook al heel mooi.

Na de tour namen we (als ik het dus over we heb is het incl. de jongens) direct weer een bus, want we wilden zon!! Dus op naar ninh binh, wat een paar uurtjes in bus was. Sas en ik hadden een hotel in cat ba, de jongens sliepen in een hostel (even duur als hostel dus dan maar even wat luxe) en via het hotel hadden we de bus geregeld. Dat bleek perfect, we hadden een grote bus bijna voor onszelf. We hadden via booking een heel mooie homestay gevonden met een kamer voor 5 personen (de nieuw-zeelander reisde helaas door naar Thailand) en dus sliepen we daar twee dagen. De ochtend daarna was het eindelijk warm, kon de lange broek uit en huurde we weer een scooter. We maakten weer een hike naar een mooi uizichtspunt en besloten de laatste paar uurtjes bij het zwembad van het homestay door te brengen. Top keuze! De dag daarna zou het 's avonds alweer kerstavond zijn en verhuisden we naar een hostel om daar met nog meer mensen kerst te vieren. (Ik denk dat de andere toeristen die in de home stay verbleven hier ook blij mee waren, wij kwamen natuurlijk 's avonds pas laat thuis en probeerden dan zachtjes te doen...). We maakten nog een drie uur durende boottocht door trang an (echt prachtige grotten waar we door konden en tempels). De eerste dag in ninh binh hadden we ergens gegeten en dat was heerlijk en erg leuk. De mensen waren heel lief en lieten ons een bord zien waarop stond: 'free beer from 5 till 6'. Nou dat hoef je ons maar een keer te vertellen en dus waren wij klokslag 17:00 bij het restaurant. Om dat ook maar kort te houden: de volgende dag hadden ze besloten drie gratis biertjes per persoon, ik denk dat wij de hele bier voorraad in één avond op hebben gemaakt... Goed, het werd ons vaste restaurant voor die drie dagen en omdat wij er zaten en gezellig spelletjes aan het doen waren, kwamen er steeds meer mensen bij. Wij nodigden ook mensen aan tafel uit en zo ontmoetten we Zuid-Afrikanen, Duitsers, Nieuw-Zeelanders en nog meer Nederlanders. Ook in het hostel ontmoette we nog meer mensen en wij namen ze allemaal mee naar het restaurant voor kerstavond. Nou het was weer een avond om te herinneren. We hebben nog een hele tijd karaoke gedaan en de hele tent op z'n kop. De eigenaresse vond het geweldig. En toen bleek dat de muziek die wij al een hele tijd hoorden van open grote bussen te komen. de bovenkant van de bus zijn dus open gemaakt en er staan enorme boxen waar de muziek uitkomt. Dus feesten we nog even door.

Eerste kerstdag lagen we de hele dag aan het zwembad en was het voor het eerst echt bloedheet. Die avond namen we een nachtbus naar Phong Nha. We stapten om 21:00 de bus in en kwamen om 04:00 met minstens tien bijna dood ervaringen de bus nog net uit. Alles leuk en aardig in Vietnam, maar de afstanden die je moet afleggen, de wegen en de buschauffeurs zijn echt de hel op aarde. Het maakt het reizen echt een stuk minder prettig en sloopt je langzaam. Ik had de eer om links voorin te liggen en de rest van de groep lag verspreid over de hele bus. Omdat ik voorin lag kon ik alles zien wat ik absoluut niet wilde zien en klonk het alsof de toeter aan mij oor vastgemaakt was. Ze houden in Vietnam van toeteren, maar deze man hield echt niet op. Daarbij haalde hij in op momenten dat je net een brug op rijdt en echt niet kunt zien of er verkeer van de andere kant aan komt, scheurde hij rond als een debiel en kon zelfs ik met mijn slaappilletje niet slapen en bedacht ik mij al hoe pap en mam te horen zouden krijgen dat ik een busongeluk zou hebben gehad. Klinkt nu allemaal zwaar, maar het was echt zo. Iedereen kwam de bus verkreukeld uit en we zijn direct op de banken bij de receptie van het hostel gaan liggen en hebben daar nog eventjes geslapen. Toen was het tijd om weer een scooter te huren (ondertussen waren er nog wat jongens uit andere landen aangesloten) en gingen we het national park waar phong nha bekend om staat in. We klommen door een prachtige waterval, zagen prachtige tuinen, uitzichten en gingen in een hele bekende enorm grote grot. Dat was echt super indrukwekkend. Ondertussen was het weer ijskoud en droegen we weer laagjes en was de zon nergens te bekennen. Die avond hebben we leuk in het hostel tweede kerstdag nog gevierd en bleek er een bruiloftsfeest tegenover het hostel te zijn wat heel het dorpje wakker hield. Wij moesten dus ook maar even een kijkje nemen en stonden uiteindelijk vooraan mee te dansen, ik inclusief een kind op mijn nek. Zo leuk!

De volgende dag ontvluchten we de regen en vervolgden we onze weg naar Hue (mijn god nu realiseer ik mij pas hoeveel wij in korte tijd hebben gezien en hebben afgereisd..). Ook deze reis duurde weer ellenlange, maar gelukkig hadden we wel een 'normale' stoel. In Hue zou volgens de backpackers niet veel te doen zijn. Nou, wij kwamen Hue binnen en de hele stad stond op z'n kop. We belandden in een of andere uitgaanstraat wat een grote gekte was. Bij mij was het lichtje na al die dagen bier en weinig slaap wel uit en dus lag ik voor het eerst in tijden om 23:00 in bed. De jongens maakten de stad nog even onveilig.

Hue was voor ons het startpunt voor de hoi van pass. Dit is een scootertocht door de bergen met uitzicht op zee van Hue naar Hoi An. In Hue zijn we naar een verlaten waterpark geweest wat ook weer een hele ervaring was. Mensen doen zich daar voor als 'bewaker' en je moet dan entree betalen om binnen te komen. In feite zijn het helemaal geen bewakers en steken ze het geld in eigen zak. Het kostte ons heel wat moeite, maar uiteindelijk mochten wij voor een klein bedrag naar binnen nadat we een heel stuk door de jungle hadden gelopen. Daarna vervolgden wij onze scootertocht. En wat denken jullie? Na heel even de zon te hebben gezien zijn we de gehele middag zeik maar dan echt zeiknat geregend. We zijn nog gestopt voor een poncho, maar ook dacht moet niet echt baten. Ondertussen reed ik dus al heel wat dagen op de scooter met Sas achterop en hadden de jongens mij de bijnaam 'dear devil' gegeven. Laten we het erop houden dat ik niet erg bang ben op de scooter, inhaal wanneer ik denk dat het kan en het gaspedaal ook wel gevonden had. De jongens vonden het mooi en ik genoot enorm. Maar, met al die regen was het levensgevaarlijk en dan rijden wij dus op de gewone snelweg tussen alle auto's en vrachtwagens. Die laatste zorgden er dan ook voor dat we een paar keer een enorme plas water over ons heen kregen. Gelukkig konden we er nog steeds om lachen.

Maar tja, zo is scooterrijden en backpacken natuurlijk iets minder leuk.. We besloten in Danang te stoppen nadat we de bergtocht hadden overleefd en echt genoeg hadden van de regen (helaas met dus nauwelijks uitzicht, terwijl dit juist zo mooi moest zijn). Danang was echt super leuk voor een avond en de volgende dag vervolgden wij onze weg naar Hoi An. Ik kon een korte broek aan en Hoi An was in een woord geweldig. We zijn er, uit mijn hoofd, 4 dagen geweest. Het is een super leuk klein stadje waar we veel hebben rondgelopen. Het is zeker toeristisch, maar op een leuke manier met heel veel leuke lichtjes, bootjes en gezelligheid. Dit was dan ook de plek waar we oud en nieuw vierden. Oud en nieuw begon perfect, we hadden een super leuk hostel en met een hele groep deden we allerlei spelletjes. Ook was ongeveer iedereen die we tijdens onze reis waren tegengekomen in Hoi An en hadden velen zich bij ons aangesloten. We gingen uiteindelijk tegen alle plannen in naar een ander hostel om daar te feesten. En dat was me toch een feest. Het eindigde voor mij alleen iets minder. Na 00:00 was ik even buiten en zag ik een meisje die bijna onwel was. Er was niemand bij haar dus ik schoot te hulp. Dit lukte en toen haar vrienden er weer waren wilde ik weer terug. Ik liep net weg toen haar vrienden mij nogmaals bedankte en dus draaide ik mij even om. Op dat moment lag er blijkbaar een enorme steen of stoeprand voor mij waar ik letterlijk overheen vloog. Ik rolde nog even door op de stoep en alle vrienden van het meisje stonden opeens om mij heen. Ik dacht dat het wel ging en stond meteen op. Ik voelde direct mijn rechtervoet en knie, maar alcohol helpt de pijn te stillen dus ik dacht het zal wel. Toen ik uiteindelijk in mijn bed lag en 's ochtends wakker werd bleek het iets minder goed te gaan. Mijn knie was geen knie meer te noemen en twee van mijn tenen zagen er niet bepaald goed uit... Zuster saskia schoot te hulp en zo lag ik dan in bed met een zak ijs op mijn knie en tape om twee tenen. Ik ben eigenwijs geweest en niet naar het ziekenhuis gegaan, omdat het toch geen zin heeft. Sas en ik hebben het hele internet afgestruind en zeker één teen zal gebroken zijn. Hier is echter toch niks aan te doen behalve rust en tapen. Mijn knie was na een dag koelen al bijna weer de normale omvang en dus stapte ik op 1 januari 's avonds weer in een nachtbus. Nou dat was natuurlijk geen pretje, maar we hadden Hoi An wel gezien en wilden graag nog een stukje met de jongens mee reizen. Dus stapten we voor 14 uur in de bus. Het was weer een verschrikkelijke reis en een andere bus heeft een ongeluk gehad. Ze zouden de bussen of buschauffeurs hier echt moeten verbieden. 's ochtends kwamen we aan in Da Lat waar we weer een scooter huurden en de bergen in gingen. Het was fantastisch weer en we zijn allemaal ondanks het insmeren verbrand. We hadden bijna 100 km gescooterd door de bergen en zijn naar drie watervallen geweest. Ik heb deze ook gewoon beklommen. Ik wil me door die stomme val niet laten tegenhouden dus doe ik alles op mijn tempo en kom ik overal achteraan aangestrompeld. Sas is echt fantastisch en zorgt er voor dat dit alles medemogelijk kan worden gemaakt. In Da Lat koelde het 's avonds enorm af en daar zat ik dan weer in mijn sportlegging, met een klein beetje verbrandde huid..

We besloten met z'n alleen dat we NOOIT meer in een nachtbus zouden stappen en informeerden naar een luxere bus. Er bleken VIP bussen te zijn (hadden we dat maar eerder geweten..) en dus stapten we de volgende dag in een klein busje om naar de vip bus te worden gebracht. Dit was een droom die uitkwam. Zo'n luxe, een hele eigen cabine, met WiFi, vers water, een bed en een chauffeur die normaal netjes reed!! Het leek de business class wel, en dat voor een paar euro extra! Ook stapten we bij fatsoenlijke stops met een wc en niet ergens midden in de afgrond. We kwamen aan in Ho Chi Minh waar we de reis met z'n allen afsloten. Twee jongens gingen naar huis, eentje ging naar een ander eiland en Sas en ik hadden ondertussen het idee opgevat om richting Cambodja te gaan. Van de andere jongens hadden we in hoi an afscheid genomen.

Ho Chi Minh zelf vond ik verschrikkelijk. Zo druk, vol, ingericht op toeristen, chaos en echt níks aan. Alleen scheen de zon er wel en was het zelfs 's avonds nog om te zweten en wist je echt niet welk luchtig topje je aan moest om nog een beetje af te koelen. Er waren echter twee bezienswaardigheden die wij echt niet mochten overslaan. Dit waren het war museum en de ci chu tunnels. We snoven dus wat cultuur op, dit hadden we natuurlijk onderweg ook al gedaan. We waren sprakeloos en enorm geraakt door al het leed wat nog niet zo lang geleden heeft plaatsgevonden. Vooral om het zo met eigen ogen te zien. Ho Chi Minh is normaliter de laatste stop in Vietnam en aangezien wij in het noorden van Vietnam zowel Sapa als de loop hadden overgeslagen, hadden we opeens een week 'over'. Ho Chi Minh ligt zo'n 7 uur van phnom phen, de hoofdstad van Cambodja. En zo stapten wij alweer een bus in, maar dit keer een klein busje. We dachten dat dit beter zou zijn en er reden helaas geen vip bussen. Helaas bleek het weer een ramp en veroorzaakte de chauffeur in het eerste uur twee ongelukken, maar konden we doorrijden en kwamen we heel aan. De grens oversteken was een groot corrupt spel en wij hadden geluk dat er wat Vietnamezen bij ons in de bus zaten die ons hielpen. In phnom phen hebben we de geschiedenis van Cambodja van dichtbij gezien. We zijn naar het s21 museum geweest waar vele mensen zijn gemarteld en we zijn naar de killing fields geweest waar o.a. nog 7000 schedels liggen en nog elke paar maanden bot resten worden ontdekt. Echt te wreed voor woorden en ook nog zo recent...

Nou na al deze avonturen snappen jullie natuurlijk wel dat sas en ik toe waren een rust, zon en strand. Ik ben al weken chronisch verkouden, loop continu met een wc rol in mijn tas om mijn neus te kunnen snuiten en sta daar inmiddels bekend om. Mijn stem is ook al weken half weg en de wallen onder mijn ogen zijn nog nooit zo groot geweest. Dus zitten wij op dit moment in een busje (redelijk oké) op weg naar het eiland koh rong samloem. Het moet er fantastisch zijn en vooral heel rustgevend. Dit zal voor Sas en mij onze laatste stop samen zijn voordat ik zaterdag naar de Filipijnen zal vliegen en sas weer naar NL vliegt.

Vietnam vind ik best wel te vergelijken met Cambodja, behalve dat ze in Vietnam in het verkeer non-stop toeteren en dat hier niet doen. Ook is Cambodja echt nog een stukje armer, ligt er overal afval op straat, stinkt het overal en is hier de zon constant aanwezig! Verder zijn de meeste mensen super lief en proberen ze in hun beste Engels iets aan je uit te leggen. Daarbij had ik echt verwacht dat ik drie keer per dag rijst zou eten, maar door de Franse invloeden in beide landen eten we vaak stokbrood met ei en spullen we 's avonds van de heerlijke rijstgerechten. Ook zie je natuurlijk overal nog de gevolgen van de oorlog en is het alleen maar bewonderingswaardig hoe men hier het leven weer probeert op te bouwen.

Dus, one month down, one month to go. Ik hou het hier zeker nog even uit en ben heel erg benieuwd naar alle mooie stranden en bezienswaardigheden die de Filipijnen mij te bieden heeft. Daarbij zijn op mijn knieën alleen nog wat schaafwonden te zien en hebben inmiddels met mijn ingetapte tenen en nieuwe wandelmethode ontwikkeld waardoor ik super snel ben!

Liefs, Anne-Sofie.