Happy new year!!

Lieve allemaal,

Allereerst; GELUKKIG NIEUWJAAR! Ik hoop dat jullie geweldig, knallend, fijn en mooi het nieuwe jaar in zijn gegaan. Maar... Het zal nooit zo ge-wel-dig zijn geweest als/dan die van mij ben ik bang... Het oud en nieuw verhaal lezen jullie zometeen, ik wil ook dit gedeelte van mijn reis weer chronologisch vertellen dus nog even geduld!

Goed, het Tasmanië avontuur was voorbij en het was tijd voor kerst. We (Saskia en ik) vlogen naar Melbourne waar wij 5 dagen in een airbnb zouden verblijven en wat had ik daar naar uitgekeken!! Eindelijk eens mijn spullen lekker uitpakken en niet meteen weer hoeven in te pakken, omdat de kans bestaat dat het dan kwijt raakt of iemand anders ermee vandoor gaat en nog belangrijker; een fijn bed! Sommige hostels hebben top bedden, maar er zitten er ook ontzettend veel tussen waarbij dat niet zo is.. In Melbs aangekomen voelde het meteen weer zo vertrouwd en waren wij beide erg opgetogen. Aangekomen in het airbnb werd dat wel even wat anders. We bleken niet een privé kamer, maar een gedeelde kamer te hebben. Op zich nog niet zo heel erg, maar de gedeelde kamer was dé woonkamer waar iedereen elke keer doorheen liep én die we deelde met de eigenaresse en haar net ingetrokken boyfriend. En nou bleek die eigenaresse ook nog eens uit Brazilië te komen en absoluut haar mond niet te kunnen houden. Daar ben ik op zich met een moeder die constant praat en ikzelf die ook wel van praten houdt wel aan gewend, maar dit ging wel even te ver. We hadden zó uitgekeken naar wat rust, een eigen plekje en lekker ons eigen ding kunnen doen, maar dat ging hier niet lukken.

Om even een beeld te schetsen; je komt met de noodtrap de keuken binnen waar je je kont al bijna niet kon keren door alle random spullen die er stonden. Dit zou snel worden opgeruimd verzekerde de eigenaresse ons. Tussen de keuken en de woonkamer (wat dus onze gezamenlijke slaapkamer was) hing enkel een douchegordijn om het nog een beetje gescheiden te houden. Ging er iemand dus 's ochtends vroeg of heel laat naar de keuken hoorde wij dat. Dit omdat na onze kamer er een gang was met een badkamer en nóg een kamer die ook werd verhuurd en waar nog twee meiden verbleven. Jaloers dat wij waren op die kamer! Nou heel veel privacy was er dus niet en al helemaal geen plek om onze kleding eens lekker te laten slingeren. Daarbij sliepen de Braziliaanse en boyfriend recht tegenover mij en dat was voor mijn gevoel toch wel heel gek. Het werd nog gekker toen bleek dat beide het begrip 'actie, actief zijn of überhaupt iets doen' nog niet hadden uitgevonden. Gevolg; ze lagen hele dagen in bed een beetje niks te doen.

De Braziliaanse eigenaresse vertelde daarbij meteen toen we binnen kwamen, we waren letterlijk een minuut binnen, dat ze een miskraam had gehad wat natuurlijk super vervelend is. Alleen leek het er niet op dat boyfriend dit ook erg vond. Hij was daarbij 25, zij 31 en die eierstokken van haar rammelde aan alle kanten. Zo kregen we de gehele voorraad kleding die ze voor de baby had gekocht te zien, bleef ze er maar over praten en vertelde ze ook dat de ouders van boyfriend van niks wisten en haar vader zelf ook niet, want oh oh oh ze waren nog maar kort bij elkaar en ze hadden dit niet gepland. Sas en ik zijn daar nog steeds niet zeker van en denken nog steeds dat zij zeker weten zwanger wilde worden. Afijn, ze vertelde elke dag dit verhaal weer + nog duizenden andere verhalen. Was je even met oortjes in muziek aan het luisteren of aan het lezen, het maakte niet uit, ze kwam de kamer in en begon te praten en stopte niet meer.

Sas en ik zetten meteen al onze tactische vaardigheden in en kwamen erachter dat zij eerste en tweede kerstdag niet thuis zouden zijn. YES! Eindelijk rust en wat vrijheid. Dan konden wij tenminste even onze eigen gang gaan zonder continue te hoeven luisteren.. Wij hadden namelijk bedacht dat we kerstavond lekker met zijn tweeën zouden zijn. We hadden alle ingrediënten voor hutspot gekocht en waren daarbij heel toevallig ook nog appelmoes én een rookworst tegengekomen op een markt die we natuurlijk ook kochten. Eerste kerstdag zouden wij met wat andere mensen gaan eten. Sommige hadden zelf ook al plannen gemaakt, maar twee Israëlische jongens en een Brits meisje zouden bij ons langskomen. Wij mochten van de eigenaresse in haar keuken koken en hadden er helemaal zin in. Maar toen wij terug kwamen uit de stad en het toch al 16:00 was en zij nog niet weg waren (ze lagen zelfs nog in bed!) knepen wij hem toch wel even.. Hadden we ze verkeerd begrepen? Of wat was er aan de hand? We keken het nog even aan toen we toch maar vroegen of het goed was dat er zo mensen zouden komen. Ja dat was helemaal prima, maar zij zouden niet meer weggaan. Het blijft nog steeds een raadsel hoe deze mensen nog bij elkaar zijn, zij communiceren en hoe zij met familie omgaan, maar goed, wij baalde. Je voelt je toch een beetje bezwaard als er twee mensen in bed liggen en wij in de keuken herrie maken en er enkel een douchegordijn tussen zit. We lieten het snel maar gaan en wilde gewoon lol maken en een fijne avond hebben. En dat hadden we! Wij hadden allerlei lekkere hapjes als voorgerecht en als hoofdgerecht een kip, aardappeltjes, nog wat hutspot en shasuka (typisch Israëlisch gerecht). Als dessert hadden we een super lekkere taart en wat ijs en daarna ploften we bijna uit elkaar.

Daarbij had ik van papa en mama een pakketje uit NL gekregen waar ik echt super blij mee was. De chocoladeletter die erin zat zag er niet meer uit als een letter (lees: hartstikke gesmolten) maar die, samen met de stroopwafels, taai taai (!!), dropjes en nog meer chocolade waren zo op! Tweede kerstdag gingen de eigenaresse en boyfriend éindelijk 's middags weg en hebben wij precies niks gedaan. Beetje buiten in de zon zitten en voornamelijk genoten van alle ruimte en rust. Verder hebben wij Melbs nog wat doorgelopen, lekker genoten van het weer en nog een poging gedaan om een leuke NYE outfit te scoren wat natuurlijk niet lukte. Het was mijn tweede keer in Melbs en ook sas was er al vaker geweest dus we hebben voornamelijk genoten van de pracht van de stad. Het is en blijft mijn favoriet en ik vond het ook echt heel gek om 'afscheid' te nemen van Melbs.

Maar, ik kon op dat moment niet lang treurig zijn, want we gingen naar Sydney!! En niet zomaar, maar om het vuurwerk op oudjaarsdag te gaan zien. Ik was er echt enorm opgewekt over, net zoals elk ander mens die in Sydney rondliep. Ook in Melbs merkte je al heel erg dat het er veel drukker was dan de vorige keer en dat er ontzettend veel toeristen rondliepen. In Sydney was dit nog een stukje erger en waren ze ook al overal wegen en parken aan het afzetten voor het vuurwerk. Maar eerst moesten we nog even Melbs naar Sydney komen. Dit bleek een grotere onderneming te zijn dan wij hadden gedacht. Het zou namelijk gaan om een binnenlandse vlucht van zo'n 1,5 uur en je hoefde dus alleen even je tas te laten controleren, maar verder is er dan geen douane. Wij vertrokken dan ook pas 2,5 uur van te voren van ons airbnb in Melbs naar het vliegveld. Bepakt en bezakt maar vooral bezweet (het was die dag belachelijk vochtig warm) kwamen we aan op het vliegveld. Toen kwamen we erachter dat op ons vliegticket stond dat we naar de internationale airport moesten. Hier snapte wij al niks van, we hadden toch een binnenlandse vlucht?! Na eindelijk bij de incheck balie aan te zijn gekomen bleek dat onze vlucht door ging naar Vietnam en we dus wél door de douane moesten, wij een speciale stempel zouden krijgen en we echt even op moesten schieten om het vliegtuig te halen. Om onszelf even te verdedigen; nee, wij wisten absoluut niet dat dit zou gebeuren. Behalve dat we op ons ticket konden zien dat we naar de internationale terminal moesten (wat wel eens vaker gebeurd, omdat ze dan gewoon geen plek hebben bij de domestic) was er nergens aangegeven dat het misschien wel handig was geweest om 3 uur van te voren te komen. Met een tempo waar je u tegen zegt racete wij naar de gate. We zouden precies, vijf minuten van te voren aankomen. Wat denk je?! Heeft dat verdomde vliegtuig vertraging en hadden wij om niks even hele erge stress...

Goed, in Sydney aangekomen pakte wij de uber naar onze 'homestay'. Dit was eigenlijk precies hetzelfde als een airbnb, maar dan via een andere website. We wisten dat we bij een wat ouder stel (rond de 60) terecht zouden komen en zij hadden gevraagd of wij de eerste avond met hun gratis wilde eten. Natuurlijk wilde wij dat! Wij kwamen 's avonds aan en konden zo goed als meteen aanschuiven. Het was die avond hartstikke leuk. Zij wilden natuurlijk veel over ons weten en wij over hen. Ze lieten niet heel veel los, maar het was gezellig dus dat was prima. Er bleek een gym en zwembad bij het appartementencomplex te zitten en wij dachten, nadat wij hadden uitgeslapen, dat het wel een goed idee was om weer eens naar de sportschool te gaan. Maar wij wilde ook wassen dus deden we dat eerst maar even. Ik blijf het een groot raadsel vinden, maar Australiërs wassen dus hun kleding koud en maar een half uur lang. Ik heb het idee dat mijn kleding dus nooit schoon is en het enkel om het idee gaat.

Goed, wij hadden alles opgehangen nadat we al duizenden tips / bevelingen hadden gekregen van vrouw des huizes. Ze hield alles nauwlettend in de gaten en had ons bij het diner de avond daarvoor ook al uitgebreid verteld wat wel en niet mocht. Voornamelijk wat allemaal niet mocht en hoe we onze handdoek na het douchen moesten uithangen (alsof we dat niet weten) met nog tien andere belachelijke regels. Ach, wij dachten ze wil alles even een keer duidelijk maken en dat is haar goed recht, want we wonen toch 5 dagen bij haar in huis. Er was overigens ook nog een echtgenoot, maar die zat al helemaal onder de plak bij mevrouw en hield zich dus maar afzijdig. Nou, wat gebeurde er; toen we terug kwamen van het sporten en zwemmen hing de helft van onze spullen anders en kregen we meteen te horen hoe we kleding wél moeten ophangen. Daar moet je dus echt niet bij mij mee aankomen, want dan krijg je echt de wind van voren. Ik woon verdomme al jaren zelfstandig, ben al maanden op reis en overleef dat prima dus ga je er even niet mee bemoeien. Ik zei nog tegen sas, nou het is dat ik haar niet ken maar mama had echt de volle laag gekregen (sorry mam, je kent me, Love you). Ook sas was hier absoluut niet over te spreken en vanaf dat moment veranderde de sfeer met 180 graden. Wij weten nog steeds niet waar het precies mis is gegaan, maar waarschijnlijk is het de was geweest die dus niet hing zoals mevrouw het wilde en kreeg zij het daar Spaans benauwd van. Vanaf dat moment was zij een de grootste bitch ooit en durfde sas en ik echt níks meer. Zo kregen we echt op elk klein dingetje commentaar. Een deur die een keer dichtsloeg door de wind, een raam in onze kamer die we open hadden laten staan voor een paar uurtjes omdat we wisten dat het niet zou gaan regenen of omdat we wilde koken en de meeste mensen dat niet deden. Nee, ik snap dat als je in Sydney bent je meestal in de stad wat eet maar wij zijn nou eenmaal Backpackers en hadden zin in pannenkoeken dus wilden we die maken. Met een 'oh my god' en heel veel gezucht zag mevrouw dit aan en konden er nog geen eens meer een goedemorgen vanaf. Ach, we waren niet veel daar, eigenlijk alleen om te slapen, maar het blijft toch naar. Bij het ene adres heb je een vrouw die niet stopt met praten, geen regels heeft en het een rotzooi is, de ander heeft duizend regels en maakt je verblijf naar, omdat je elke keer bang bent om iets verkeerd te doen.

We moesten ons er maar niet te druk over maken en vooral genieten van sydney. En dat deden we dus ook. We ontmoetten wat mensen waarmee ik eerder heb gereisd en dat was echt heel leuk. Maar we bleven nog wel steeds rondlopen met dé grote vraag; hoe gaan we het met oud en nieuw doen? Er waren verschillende opties; 's ochtends rond 8 uur in een park gaan zitten met honderdduizend andere mensen in de hoop een goed plekje te scoren en zo het vuurwerk te kunnen zien, of een kaartje kopen waar je dan ook een behoorlijke prijs voor mag neerleggen. Sas en ik hadden in NL al besloten dat we er geen geld aan wilden uitgeven en dus was het de vraag waar we een dag zouden gaan zitten. We wisten het tot twee dagen van te voren nog niet en niemand kon ons ook goed advies geven, omdat er heel veel parken zijn en je maar gewoon geluk moet hebben. Daarbij waren de weersvooruitzichten niet heel gunstig.. Er werd namelijk regen voorspelt. En als er een ding was wat we niet wilden.. Ja regen dus. Maar wat gingen we dan doen? We voelden ons opeens heel stom dat we niet een kaartje voor 100 dollar hadden gekocht, want nu waren alle kaartjes minstens 169 dollar. Maar toen kwam onze reddende engel; een vriendin van een vriendin van een vriendin kon ons een kortingscode geven waardoor we voor 99 dollar naar het luna park konden gaan. Daardoor zouden we de hele dag nog vrij hebben om te doen en laten wat we wilden, zouden we vanaf 18:30 het park in mogen en zou er tot 03:00 een feest zijn.

Dat klonk al goed, maar wat nog beter klonk; we zouden de brug zo goed als aan kunnen raken en het opera house op de achtergrond kunnen zien. Beter kun je je een oud en nieuw in Sydney volgens mij niet voorstellen.. We overwogen nog één keer of het ons dat geld echt waard was en boekte toen heel snel te tickets. En zo geschiedde; we spraken met een groep af in een hostel, dronken daar wat en gingen toen richting het park. Luna park is trouwens een attractiepark en ook tijdens het feest zou je in alle attracties mogen. Toen wij eenmaal binnen waren gekomen (lees; ons door de enorme hoeveelheid mensen hadden gewurmd die op straat zaten om het vuurwerk te zien) en een klein rondje hadden gelopen zagen wij een pier. Sas en ik waren benieuwd en liepen deze helemaal af. Daar bleek dat tientallen mensen daar al op de grond zaten, wachtend op het vuurwerk. Daar had je namelijk dé beste plek om het vuurwerk te zien. Wij twijfelden geen seconde en gingen er meteen bijzitten. De rest waren we kwijt, maar wij zaten in ieder geval goed. Het lukte ons de andere te laten weten waar we zaten en zo was de groep uiteindelijk weer compleet.

Ondertussen was het een uurtje om 22:00 en hadden we nog twee uur te gaan. En wat doe je als je twee uur lang moet wachten op de grond en ondertussen de hele pier vol zit met andere wachtende mensen? Dan ga je maar liedjes zingen. Hier kwam het enthousiasme van de Nederlanders naar boven en was ik even heel trots om een Nederlander te zijn. Andere mensen zaten namelijk saai voor zichzelf uit te staren en ik dacht alleen maar, kom op zeg, je zit op 31 december ín sydney en kunt de brug bijna aanraken en toch ga je saai voor je uit staren, geniet gewoon! Uit volle borst zongen wij oude klassiers, maar ook Nederlandse liedjes twee uur lang mee. De sfeer zat er goed in toen om 23:30 opeens iedereen ging staan en naar voren ging duwen. Wij zetten ook nog even een klein sprintje in, want hoe dichterbij, hoe beter! Na nog een half uur staand te hebben gewacht was dan eindelijk het aftelmoment daar en ging het los. Maar dan ook echt los. Overal waar je keek was vuurwerk, vanaf de brug, bij het opera house, links, rechts, overal. Alle verschillende kleuren en vormen, dat moment was gewoon echt perfect. Iedereen stond met kippenvel toe te kijken en ik heb zo zo zo genoten. Daarna was het tijd om een drankje te halen en te proosten op 2018. Wat een jaar gaat dat weer worden!! Na een mooi feestje daar was het de volgende dag tijd voor de nieuwjaarsduik. Een paar Nederlanders hadden dit opgezet en zo kon iedereen ook een echte unox muts kopen. Dit hadden Sas en ik dan ook maar gedaan en stonden wij om 16:00 klaar voor de duik. Stel je voor; zo'n 500 Nederlanders in hun bikini en een unox muts op, op het grootste strand van sydney (bondi) die met z'n alle het Wilhelmus uit volle borst mee zingen en na heel hard aftellen allemaal tegelijk de zee in sprinten. Alle andere mensen op het strand dachten echt dat we niet goed waren geworden en dat we waarschijnlijk nog dronken waren van de nacht daarvoor, wij hadden heel veel lol. Al die andere toeristen wilden natuurlijk wel zien wat wij deden, dus links en rechts van ons hadden ze een grote ere haag gemaakt waar wij doorheen renden. Alweer, kippenvel!

Daarna hadden Sas en ik nog een paar dagen in Sydney over voordat onze wegen zouden scheiden. Sas zou naar Bali gaan en ik had tot 27 december nog geen idee wat ik vanaf 4 januari ging doen. Ik herkende mijzelf niet terug, heb ik nou helemaal níks gepland?! Ik werd er heel gelukkig van, ik kan het dus toch, maar ik besefte mij wel dat ik niet eeuwig in Sydney kon blijven hangen en ik wilde meer zien. Dus, wat ging ik doen? Ik had het idee om de westkust te doen, maar met wie dan? En hoe ging ik dat doen? Uiteindelijk heb ik een berichtje op facebook geplaats en wilden drie andere Nederlanders ook de westkust doen. Ja, weer Nederlanders... Ik twijfelde even en heb er zelfs aan gedacht om naar Laos en Vietnam te gaan, totdat Sas mij de vraag stelde: wat wil je nou het liefst? Daar kon ik direct op antwoorden; de westkust. Nou wat liep ik dan eigenlijk te zeuren dat ik dat met Nederlandsers moest doen? Ik heb al zoveel andere nationaliteiten ontmoet en voor mijn Engels hoef ik het ook niet te doen, dus hup boeken die handelen. Zo gezegd, zo gedaan. 4 januari vloog ik via een kleine omweg (Sydney - Brisbane - Perth) naar Perth waar ik 's nachts aan kwam. Ik denk dat dat maar goed is geweest, want het hostel waar we in sliepen was verschrikkelijk. Ik kwam mijn kamer binnen die ontzettend naar wiet rook. Ik dacht echt dat ik 's ochtends stoned wakker zou worden. Toen ik verder de kamer in liep zag ik helemaal geen vrij bed. Maar hoe ging ik dit oplossen? De receptie was al dicht en ze hadden enkel een sleutel voor mij achtergelaten. Die had ik overigens niet nodig want de deur ging toch niet dicht, die was namelijk kapot. Ik ben maar naar de keuken gegaan en heb daar een wilde vreemde aangesproken en die wilde wel even meekijken. Oh jawel hoor, er was een bed vrij, maar deze was gewoon niet opgemaakt.. Daarbij lag mijn matras half in het bed en kwam ik er later achter dat het niet anders dan half in het frame paste.. Er zijn wel vaker hostels waar je bed niet is opgemaakt, maar zoals dit had ik het nog nooit gezien. Ach, overleef ik wel weer dacht ik, het is maar een nacht en slechts een paar uurtjes slaap die ik kon pakken dus ik deed maar snel mijn ogen dicht.

Dit lukte aardig en toen kwam 's ochtends het moment dat we elkaar zouden ontmoeten. Een van mijn reis maatjes, Roy, had ik in Melbs al even ontmoet, de andere twee nog niet. We ontmoetten elkaar dus bij de receptie van het hostel en na even kort onszelf te hebben voorgesteld gaan we richting de trein om ergens de auto op te halen. We hebben een stationwagon gehuurd waarmee we zo'n 3/3,5 week mee rondreizen van Perth naar Broome en dan weer terug naar Perth om daar weer de auto in te leveren. Ja, het was makkelijker om de auto in Broome in te leveren maar dat ging niet anders. Dus rijden we het hele stuk heen en weer. Pak de kaart en maar eens bij en gok dan maar eens over wat voor afstand we het hebben.... Zo'n 2300 km heen en zo'n 2300 kilometer terug ja.

Omdat niet alles wat we nodig hadden in de auto zat zijn we maar meteen inkopen gaan doen. Nog een extra tentje, wat opblaas matrassen en vooral heel veel eten. Hoe noordelijker je gaat, hoe minder winkels en hoe duurder alles dus wordt. Dus kochten we veel blikken groente, pasta, rijst, water, brood etc in. Daarna was het tijd om het eerste stuk te rijden. We wilden graag naar de pinnacles, maar tegen de tijd dat we daar aankwamen was het park al gesloten en besloten we zo ver mogelijk door te rijden totdat het donker werd. Zodra de zon onder gaat is het namelijk heel gevaarlijk om te rijden, want dan komen alle kangoeroes en andere beesten tevoorschijn. We hebben er ondertussen alweer zoveel dood zien liggen dat we onszelf dat echt niet aandoen. Het huurbedrijf zei overigens ook al eerste; als je een dier op de weg ziet en niet meer de tijd hebt om te remmen, gewoon doorrijden. Niet uitwijken, want dat is veel gevaarlijker. En dat is waar. De kans dat je het beest dan nog raakt is groot en daarbij ga je dan zo slingeren dat je in de greppel terecht komt en over de kop vliegt.

Ook hadden wij op een App van campings al gezien waar een gratis camping was en begonnen we onze tenten op te zetten. Om het dus nog even duidelijk te maken; we zouden dus in tenten gaan slapen. Anne-Sofie, slapend in een tent. 3 weken lang. De rest begon snel die tenten op te zetten en ik stond erbij en keek ernaar. Uhm jongens, ik heb nog maar twee keer in mijn leven in een tent geslapen, nooit een tent in mijn handen gehad en al helemaal niet opgezet. WAT?! Ze snapten er helemaal niks van en moesten echt even bijkomen. Ja ik weet het zei ik weer, maar wij gingen gewoon nooit naar campings en als we dat deden zaten we in een super deluxe stacaravan. Ze lachen mij er nog steeds om uit, maar ik kan nu wel een tent opzetten en afbreken. En wonder boven wonder slaap ik dus echt fantastisch. Ik val direct in slaap en ze moeten mij echt wakker maken omdat ik anders nog uren kan slapen.

Ondertussen heb ik een paar dagen geen bereik gehad en hebben we al vele avonturen meegemaakt, maar die bewaar ik voor mijn volgende blog. Omdat de westkust niet populair is, de meeste backpackers slaan het over, zijn er dus ook veel minder voorzieningen. Dit merk je aan de supermarkten, maar dus ook aan het bereik op je telefoon. De helft van de tijd geeft onze telefoon 'geen service' aan en moeten we het echt met zijn vieren doen. Ook komen we niet veel andere tegen en is ook deze reis weer een heel nieuw, gaaf avontuur.

Vanuit de bloedhitte, zo'n 35 graden om 08;46 's ochtends wens ik jullie een fijne dag toe! Succes met alle kou daar, weer het beginnen met werk of studie en alle goede voornemens die jullie vast ook dit jaar weer hebben gemaakt. Ik ga de aankomende dikke maand nog even éxtra hard genieten, want dan zit mijn eerste reis erop en vlieg ik alweer voor een paar dagen naar NL.....

Liefs!!