That's it then, the end of my trip..

Lieve allemaal,

Ga er nog één keer goed voor zitten, want het is zover, voorlopig is dit mijn laatste blog. De laatste keer dus dat jullie weer een enorm stuk van mij (moeten) lezen en mijn avonturen een beetje kunnen volgen.

Daar gaan we dan; na Laura op het vliegveld gevonden te hebben was het tijd voor onze eerste casa. Na een half uurtje in een taxi, de eerste coole oude auto, die we overigens deelden met een jongen uit Zuid-Korea die dezelfde kant op moest, kwamen we aan bij Frank. Frank zelf hebben we echter nooit gezien, zijn vrouw en kleine dochtertje van 3 maanden wel. Wat een schatje was dat zeg! Frank's vrouw sprak geen Engels maar een goede vriend die er was sprak een paar woorden Engels dus dat was een prettig begin.

In Havana hebben we eigenlijk twee dagen lang de hele stad doorgelopen. Dat was nog best een opgave met die hitte, maar alle kleuren van de huisjes en auto's kwamen hierdoor wel extra mooi naar voren. Havana is echt nog een oude stad met huizen die niet afgebouwd zijn, een prachtig oud centrum, buitenwijkjes en een soort van boulevard waar vele Cubanen 's avonds 'chillen'. Verder merk je vooral in deze stad dat het toerisme opkomt. Voor vele dingen moet je betalen, maar waar ik het voornamelijk aan zag waren de hippe restaurants die je in geen andere stad of dorp zag.

Na deze twee dagen in Havana pakte wij de bus naar Vinales. We hadden alle slaapplaatsen en bussen al geboekt, omdat er dus geen internet zou zijn en we geen zin hadden alles daar nog ter plekke te moeten regelen. Daarbij hadden we 3,5 week de tijd en wilden we het hele eiland zien, dus een planning was dan wel handig. Voor mij was dat wel even schakelen, ik had zo lang met de dag geleefd en vooral niks gepland, dat 3,5 week vastleggen toch wel een dingetje was. Maar, ik ben erg blij dat we het gedaan hebben, want het zorgde er juist voor dat we veel konden relaxen en niks meer hoefden te regelen.

Vinales was een van mijn favorieten. Het is een klein dorpje waar je in 5 minuten wel doorheen bent gewandeld. Maar zo prachtig en de meneer waar wij bij sliepen was zo lief! We hebben in Vinales een paardrijtocht gedaan die zo gaaf was. Ik had aangegeven dat ik graag een paard wilde dat wat meer kon dan enkel de andere paarden volgen en Lau wilde juist heel graag zo'n paard. Ik kreeg een top paard waarmee ik constant mocht galloperen en waar ik mij helemaal op kon uitleven. Regels hebben ze in Cuba niet dus een helm of andere veiligheidsmaatregelen waren er dan ook niet. Verder zijn we nog naar een boerderij, midden op de dag, toegelopen. Dat werd me toch een grote zweetpartij, maar de wandeling was prachtig.

Ook zijn we vanuit Vinales een dagje naar het strand geweest. Dit was een autorit van zo'n 1,5 uur waarbij we met z'n 4en op de achterbank zaten en met z'n 3en voorin. Ze proppen de taxi's zo vol mogelijk om zo maar zoveel mogelijk geld te verdienen. Airco kennen de auto's niet dus het is rijden met alle ramen open en hopen dat je wat wind voelt. Het dagje strand was heerlijk. Het strand was best lang uitgestrekt, maar totaal niet breed. Weer eens wat anders dus! Na dat dagje strand vervolgde we onze weg naar Cienfuegos. We blijven daar 2 nachten en dat had er van mij wel eentje minder mogen zijn. De mensen in de casa waren schatten, het was een wat ouder stel die echt trots waren op de stad en vertelden dat er enorm veel te doen zou zijn. En dat alles in het Spaans. We gingen er dan ook op uit die middag dat we aankwamen in de veronderstelling dat alles prachtig zou moeten zijn. Niet dus. Er was precies niks te beleven. Leuk om het verschil te zien in drukte van steden of dorpjes en een uitgestorven stadje, maar dat had ik in een paar uur dan ook wel weer gezien. We spraken mensen die het een beetje een spooky stadje vonden, en daar was ik het volledig mee eens. Het was nog redelijk groot, maar er was echt níks. Een winkelstraat zonder winkels, een paar restaurantjes en een uitgestorven boulevard. De dag daarna zijn we dan ook naar een nationaal park gegaan waar we een kleine wandeling maakte en langs verschillende watervallen kwamen waarin we konden zwemmen. De dag daarna hebben we maar 's ochtends in de casa doorgebracht om daarna met gierende banden naar Trinidad te gaan.

En dat was me nog eens leuk! Ik denk dat het achteraf gezien mijn favoriete plek is. Altijd wel wat te beleven, een echte stad maar daarentegen voelde het ook weer aan als een groot dorp. Er is een super leuk en oud stadsgedeelte waar de wegen ook bestaan uit enkel stenen. Verschikkelijk om met je slippers overheen te lopen, maar het paste zo bij de stad. Er waren best veel restaurantjes en elke avond was er midden in de stad, bij de bekende trappen, een band aan het spelen. En in Cuba kan er natuurlijk niet stilgezeten worden als er live music is en dus dansten alle Cubanen daar. Verder waren er wat tafeltjes en natuurlijk de trappen waar iedereen zich elke avond verzamelden en genietend van de muziek, mensen en een biertje de avond van hun avond hadden. Overigens, de meeste mensen die dansten waren Cubanen, toeristen durven zich niet snel dansend naast de Cubanen te vertonen. Maar achter de tafeltjes dansten veel toeristen en sommige stelletjes deden toch een poging voor bij het podium, wat de Cubanen dan weer super leuk vonden.

Ook in trinidad zijn we een middagje naar het strand geweest, nadat we 's ochtends de finale van het WK hadden gezien. Er waren best wat Fransen in Cuba dus dat was erg leuk. Het strand bij trinidad is ook een echt lokaal strand. Cubanen houden ook van het strand en nemen net zoals de Curaçaose bevolking hun hele hebben en houwen mee naar het strand. Stoelen, de gehele etensvoorraad, enorm veel drank en het allerbelangrijkste; een speaker voor muziek. Men kan echt niét zonder muziek leven en er is ook echt op elke straathoek, op welke plaats je dan ook bent, muziek te horen. En daarbij staan de deuren van de huizen ook altijd open en komt daar ook altijd luide muziek vandaan.

Na trinidad helemaal gezien te hebben en afscheid genomen te hebben van wat stelletjes die we in de bus hadden ontmoet en waar we veel mee hadden opgetrokken in trinidad gedag te hebben gezegd, vervolgde wij onze reis. 90% van de toeristen maakt een rondje in Cuba tot trinidad en vertrekt dan naar varadero voor een paar dagen strand om daarna weer vanuit havana naar huis te vliegen. Wij hadden natuurlijk 3,5 week de tijd en wilde ook graag het oosten zien. Dus daar gingen wij weer, op naar Camaguey.

Camaguey was een korte tussenstop voor ons, puur om de afstand te overbruggen. We hebben een middag in de stad rondgelopen en nog een geschuild voor een behoorlijke bui. Ik had er geen verwachtingen bij, maar vond het een nog best wel leuk stadje. 's avonds ging het los, ik heb in tijden niet zoveel regen en onweer gezien. Omdat we 's middags al uitgebreid hadden geluncht wilden we iets makkelijks eten en het moest vooral dichtbij zijn. En zo kwamen we uit bij de pizza tent die mij voor eeuwig zal bijblijven. Er was niet veel keuze uit pizza's en dus bestelde we er snel een, want we hadden ondertussen wel trek gekregen. Het duurde best lang voordat de pizza werd voorgeschoteld en we wilden dan ook snel de pizza naar binnen werken. Maar toen we de pizza sneden keken we elkaar al gek aan. Wat voor gekke sponzige pizza was dit dan? Ach, het zal wel. Het restaurant zat hartstikke vol met locals dus het moest wel goed zijn. Not. Ik heb geleerd netjes mijn bord leeg te eten, ook als ik het niet lekker vind. En dat probeerde ik ook echt, maar al snel gaf ik op. Ik heb echt nog nooit zoiets vies op. Lau dacht er hetzelfde over en na een paar happen schoven wij de borden ver van ons af. De pizza bleek gemaakt de zijn in een pan met enorm veel olie en was nog meer rauw dan gaar. Cubanen blijken het heerlijk te vinden, wij hebben toch een ander beeld bij een pizza...

Wij excuseerden ons toen de oberin onze borden op haalden en vroegen snel om de rekening. De pizza's kosten uit mijn hoofd 4 cuc, maar toen wij de rekening in ontvangst namen stond er enkel 3 cuc op en kregen we de excuses van de oberin. Wij denken dat het wel vaker gebeurd dat er toeristen komen eten en zij iets heel anders voorgeschoteld krijgen dan verwacht en het niet opeten. Ze was namelijk helemaal niet verrast dat wij onze pizza niet op hadden en kregen zelfs een 'sorry' van haar én betaalde dus veel minder dan we eigenlijk zouden moeten betalen.

Wij zijn daarna nog snel een soepje bij een ander restaurant gaan eten, want honger hadden we nog steeds! Na de nacht in Camaguey te hadden doorgebracht stapten we, na een dik uur vertraging van de bus, weer in om naar bayamo te gaan. We gingen daar niet naartoe voor het dorpje zelf, maar voor het nationaal park genaamd Sierra Maestro. Fidel heeft zich daar schuil gehouden en vele radio's, een klein ziekenhuisje en verschillende post zijn er nog steeds te vinden. Voordat je dit alles kan bezoeken moesten wij een eerst met de auto naar het gebied toe om daar nog met een SUV met 4x4 aandrijving de berg op te kunnen. Binnen een paar minuutjes leg je een enorm hoogteverschil af. En daarna begint de klim te voet omhoog. De hike was in totaal zo'n 8 kilometer en dus niet zo ver, maar door de hoogte was het nog wel een klein beetje pittig. Vooral in combinatie met de hitte natuurlijk.

Nadat we weer bij de casa aan waren gekomen zijn we nog even het stadje in gegaan. De dag daarna was het tijd voor de volgende stad; Santiago de Cuba. Iets waar lau en ik erg naar uit keken, carnaval was daar net begonnen en het zou een groot feest zijn. Aangekomen in santiago, na weer enorme vertraging, kwamen we terecht bij onze prachtige casa mét dakterras. Heerlijk en super mooi om uitzicht te hebben over de stad. De stad viel alleen wel wat tegen. Het was niet zo groot en er was niet heel veel bijzonders te zien. Het heeft er waarschijnlijk ook mee te maken dat we in santiago ons hoogtepunt qua warmte bereikte. Iedereen die we spraken beaamde het, in santiago was het zo warm dat je eigenlijk overdag niet de stad in kon. Met heel wat water gingen wij de stad toch in maar vluchtte wij al snel naar een dakterras. Later die middag verkende wij de stad die helemaal in het teken stond van carnaval. En 's avonds was het dan zover, de optocht van carnaval. Nou, ik kan jullie vertellen dat het niet helemaal aan onze verwachtingen voldeed. Bij een optocht denk je aan een optocht zoals het in Brazilië gaat. Ook hier waren prachtige wagens die versierd waren met enorm veel dansers, maar het ging op een Cubaans tempo. Er kwam een wagen, die reed 5 minuten heen en weer, waarna er 5 minuten volkomen stilte was, de volgende ploeg werd opgetrommeld en de show weer werd opgepakt. Daardoor was het steeds even geweldig en feest, maar zat er daarna een te grote pauze tussen. Tja, Cubanen kunnen nog heel wat over efficiëntie leren, maar dit maakte het wel weer lekker typisch Cubaans en daar moeten ze dan eigenlijk ook weer niks aan veranderen. Na uren wagens kijken en het feestje mee vieren vonden we het genoeg en doken we ons bed in.

Na santiago vertrokken we naar onze meest oostelijke bestemming en tevens het meest oostelijke dorpje van Cuba, Baracoa. Vanaf Camaguey merkte we al meteen dat het veel minder toeristisch werd. Heel weinig restaurants, ze zijn er met alles nog niet ingesteld op toeristen. En dat was juist zo leuk! Alles is nog authentieker en de mensen zijn zó lief. In baracao hadden wij precies niks op de planning staan; we zouden heerlijk aan het strand chillen. Alleen dachten wij door wat blogs te hebben gelezen en de lonely planet te hebben gelezen (die was de 3,5 week onze beste vriend, want internet had je niet dus alles wat je wilde weten vond je in dit boek) dat we op loopafstand van het strand zaten. Nou, we zaten dan wel dicht bij de zee, maar meer dan een zwart kiezelstrand met heel veel viezigheid was er niet. Het dorpje was geweldig, heerlijk klein, best wel uitgestorven en super schattig, maar wat gingen we hier dan doen?! We bleken voor 25 cuc een taxi te kunnen nemen naar een prachtig strand en dat deden we dan maar. Over zo'n 20 km deden we een uur, want er was namelijk geen echte weg. Ik had medelijden met de oude auto en was er van overtuigd dat we nog ergens stil zouden komen te staan. Dat bleek, godzijdank, niet zo te zijn en op het strand aangekomen bleken wij een zo goed als privé strand te hebben. Maar, natuurlijk woonden er wel wat mensen die wel door hadden dat ze wat konden verdienen aan de toeristen. Zodra we uit de taxi uitstapten werden we voorgesteld aan Victor die die dag voor ons zou zorgen. Het was zo'n 11:00 maar meteen moest het eten wat we als lunch wilden hebben doorgegeven worden, wilde hij ons wat te drinken aanbieden en moesten we dan op zijn bedjes liggen. Ik vond het allemaal prima, ik zag dat er nog wat van die mannetjes rondliepen en wist dat we er toch niet onderuit zouden komen. Maar lau zag het niet zitten en maakte al snel duidelijk dat het niet hoefde en ze even 'rond' wilde lopen. Heel veel rond te lopen was er alleen niet en al snel strandde we bij een andere man die precies hetzelfde aanbood en waar wij gebruik van maakten.

De dag daarna wilde lau wat doen, ze zou een berg gaan beklimmen. Ik bedankte vriendelijk en zou wel kijken wat ik zou doen. De dag liep helemaal anders dan gepland, lau belandde bij een tour waar ze naar een cacao plantage zou gaan, een rivier en een strandje zou zien en ik ontmoette 3 Spaanse meiden waarmee ik naar het strand zou gaan. Heel fijn, want zij konden goed Engels en Spaans en ik hoefde een keer niet met handen en voeten te praten. Al snel werd duidelijk dat wij ook even langs een cacao plantage en rivier zouden gaan en bleken lau en ik precies hetzelfde te doen en kwamen we elkaar nog tegen ook. Alleen betaalde lau de toeristen prijs van 20 cuc en ik maar 5 cuc. Tja, daar werd nog maar eens duidelijk hoe handig het is om de taal te spreken. Zodra ze weten dat je Spaans kan krijg je overal voordeeltjes en betaal je overal minder voor. Ik vroeg hoeveel zij voor een taxi betalen in havana, dit bleek 1 cuc te zijn, terwijl wij vaak 5 betaalden. Ach, het was niet anders. Maar het gaf mij wel weer extra motivatie om heel snel Spaans te gaan leren.

Mochten jullie je afvragen waarom gingen lau en ik een dagje andere dingen doen, gewoon omdat ik niet zoveel zin had in iets actief en lau wel. Er was absoluut geen sprake van ruzie, maar we kunnen elkaar heerlijk 'los' laten en onze eigen gang gaan en juist daarom zijn we zulke goede reismaatjes! Na baracao was het tijd voor een énorm lange busreis, eentje van 22 uur. Eerst een bus van 5 uur terug naar santiago om vervolgens een nachtbus te nemen van 20:00 tot 11;30 naar varadero. Iedereen die dit hoorde sloeg stijl achterover, waarom zou je dat in godsnaam doen? Er bestaan ook nog vliegtuigen? Ja, dat klopt, maar in Cuba is het niet vanzelfsprekend dat die ook echt vliegen en daarbij niet neerstorten + het was veel duurder. Ik nam mijn heerlijke slaappilletje en lau deed hetzelfde en wij hadden beide een prima 22 uur in de bus. Ideaal! Behalve dat ik een paar keer een hartverzakking kreeg van lau. We begonnen de busreis met twee stoelen naast elkaar waar we op zaten. Al snel werd ik wakker en zat lau niet naast mij. Ze was naar achteren verplaats, want dan hadden we beide 2 stoelen, prima. Ze vertelde wel meteen dat ze net bij de stop bijna de bus gemist had omdat zij was plassen en de bus alweer wilde vertrekken. Buschauffeurs checken namelijk echt niet of iedereen er weer is, ze vertrekken gewoon. Nadat lau mij dit had verteld en ik weer wakker werd en lau niet naast mij en ook niet ergens achter in de bus zat kreeg ik het toch wel echt heel warm. Al snel spotte ik haar ergens voorin. Dit gebeurde nog 2x, lau heeft denk ik 5x van stoel gewisseld en ik had steeds weer een ander persoon naast mij zitten behalve lau. Achteraf konden we er enorm om lachen.

En toen volgde de meeste stomme actie ooit. Lau en ik zijn beide blond, misschien heeft het daar mee te maken.. We hadden in baracao besloten dat we in plaats van onze casa 2 nachten in een super de luxe all inclusive resort zouden gaan verblijven. Een rib uit ons lijf, maar wij vonden dat we het verdiend hadden plus het was veel handiger. De casa lag 13 km van het mooie strand waarvoor we juist naar varadero gingen en een taxi zou prijzig zijn. Al snel kwamen we terecht bij dit prachtige hotel en hoorde we van wat stelletjes die we eerder hadden ontmoet dat een all inclusive hotel heerlijk was na al dat reizen. Nou dat wilde wij ook wel en daarom boekte wij het. We controleerde meerdere keren alle info en boekte het hotel. Aangekomen in het hotel en minimaal een half uur gewacht te hebben voordat we aan de beurt waren bij de check in, in onze lange waren kleding van de bus, was het dan zover. De receptioniste vroeg al snel of ik alleen was. Nee, ik heb voor 2 mensen geboekt. En toen kwam het.. Na even zoeken bleek dat we voor augustus hadden geboekt ipv juli. We konden wel door de grond zakken. Oh my, meen je dit? Maar zijn er wel nog kamer vrij vroeg ik snel? Ja, dat wel. Jullie hadden ons daar moeten zien staan. Heel snel kochten we een internet kaartje en gelukkig konden we bij de receptie op de WiFi. Al snel bleek dat we maar een heel klein beetje meer moesten betalen en onze boeking van augustus dan geannuleerd kon worden. Godzijdank, er bleek niet zoveel aan de hand, maar we knepen hem wel even!

Na onze prachtige kamer te hebben gezien gingen we snel naar het buffet om lekker te eten en dronken we onbeperkt cocktails. Twee dagen lang hebben we precies niks gedaan en dat was me toch lekker! Daarna volgde de laatste busreis in Cuba naar havana. Daar sliepen we nog een nachtje bij Frank en namen lau en ik de volgende dag afscheid. Ik dacht een taxi geregeld te hebben, maar die kwam niet opdagen. Gelukkig kon de mevrouw van de casa nog snel een taxi regelen en kwam ik aan bij de douane. Daar werd mijn paspoort al snel 'afgepakt' en in vloeiend Spaans werd mij even uit gelegd dat er een 'probleem' was. Ik weet nog steeds niet wat het was, maar na zo'n 50(!) minuten gewacht te hebben en mijn vlucht die ondertussen al aan het boarden was, mocht ik toch echt het land verlaten. Ik denk dat mijn paspoort ondertussen teveel stempels heeft of het gewoon mijn ongeluksdag was, maar ook in the USA werd ik geweigerd. Ik kon alles heerlijk digitaal bij een paal kunnen invullen bij aankomst, waarna dat ding begon te piepen en alles rood werd en mij werd medegedeeld dat er iets niet klopte en werd geweigerd het land binnen te gaan. Ik kwam in een enorme rij terecht waar ik gelukkig na een tijdje tussenuit werd gepikt, geen idee waarom, en ik maar eens moest uitleggen wat ik in miami kwam doen. Na die vragen makkelijk te hebben beantwoord was ik toch wel degelijk welkom in het land.

En wat een shock was dat! Dan kom je uit een land waar niks is, geen internet en al helemaal geen luxe auto's, in het land waar niks te gek is en luxe ongeveer het kernwoord is. Ik heb 2 dagen enorm moeten wennen aan iedereen die non-stop op zijn of haar mobiel zit, zoveel dingen die hier fake zijn en vooral de mensen die helemaal gek zijn. Maar toch, het is heerlijk om weer terug te zijn in the states. Ik vind het wel wat hebben. Over miami kan ik echt kort maar krachtig zijn; ik heb er niet zoveel gedaan. Ik ben naar een prachtige wijk genaamd wynwood geweest waar je veel graffiti vind, ik heb de enorm lange boulevard elke dag wel afgelopen, de ocean drive waar je uren kan zitten om mooie auto's te spotten en de meest gekke mensen ziet lopen bezocht, naar een viewpoint geweest, wat gewinkeld en vooral lekker chill op het strand gelegen. Ook in dit hostel heb ik weer leuke mensen ontmoet, alleen maar ik dat de hostels en de mensen hier toch wat anders zijn. Ik val in herhaling; geef mij maar Australië.

En dan is het morgen tijd voor mijn enerlaatste vlucht; terug naar curaçao. Heel gek om voor minder dan een dagje terug te gaan naar de plek waar je zoveel herinneringen hebt en toch wel een tijdje hebt gewoond. Maar het is goed om cura te verlaten. Bijna iedereen is er weg die ik ken, dus één nachtje slapen is, het curaçao avontuur zit er inmiddels wel op.

Wat er dus over 2 dagen ook op zit, is mijn jaar reizen.. Iets wat ik met een enorm grote glimlach nu typ, maar ook met een brok in mijn maag. Het is toch wel weer heel gek om mijn Nederlandse leventje weer te moeten gaan oppakken. Vanaf het moment dat ik in miami ben aangekomen ontvang ik zoveel lieve berichtjes van iedereen waarin verteld wordt dat zij niet kunnen wachten mij te zien en word ik voorzien van allerlei leuke feestjes waar ik écht naartoe moet komen. Super om te weten dat zoveel mensen zo uitkijken naar mijn thuiskomst, zelf denk ik daar toch nog wat anders over. Ik kan echt niet wachten papa en mama weer te zien en al mijn lieve vrienden en vriendinnen, maar voor mij had het allemaal nog wel even mogen duren of hadden jullie allemaal gewoon naar mij toe moeten komen, ergens op deze mooie wereld.

Maar, daarentegen weet ik ook dat ik verder moet en ben ik enorm blij en dankbaar dat ik in een tijd leef en op een plek ben opgegroeid waar ik alles kan doen en zoveel mag zien. De wereld is zó mooi en zó groot en om daar het afgelopen jaar met eigen ogen stukjes van te hebben mogen zien is het grootste cadeau wat er maar is. Jullie weten het ondertussen wel, mijn hart ligt niet in Nederland, maar is verdeeld over heel veel mooie plekjes op deze wereld. En daar ga ik zo snel als dat kan weer naar terug en zal ik nog veel meer plekken ontdekken, maar voor nu is het even goed geweest.

Ik ga terug naar het 'gewone', maar absoluut niet 'oude', leven waar ik er weer één groot feest van ga maken en alles wat ik dit jaar heb gezien en geleerd met mij mee zal nemen naar Groningen. De master die ik zó graag wilde volgen is op mij aan het wachten en dat is een kans die ik met beide handen moet en zal gaan aanpakken. Daarbij is het reizen is nog lang niet afgelopen, ik ben nog jong en heb nog heel veel jaren om mooie reizen te maken.

Nou dus lieve allemaal, dat waren mijn verhalen voor nu. Bedankt voor alle lieve berichtjes die jullie mij het afgelopen jaar hebben gestuurd, de steun en het meegenieten van mijn reis. Ik had mijzelf geen beter en mooier jaar kunnen voorstellen.

Liefs en tot heel snel!!