Still living the life!

Lieve allemaal,


I’m so sorry! Mijn laatste blog schreef ik op 16 maart wat betekent dat ik twee maanden niks van mij heb laten horen. Kan echt niet! Maar het is alleen maar een goed teken; ik ben veel te druk werken (ja echt!), cultuur snuiven en alle feestjes afgaan. Maken jullie je dus geen zorgen, het gaat super met mij!

Pfoeh, even denken waar ik gebleven was en hoe ik dit zo kort maar krachtig op papier ga zetten (ik ga een poging doen, ik blijf kind van een Onrust..) Ja; ik ga jullie eerst het geweldige nieuws vertellen wat de meeste van jullie via whatsapp of waarschijnlijk papa en mama wel hebben gehoord; ik heb tot nu toe alleen nog maar gewerkt! Wat betekent dat ik dus ook de maand april heb gewerkt. Jazeker! Een paar dagen nadat ik mijn blog online had gezet kwam mijn stagebeleider naar mij toe; Anne-Sofie, ben jij nou ook nog de gehele maand april beschikbaar? Mijn hart maakte een sprongetje en ik moest mijn enthousiasme echt even inhouden. JA, nee, zei ik. Hij keek mij een beetje vertwijfeld aan. Ja, ik wil heel graag in april bij jullie werken, maar niet geheel april. Papa en mama zouden langskomen, ik zou mee gaan naar Bonaire en ik wilde niet de weken dat zij er zouden zijn non-stop werken.

‘Schrijf maar op wanneer je niet kunt werken en dan komt dat helemaal in orde’. Echt waar, ik kon mijn geluk al niet op, want ik had het zo naar mijn zin daar en was eindelijk aan het werk, en nu mocht ik er ook nog eens een extra maand blijven. Ongelofelijk, maar waar! Ik kwam elke dag weer met een enorme glimlach op mijn gezicht binnen en liep met diezelfde glimlach weer naar buiten. 08:00 beginnen, hard werken, veel dossiers doorspitten, het maakte mij allemaal niet uit, ik kon tenminste aan de slag. En die energie en dat enthousiasme was blijkbaar aanstekelijk. De receptioniste vertelde mij een paar keer per week hoe leuk het kantoor het wel niet vond dat ik er was, hoe ik mijn enthousiasme overbracht op de anderen en hoe blij zij met mij waren. Nou echt, mijn ego en zelfvertrouwen kreeg me toch een boost. Maar daar hield het niet mee op, ook de advocaten kwamen wekelijks naar mij toe om mij te complimenteren. Complimentjes over hoe geintresseerd ik was, hoe ik meedacht, maar ook over het werk wat ik afleverde.

Nou echt, ik wilde daar nooit meer weg en had mijn plekje helemaal gevonden. In deze (bijna) twee maanden stage heb ik zo ontzettend veel geleerd. Ik werd echt in het diepe gegooid en moest het soms zelf maar uitzoeken, maar daar heb ik juist zoveel van geleerd. Men heeft ervaring met stagiaires, bijna elke twee maanden is er weer een nieuwe, en ze weten dan ook precies hoe ze kunnen testen wat je wel en niet kan. Zo kreeg ik steeds uitdagendere en lastigere klussen en was het soms even bikkelen. Maar als je er dan als beloning voor terug krijgt dat je echte eigen zaken mag krijgt waarbij je van het begin tot het einde de processtukken mag meeschrijven, naar de client in de gevangenis mag en zelfs bij de officier van Justitie je zegje mag doen, dan kan je mijn dag, week, maand niet meer stuk maken.

Na twee maanden was het helaas zover, ik zou afscheid nemen. Een nieuwe kantoor en daarbij een nieuw avontuur stond op mij te wachten. Het tweede kantoor wat ik vanuit Nederland al geregeld had wilde mijn nog steeds met open armen ontvangen (ondanks al het visum gedoe). Maar eerst kwam mijn laatste werkdag nog. Met een kleine brok in mijn keel ging ik voor de laatste keer naar binnen en werkte ik nog aan de laatste zaak die ik had gekregen. ’s Middags riep mijn stagebegeleider mij en had ik mijn eindgesprek. Ik had eind maart totaal onverwacht al een ‘voortgangsgesprek’ gehad, waar zij vertelde dat zij erg blij met mij waren. En nu kwam het eindgesprek. Ik hoopte natuurlijk op een goede beoordeling, maar je weet het maar nooit. Ik ontving twee a-4tjes die ik in het kantoor van mijn stagebegeleider moest lezen en waar hij dus bij toekeek. Hij zag hoe ik steeds meer een enorme glimlach op mijn gezicht kreeg. In de brief stond dat ik er klaar voor was om advocaat te worden, ik over alle kennis en competenties beschik en ik mijn stage ‘uitmuntend’ had uitgevoerd. Het tweede formulier waren competenties die aangeduid worden met een ‘onvoldoende, voldoende, goed of uitstekend’. Guess what?! Bij elke competentie stond ‘uitstekend’. Blijer kon hij mij niet maken dacht ik, totdat hij vroeg wat ik na mijn master ga doen. Tja, dat weet ik nog niet precies. Nou, als ik de advocatuur in wilde gaan; dan ben ik meer dan welkom om bij dat kantoor aan de slag te gaan. Ik dacht ondertussen dat ik een droom beland was, maar nee, hij meende het echt. Nou jullie kunnen mij voorstellen hoe ik mijn laatste stagedag afsloot..

Maar naast mijn vijf dagen stage van 08:00-17:00 deed ik ook nog heel veel leuke dingen.

Zo kwam een van de jongens op het idee om met de boot naar Bonaire te gaan. Het zou een hele korte trip zijn, maar daardoor absoluut niet minder leuk. Zaterdag om 06:00 vertrokken we vanuit de haven en zondag om 19:00 waren we weer terug op Curacao. De boot deed er die zaterdag zo'n vier uur over om op Bonaire aan te komen. Voor velen, ik denk 80%, was dit een helse tocht. Er was al bekend dat we op de heenweg wind, en dus ook zee, tegen zouden hebben. Gevolg: heel veel mensen die moesten overgeven. Mijn maag was sterk genoeg en ik genoot van de opkomende zon, de lekkere wind en zee, maar vele konden dat niet. Gelukkig was er een boven en benedendek en vertrokken er steeds meer mensen naar beneden. Het laatste uur zaten denk ik 30 mensen beneden, en nog 10 boven. Toen we aankwamen in Bonaire werden we met een echte ouderwetse Amerikaanse gele schoolbus opgehaald. Eerst brachten wij een bezoekje aan de douane, we moesten onszelf 'inklaren'. Weer een extra stempel in mijn paspoort en daar gingen we, op naar het Mariott hotel. Naar dit onderdeel keek iedereen het meeste uit; ein-de-lijk een warme douche (in Curacao hebben ze nauwelijks warm water en douche je onder een lauwe douche met water wat door de leidingen is opgewarmd) en een goed bed.

We werden meer dan hartelijk welkom geheten en rende nog net niet richting onze kamers. Wij waren met een groep van 10 op het idee gekomen om naar Bonaire te gaan en er waren kamers met vier bedden. Twee meiden betaalde net iets meer voor een 2 persoonskamer en de andere moesten zich verdelen over twee kamers. De verdeling: ik lag met drie mannen op de kamer en de andere vier meiden lagen bij elkaar op de andere kamer. Na de warme douche en bed gecheckt te hebben was het tijd voor het zwembad, ook weer zo'n heerlijke luxe. Daarna hebben we een lekker oud krakkemikkig Volkswagen busje gehuurd en wilde we in een middag het liefst het gehele eiland zien. Maar, het was al een uurtje of 2, vele hadden, nadat zij op de boot alles wat in hun maag zat eruit hadden gegooid, erge honger dus eerst maar eens op zoek naar een leuk restaurantje. We kwamen terecht bij het perfecte strandtentje aan zee met wat kitesurfers in het water. Heerlijk om te zien! Rond een uurtje of half 4 begon onze autorit dan ook pas echt. We maakte een rondje langs het zuiden van Bonaire en kwamen de meeste prachtige, verlaten stranden tegen. Ook een strand vol met kitesurfers en we ook langs de slavenhuisjes. Bizar om te zien in wat voor kleine ruimte vier slaven moesten doorbrengen. Daarna reden we volle vaart door naar het noorden om daar bij het zogenoemde 'thousand steps' te gaan snorkelen. Om even een beeld te geven: Tom stuurde, Milicia zat voorin om de weg te wijzen en was daarbij onze oberin. We hadden een enorme koelbox meegenomen vol bier en tja, als het zo warm is gaat dat bier enorm snel.. Dan had je 2 rijen waar drie stoelen stonden en een rij met 2 stoelen. Het paste dan ook precies, maar daar was alles meegezegd. Ik zat heerlijk opgevouwen achterin, maar wat hebben we een lol gehad. Bij alle bezienswaardigheden was iedereen blij dat we er even uit konden, want een airco kende deze oude Volkswagenbus niet. Na een paar foto's of een duik in de zee gingen we weer verder. Aangekomen bij thousand steps was dit erg mooi om te zien, maar het snorkelen vond ik tegenvallen.

Ondertussen ging de zon bijna onder en dachten wij de zonsondergang van dat strandje wel te kunnen zien. Nee hoor, hij zou precies achter de rots ondergaan. Als een malle pakten wij al onze spullen en renden wij alle treden (godzijdank waren het er niet echt 1000 maar iets van 267) op en propten wij ons weer in de bus. Het was een tijdrit tegen de ondergaande zon, maar wij wonnen. Nog net konden we ergens stoppen en zelfs nog uitstappen voordat de zon onderging. Daar stond, op een hele verlaten plek, een man trompet te spelen en zo hadden wij een perfecte zonsondergang. De biertjes waren op, de zon was onder, tijd om terug te gaan naar ons luxe hotel. Helaas bleek het noorden van Bonaire een eenrichtingsweg te hebben en moesten we heel het noorden doorcrossen om ooit weer eens bij het hotel aan te komen. Rond 20:00 arriveerden wij en genoten we allemaal intens van de warme douche en lagen we allemaal even voldaan op bed. Maarja, honger hadden we ook en we hoorden dat er ergens dichtbij een heel leuk restaurant was, dus rond een uurtje of 21:00 gingen wij daar maar eens naartoe. Er was live muziek en wij zaten aan een enorm lange tafel en hadden meteen de aandacht van alle andere restaurantgasten. Bonaire is namelijk niet toeristisch als Curacao en voornamelijk oudjes komen daar, voor hun rust. Rust die door ons een beetje verstoord werd, maar al snel hadden we door hoe goed de live muziek was en stopten we met praten. Om 22:30 kregen wij dan eindelijk eens ons eten en hadden we een heerlijke avond. Daarbij was het tenslotte zaterdagavond, dus wij dachten na het eten lekker op stap te kunnen. Helaas viel dat erg tegen...

Bonaire is een klein eiland, een stukje kleiner dan Curacao, maar heeft veeeel minder inwoners. Vele stukken land, het meerendeel eigenlijk, is leeg. Daardoor zijn er niet veel dingen te doen en al helemaal geen uitgaansgelegenheden. We zochten ons rot en vonden nog een klein barretje, maar daar werden alle meiden lastiggevallen door irritante jongens. Het zal wel normaal zijn hier, maar zowel in Curacao als Bonaire kan geen enkele jongen het laten om even naar je te fluiten, iets naar je te roepen en al heel snel dichtbij je te komen staan. We hadden het gehad en keken zo uit naar ons bed dat wij die maar eens gingen opzoeken. En ja, ik heb in tijdeeeeen niet zo lekker geslapen!

De volgende dag was het tijd voor een enorm ontbijtbuffet en gingen wij weer richting de boot voor een tocht naar Klein Curacao. Dit keer hadden we de wind mee, was er niemand ziek en lagen we heerlijk voor op het dek te zonnen. Na drie uurtjes kwamen we aan bij Klein Curacao en hebben we daar een uurtje rondgebracht. Klein curacao is echt klein en er is vooral helemaal niks. Een prachtig wit strand, super helder zeewater, maar nog geen eens een wc of stromend water. Ik vind dat juist wel wat hebben, maar na een dagje heb je alles wel gezien. Wij hadden maar een uurtje en ik wil dan ook graag nog eens terug om een rondje om het eiland heen te lopen. Na terugkomst in Curacao moesten wij weer ingeklaard worden (stempel in paspoort) en daar begon het hele bureaucratische corrupte gezeik weer (sorry voor mijn taalgebruik, maar ik kan het niet anders verwoorden). Omdat de plaatselijke luchtvaartmaatschappij genaamd Insel Air zo goed als failliet is en af en toe maar vliegt (precies wanneer het hen uitkomt en wanneer er personeel is) kon een Nederlands gezin wat op Curacao woont en voor een weekje naar Bonaire zou gaan niet daarnaartoe vliegen. Zij waren kennissen van de eigenaar van de boot waarmee wij dit tripje hadden geboekt en zouden heen met de boot meegaan om zo toch in Bonaire te komen, en terug zouden ze het dan wel weer zien. Bij het inklaren waren zij er dan ook niet en dat was ook de douane opgevallen. Zij waren van de lijst afgestreept, maar toch hadden ze het door. En daar begon het gezeur weer, 'nee wij konden allemaal niet ingeklaard worden totdat zij er zouden zijn'. Nou dat ging lastig, ze waren namelijk op Bonaire wat gewoon mag.

Deze ellende heeft 1,5 uur geduurd, wij stonden buiten en hoe meer mensen er iets van zeiden, hoe minder er werd gedaan. Ik weet niet hoe het uiteindelijk is opgelost, maar na 2 uur had iedereen een stempel in zijn paspoort en konden we lekker naar huis. Totaal gesloopt van deze 2 super leuke dagen begon er een nieuwe week en keek ik ontzettend uit naar het bezoek van papa en mama.

Meer dan op tijd stond ik op ze te wachten en daar kwamen ze dan hoor. Twee blanken (ja, zelfs papa was dit keer vergelijken met mij blank) mensen die een lange reis erop hadden zitten hadden de vliegreis overleefd en kwamen door de deuren van het vliegveld! Het was heel gek om na zo'n lange tijd elkaar opeens weer heel veel te zien, maar zo ontzettend fijn! Het eerste weekend hebben we lekker rustig aan gedaan, alles was natuurlijk nog even wennen en de hitte maakt je vermoeid en daarna zijn we er steeds lekker op uit gegaan. Ik moest wel werken, maar was op mama's verjaardag 's middags vrij en 's avonds hebben we steeds wel wat gedaan. Ook ben ik dus met papa en mama naar Bonaire geweest wat ontzettend gaaf was! We vlogen met een inimini vliegtuigje waar ACHT man in kon. En daar was ook alles mee gezegd. Papa zat voor mij en doordat zijn stoel kapot was had ik zijn rug in mijn knieen staan, maar dat maakte het juist zo leuk. Met dat kleine vliegtuigje vlogen we laag over zee en waren we binnen 20 minuten veilig op Bonaire. Daar zaten we in een heerlijk hotel aan het strand en huurden ook wij weer een auto om het eiland te zien. Daarna zijn papa en mama doorgevlogen naar Aruba en moest ik weer terug naar Curacao om te werken. Na Aruba kwamen papa en mama voor nog een weekje naar Curacao en wat was dat heerlijk!

We hebben enorm genoten, ik heb papa en mama zo goed als het gehele eiland kunnen laten zien en heel wat bruiner zwaaide ik ze weer uit. Dat was even gek, want je trekt opeens weer zoveel met elkaar op en dan moet je weer maanden zonder elkaar. Vooral papa zag je het er even zwaar mee hebben, maar toen ik hem de nodige moed had ingesproken konden ze weer op weg naar Nederland. De dag dat papa en mama vlogen, 27 april, was het Koningsdag en dat wordt ook op Curacao uitbundig gevierd. Overal was het ontzettend druk en iedereen was in het oranje verkleed. Net zoals in Nederland zijn er over marktjes, muziek, gezelligheid en veel eten. Toch was het wel gek, in de bloedhitte met zoveel mensen, op elkaar gedrukt, in een land aan de andere kant van de wereld waar zij hetzelfde feest vieren. Ik genoot er erg van, maar na een paar uurtjes was het tijd om te gaan. Het volgende reisje wachtte namelijk op ons; met nog vier anderen zouden wij die middag naar Aruba vliegen.

Dezelfde middag dat papa en mama vlogen, vloog ik zo'n 3 uur later in weer een mini-vliegtuigje zo'n 40 minuten om op Aruba aan te komen. Ik ging naar Aruba met vier anderen en hadden een heerlijke grote SUV gehuurd wat voor ons al zo'n luxe was. Hier rijden we allemaal in krakkemikkige auto's die af en toe nog net niet uit elkaar vallen, en nu reden we in een dikke bak. En, daar hoort natuurlijk een dikke villa bij. Via airbnb hadden we er eentje gevonden die prima te bekostigen was met z'n vijven en met het nodige enthousiasme reden we er naartoe. We kregen daarbij meteen een goed beeld van Aruba; veel palmbomen, enorme hotels, luxe en rust. Totaal anders dan Curacao en Bonaire.

We zijn een lang weekend in Aruba geweest en hebben het hele eiland gezien. Een dagje hebben we de toerist uitgehangen en zijn we allemaal dingen gaan bekijken. Echter bleek dat al deze 'toeristische plekken' precies niks voorstelden en wij bij de meeste na 3 foto's wel weer klaar waren. Zo is er een struisvogelboederij, ezel opvang, een vuurtoren, wat grotten en een grote ruine, maar dat was het dan ook wel weer. Ook hebben we een ochtend Oranjestad verkent wat voornamelijk bestond uit winkelen. Eindelijk weer eens normale winkels met leuke kleding. Ik moest mij dan ook echt inhouden niet de gehele Zara leeg te kopen en heb het netjes bij een jumpsuit gehouden. Ook hebben we een middagje op het strand doorgebracht. Dat was prachtig, maar de stranden in Curacao zijn toch zeker mooier. Al met al hadden we een toptijd en voelde het echt door al die luxe als een mini vakantie.

Na die mini vakantie had ik nog een dagje vrij, voordat mijn nieuw stage op Curacao zou beginnen. Ik had er weer veel zin in, ik was erg benieuwd naar de werkwijze, de mensen, de rechtsgebieden etc. Ik werd weer erg vriendelijk onthaald en naar mijn plek gebracht. Ik zit op de tweede verdieping en dat gaf al meteen aan dat dit kantoor veel groter is dan het kantoor waar ik daarvoor werkte. Ik heb een enorme kamer voor mijzelf, wat super fijn is aangezien zij mij bedelven onder het werk. Om te beginnen kreeg ik een opdracht waarvan ik al meteen dacht, dit is om te laten zien wat ik kan. Zij wisten natuurlijk ook dat ik al twee maanden stage had gelopen en wilde nu wel eens zien wat ik had geleerd. Na bijna een dag aan de opdracht te hebben gewerkt kwam de desbetreffende advocaat waarvan de opdracht was naar boven toe en riep 'hoe dan?'. Ik kromp al in elkaar en ik dacht echt, shit daar gaan we, ik zal wel weer eens verkeerd gelezen hebben (terwijl ik de opdracht natuurlijk 2834947x zorgvuldig had gelezen maargoed) en krijg meteen op mijn donder. Ik keek hem bijna bang aan totdat hij vervolgde met 'waar heb je dit geleerd?'. Uhm, nou gewoon, dingen opzoeken, alles wat ik geleerd heb toepassen? 'Ja, maar dit is geweldig, hoe ben je hier op gekomen?'. Ik haalde weer adem en wist even niet meer zo goed wat ik moest zeggen. Hij des te meer; de beste man deelde mij mee dat ik vanaf dat moment onder andere zijn processtukken zou mogen gaan schrijven. Wat bleek; ik krijg gewoon nieuwe zaken op mijn bureau gelegd,alsjeblieft, ga maar lezen, schrijf het stuk en ik draag het voor bij het Gerecht. Ik vind het nog steeds doodeng, maar het is zo'n enorme eer en ik leer er veel van.

Maar zoals ik al aangaf is het een groot kantoor en hadden al snel andere advocaten ook door dat zij wel eens wat aan mij zouden kunnen hebben. Gevolg: ik kom echt om in het werk. Na week 1 schrok ik zelfs 's nachts een paar keer wakker en dacht ik; HOE krijg ik dit allemaal af?! Natuurlijk geef ik aan dat ik geen superwomen ben die alles in no time af heb, maar op de een of andere manier denken ze toch van wel. Ik blijf mijn grenzen aangeven en dat respecteren ze wel, maar nog steeds is het veel en zwaar. De laatste week kwam ik dan ook bek af thuis en was ik niks meer waard. Daarbij heb ik het uitgaan en drinken wel even gezien. Ja, ik weet dat vriendinnetjes hier anders over denken; dit heb ik het afgelopen jaar al zovaak geroepen maar toch bleef ik het doen. Maar nu is het echt anders. Ik drink doordeweeks niet, ben zelfs gisteren voor het eerst in bijna een jaar(!) naar een sportschool geweest en wil de aankomende maand ook nog maar 1x per week uit. Gewoon even mijn lichaam laten bijkomen en daarbij ken ik alle feestjes hier nu ook wel.

Verder is het hier nog helemaal geweldig. Het weer is fantastisch, alhoewel het de laatste week nog meer begint op te warmen en het wel echt heet heet is. Maar goed, alles beter dan kou dus mij hoor je niet klagen. Elk weekend ondernemen we een hele boel, weekendje Aruba, weekendje Bonaire maar ook crossen we heel Curacao over op zoek naar de mooiste plekjes en de leukste avonturen. Doordeweeks proberen we allemaal wat rustiger aan te doen, sommige moeten zelfs hun scriptie nog schrijven, de andere komen 's avonds bij van het weekend en hun stage.

Daarbij gaan er helaas steeds meer mensen weg. Drie meiden waar ik het erg goed mee kon vinden zijn weer net terug in Nederland en de meeste zullen begin/half juni Curacao verlaten. Dat is jammer, maar zo gaat het. De aankomende weken genieten we daarom nog even extra met zijn alle en blijf ik mijn best doen op stage. Ik ben ondertussen goed ingeburgerd en Curacao voelt nu ook echt als mijn 'thuis'. Mijn mening over de mensen wordt ook steeds bijgeschaaft, want er zjin ook zoveel aardige mensen op het eiland.

Zoals jullie lezen vermaak ik mij hier enorm en ben ik vooral heel hard aan het ontkennen dat ik over iets minder dan drie maanden alweer in Nederland ben..

OH en; nieuwtje voor iedereen die er erg naar uit kijkt dat ik dan voorlopig weer even in Nederland blijf: ik heb mij aangemeld voor de Togamaster in Groningen! Deze week zal ik te horen krijgen of ik via skype op gesprek mag komen en dan zal ik eind juni te horen krijgen of ik aangenomen ben. Dat blijft nog even spannend dus duim met mij mee!

En wat het back-up plan is?: een master in Amsterdam of een enkeltje Australie, ik ben er nog niet helemaal uit en hou ook jullie nog even in spanning....

Liefs!