Het geweldige Bali

Lieve allemaal,

YES, I'm back, eindelijk! Dat was mijn eerste gedachte toen ik landde in Bali. Na een prima 6 uur durende eerste vlucht, en een vrij aparte tweede 10 uur durende vlucht was ik dan eindelijk in Bali. En ik voelde mij meteen weer zó thuis. De temperatuur, de mensen, de offers die overal op straat liggen en de geur (mensen lachen mij hierom uit, maar het ruikt gewoon weer naar Bali) maakte mij meteen zo gelukkig. Ik besefte mij dat mijn avontuur nu echt ging beginnen en wat had ik er veel zin in!!

Ik zal nog even kort de tweede vlucht toelichten: ik had een zitplaats bij het raam met een kind van ongeveer 1,5 naast mij en haar moeder zat bij het gangpad. De vader zat een rij achter ons bij het gangpad. Hij wilde met mij ruilen van plaats. Ik vond dat prima, maar dan wel voor een stoel bij het raam. Ik moest en zou die 10 uur slapend doorbrengen en met mijn rug zit ik bij het raam dan het fijnst en bij het gangpad absoluut niet. Afijn, dat regelde zij niet dus ik bleef op mijn plek zitten. Ik had tenslotte al lang geleden deze stoel uitgekozen en er voldoende voor betaald, dus dan hadden zij dit ook maar eerder en beter moeten regelen. Nou dat nam vooral moeder mij niet in dank af. Toen ik de airco boven mijn hoofd uitzetten en die van het kind, die op mij gericht was (!), ook wat zachter draaide, kreeg ik te maken met de bitchy moeder. Of 'ik verdomme van de spullen van haar kind af wilde blijven'. Nou pardon, dat wil ik best als de airco op haar gericht zou zijn, niet als die op mij gericht is. Toen ik daarna naar de wc wilde, weigerde moeder mij er uit te laten en moest ik maar over haar en haar kind heen kruipen. Dat is vrij onmogelijk wanneer de mensen voor ons de stoelen naar achter hebben en er dus slechts een paar cm ruimte is. Nadat dat gelukt was en ik eindelijk kon slapen werd ik steeds wakker van het kind wat op mij lag. Jazeker, ze had dat kind (sorry, meestal ben ik zoals jullie weten dol op kinderen en praat ik wat respectvoller, maar in dit geval kan ik dat niet opbrengen) overdwars op de stoel gelegd waardoor haar benen constant geheel over mijn armen of benen lagen. Ik nam het maar voor lief, want ik had geen zin in nog meer gezeur. Moederlief zorgde en lette daarbij absoluut niet voor/op het kind waardoor het zo'n 3x van de stoel op de grond gedonderd is (ja echt!!). Toen we gingen landen was het kind ondertussen onhandelbaar geworden, het huilde en krijsde al steeds, maar nu ging het ook nog slaan en krabben. En ik werd het slachtoffer. Nadat zij mij 9 uur lang poeslief had aangekeken en maar steeds met mij wilde spelen en mij steeds aaide over mijn arm (?) en ik daar niet op in ging, was ik nu het doellid geworden. Ze wilde natuurlijk niet stilzitten en al helemaal niet de gordel om doen tijdens het landen, dus zette ze haar nagels maar in mijn hand. Ik heb maar even heel hard op mijn lippen gebeten zodat ik niet uit zou vallen tegen haar moeder en kreeg na 1 minuut een halve, bijna onverstaanbare 'sorry' terug van moeder. De krassen hebben dagen in mijn hand gestaan..

Nou, een iets prettigere vlucht had ik mij wel voorgesteld ja. En een ding weet ik zeker: mocht ik ooit een kind krijgen, neem ik dat niet mee een vliegtuig in totdat hij/zij op een leeftijd is dat ze luisteren en netjes blijven zitten. (Love u Mats en Flip) Of ik voed ze gewoon beter op, dat kan natuurlijk ook ;)

Goed, terug naar Bali. Allereerst heb ik een nacht in Sanur doorgebracht. Ik werd opgehaald door een uiterst vriendelijk chauffeur van het guesthouse waar ik verbleef. Na gezellig wat gekletst te hebben met de driver besefte ik mij dat we toch al even in een file stonden vanaf het vliegtuig. Reden: er zijn zoveel toeristen die aankomen op het vliegveld in Bali dat zij een eigen weg naar de snelweg hebben gekregen en hier in juni-juli-augustus-september altijd een file staat. Ja, ik wist al vrij snel genoeg. Nadat ik het vliegveld al niet meer terug herkende (het was gehele gerenoveerd en méga modern) snapte ik dat ik niet meer terug ging naar het prachtige, rustgevende Bali.

De weg naar Sanur zou je kunnen afleggen in 25 minuten, wij deden er 55 minuten over. Nadat de weg zich opsplitste werd het ietwat rustiger, maar ik keek nog steeds mijn ogen uit. Wat is er veel veranderd! 'Vroeger' waren er aan de weg allemaal kleine huisjes of tentjes waar men iets verkocht en waren grote stukken leeg. Daar is nu niks meer van terug te zien. O-ve-ral zijn hotels, hostels, winkeltjes, tentjes etc. Toen ik net in het guesthouse was aangekomen wilde ik even wat water halen. De supermarkt was nog geen minuut lopen en in die minuut was ik al meerdere mensen tegengekomen die Nederlanders tegen elkaar praatten en zelfs in de supermarkt werd ik aangesproken door een Nederlander. Ik heb mij hier voornamelijk de eerste paar dagen over verbaasd. 4 jaar geleden kon bijna niemand goed Engels, ging alles met handen en voeten en waren er al helemaal niet veel buitenlanders. Nu staat alles zowel in het Balinees als in het Engels beschreven, zit in elke kamer standaard een airco en krijg je een hartstikke Europees ontbijt voorgeschoteld. Even vond ik dit heel jammer om te zien, baalde ik dat het niet was zoals 'Vroeger' en vroeg ik mij af of ik er wel goed aan deed 10 dagen hier te zijn. Maar dit zeg ik met de nadruk op 'even'.
De mensen hier moeten namelijk leven van het toerisme, kunnen er zelf ook niks aan doen dat er zoveel toeristen naar hun land komen, dat het bij elke bezienswaardigheid druk is en dat daardoor alles wat moderner wordt. En het allerbelangrijkste: de mensen zijn niét veranderd en er zijn nog genoeg plekken waar de meeste toeristen niét naartoe gaan. Ik ben en zal altijd gek blijven op deze cultuur en de geweldige vriendelijke mensen.

Nou goed, dat gezegd hebbende zal ik jullie even vertellen wat ik de aankomende 10 dagen heb uitgespookt:

In Sanur heb ik enkel overnacht om daar de volgende ochtend de boot te pakken naar Nusa lembongan. Ik heb weer flink kunnen onderhandelen bij verschillende maatschappijen om een mooi prijsje te betalen voor de overtocht. Helaas struikelde je bij de boot ook over de Europeanen en Chinezen en is alles in Bali waar ze maar geld mee kunnen verdienen big business geworden. En geef ze eens ongelijk, want zij moeten er tenslotte van leven. Goed, was Sanur 4 jaar geleden nog een rustige kustplaats was, is het nu een grote haven geworden waar alle boten van en naar de gili's en nusa lembongan vertrekken en arriveren.

Doordat de zee eigenlijk altijd wel ruig is was de overtocht af en toe heftig en werd je maag af en toe op de proef gesteld, maar na een half uur vol gas varen kwamen we aan in Nusa lembongan. Ik was daar nog nooit geweest en het was er prachtig! Het is er niet groot en het enige vervoer wat er dan ook is, is een scooter of een heel klein soort van open busje waarmee je van de haven naar je hostel/hotel wordt gebracht. Dus, Anne-Sofie moest wel een scooter huren mocht ik het eiland willen zien. Tja, krijg dan die scooter maar eens aan. In Amsterdam liet ik mij altijd door Daphne vervoeren en de eigenaresse van het hostel ging er vanuit dat ik wel wist hoe een scooter aan moest, liep met mij naar de scooter, overhandigde de sleutel en weg was ze... Wat heb ik een potje met mijzelf staan te lachen zeg. Uiteindelijk ben ik maar even naar mijn kamer gelopen waar ik WiFi had en heb ik even snel opgezocht hoe je zo'n ding ook alweer aan zet. Ja, ik had natuurlijk aan de eigenaresse kunnen vragen hoe dat ding aan moet, maar daar was ik te trots voor en schaamde ik mij teveel voor (wie weet nou niet hoe een scooter aan moet?!)

Of een scooter huren in nusa nou iets is om aan te bevelen is een tweede.. Er is enkel een soort van hoofdweg en borden die een richting aangeven zijn er niet. Daarbij had ik toen nog geen offline Google maps gedownload en heb ik zo'n twee uur als een kip zonder kip rond gescooterd. Ik kwam dan ook op vele onverharde steenachtige hobbelwegen terecht en hoopte maar dat de scooter (en ik) dit zouden overleven. Ook rijden de locals ontzettend hard, halen ze elkaar overal waar mogelijk (en eigenlijk onmogelijk) is in, rijd je aan de andere kant van de weg en zijn er niet echt verkeersregels. En ik kan jullie vertellen dat midden op de dag twee uur lang in de volle zon rond rijden best pittig is. Maar wat een leuk avontuur was het! Ik kwam zoveel, voor toeristen, onbekende prachtige plekjes tegen die ik anders nooit had gezien dat het het allemaal waard was. Uiteindelijk vond ik een bord dat verwees naar het prachtige dream beach wat zijn naam zeker eer aan doet. Toen ik daar arriveerde kwam ik er wel achter dat dit op zo'n 10 minuten afstand van mijn hostel lag.. Ach, ik was een heel avontuur en ervaring rijker! Ook heb ik het eiland nusa ceningan bezocht wat met de yellow bridge verbonden is aan nusa lembongan. Daar heb ik de blue lagoon bezocht. De hoop dat ik daar ooit zou komen had ik allang opgegeven, want ik bleef maar rondjes rijden en kon het maar niet vinden, wat achteraf niet zo gek bleek te zijn. Ook deze weg zouden we in Nederland namelijk niet als weg aanduiden en zo kwam ik geheel door elkaar geschud en met gevaar voor eigen leven uiteindelijk toch op deze ontzettend prachtige plek terecht.
Verder heb ik in nusa penida, weer een eiland dichtbij wat met de boot te bereiken is, gezwommen met manta's. Dat was zo zo zo gaaf! We werden 's ochtends al vroeg opgehaald waarna ik mijzelf in een wetsuit hijste. Ik zei eerst heel stoer dat ik zo'n ding niet nodig had, ik kon wel in mijn bikini snorkelen. Toen iedereen mij heel hard begon uit te lachen deed ik dat ding toch maar met enige tegenzin aan. Ik kreeg als enigste een wetsuit wat korte mouwen en pijpen had en dat heb ik geweten. We zijn zo diep de zee op gegaan dat daar het water natuurlijk niet zo warm is.. Maar goed, na heerlijk een stuk te hebben gevaren zagen we manta's in de verte al zwemmen. De tourguide riepen meteen 'jump jump' en met mijn enorme enthousiasme lag ik natuurlijk als het eerste in het water TUSSEN deze 4 meter grote beesten. Wauw, wat we dat gaaf! Even was het wel slikken toen ik echt tussen ze zwom en het besef kwam dat toch wel echt héél groot zijn. Daarna zijn we nog in een andere baai gaan snorkelen waar tientallen verschillende soorten vissen en prachtig koraal te zien was. Ook heb ik een dagje lekker aan het zwembad gelegen om eens even rustig bij te komen van al het reizen en eerste indrukken.
Daarbij ontmoette ik steeds heel veel mensen. In Sanur had ik al een paar hele lieve Thaise meiden, Nederlanders, Duitse, een Zweed en een Frans meisje ontmoet. Met er laatste twee ging ik naar Nusa lembongan. Daar koos ik er voor zelf met de scooter het eiland te verkennen maar heb ik daarna gezellig met hun en wat andere backpackers de manta's bezocht en een dagje aan het zwembad gechilld. Elke avond zochten wij de leukste restaurantjes op waar we onder het genot van een hapje en wat bintangs (Balinese biertjes) weer heel veel andere mensen leerden kennen.

Na een hele fijne tijd in het prachtige Nusa was het alweer tijd om naar de gili's te gaan. Ook deze tocht legde ik weer af met de boot waarna ik op gili Trawangan aankwam. Deze boottocht duurde overigens 2 uur maar was veel minder heftig. Dit komt omdat deze het formaat van een klein cruiseschip had en je de golven dus veel minder voelde. Gili heeft 3 bekende eilanden (meno, air en Trawangan) en ik verbleef dus op T wat het grootste eiland is. Daar had ik wel al meteen een beetje spijt van.. Je komt aan en loopt vanaf de boot zo de boulevard op. Aan de boulevard liggen alle winkels, hotels, restaurants etc. Omdat de Gili's zo populair zijn en T het grootste eiland is, waar de leukste feestjes en meeste dingen te doen zijn, is het er áltijd druk. Daarbij komt dat er geen scooters of auto's op het eiland zijn. Dat betekent dat alles lopend, op de fiets of met paard en wagen gebeurd. Dat houdt ook in dat bijna elke toerist dus een fiets huurt. Maar zoals wij als Nederlanders allemaal wel weten hoe wij een fiets moeten gebruiken, weten vele andere Europeanen en zeker Chinezen dat niet.. Daarbij zijn er nauwelijks verharde wegen maar veel zandpaden waar je al helemaal niet kunt fietsen. Nou goed, een grote chaos is het dan dus ook al snel. Heerlijk om te zien, maar niet om zelf ook de hele dag doorheen te moeten lopen of fietsen. Dat gezegd hebbende zijn de Gili's prachtig. Ik ben een dagje gaan eilandhoppen en heb dan ook zo goed als alles gezien van de drie eilanden. Gili air is wat rustiger dan T, op meno is niet heel veel te doen, maar is het ook prachtig. Ook ben ik nog een dagje gaan snorkelen en heb ik vele schildpadden gezien, daar staan de Gili's ook bekend om. En omdat het ondertussen bekend is dat de Gili's zo mooi zijn komen alle backpackers hier natuurlijk ook op af. Gegarandeerd goeie feesten, lekkere drankjes en heel veel gezelligheid! De eerste avond kwam ik een leuke groep mensen tegen waar ik de rest van de dagen alle bovenstaande activiteiten mee heb bezocht. Zelf sliep ik in een super leuk guesthouse wat ook aan de boulevard lag. De huisjes waar ik in verbleef lagen echter wat naar achter, want aan de boulevard zat het restaurant van dit guesthouse. En leuk dat dat was! Het was een soort van reggae bar met allemaal foto's van Bob Marley en elke avond live music! Echt heel erg gezellig en leuk om een avond door te brengen.
Verder viel het wel op dat de goedkopere accomodaties geen warm water hebben. Het was dan ook dagelijks douche onder een koude straal. Op zich niet heel erg, want het is hier continu 30 graden en 's nachts niet kouder dan 27, maar fijn is anders. Als ik het nu over de temperatuur heb: ik vind de warmte heerlijk! Ik weet mij nog van 4 jaar geleden te herinneren dat ik de eerste dagen wat moeite had met de enorme vochtigheid en hitte en niet wist hoe ik dat al die weken zou volhouden. Ik heb daar nu helemaal geen last van gehad! Ja, natuurlijk is het warm en zweet je je helemaal kapot als je iets inspannends doet, maar ik had het erger verwacht. Fietsen in de felle zon op de Gili's was dan ook niet heel erg fijn, maar goed, dat heb ik ook weer overleefd. De verkoelende douche was daar dan elke keer een verademing!

Na drie nachten Gili's kwam ook aan dat avontuur weer een einde. Op naar ubud! Ik keek vanaf het moment dat ik geland was in Bali al uit naar dat moment. Ubud is de plaats waar ik 4 jaar geleden verbleef en vrijwilligerswerk deed. Ik was zó benieuwd of alles nog hetzelfde zou zijn, of de mensen die er toen woonde en wij 's avonds altijd wat dronken er nog zouden zijn, of zij mij zouden herkennen (ik had expres geen contact met ze opgenomen) en of dat mama wiwi nog steeds in het huisje zou wonen. 'Mama wiwi' was de mevrouw waarbij ik samen met andere vrijwilligers 4 jaar geleden verbleef en voor ons zorgde.

Maar eerst stond er nog een boottocht van de Gili's naar padangbai en dan een shuttle naar ubud op de planning voordat ik er eindelijk zou zijn. Ja eindelijk.. Ik had namelijk al een beetje uitgerekend dat de boottocht 1,5 uur zou duren, de shuttle een uur en dat ik dan dus aan het begin van de middag in ubud zou aankomen. Yep, ik ben nog niet veranderd. Ik was alweer lekker aan het plannen, terwijl dat hier helemaal niet gaat. Je leeft hier per dag en ziet wel hoe alles verloopt. En zo kwam ik er al snel achter dat mijn, in mijn hoofd gemaakte planning, in duigen zou vallen.. De boottocht duurt dan misschien wel 1,5, maar de mensen op gili Trawangan werden als eerst opgehaald. Toen moesten we met dat enorme soort van cruiseschip naar gili air. Daar mag de boot niet aanmeren omdat hij te groot is en dobberde we al snel een half uur in het redelijke onstuimige water voordat de mensen van gili air op de boot waren gestapt. Daarna volgende exact dit tafereel nog voor gili meno en lombok.. 3 uur later kwamen we pas aan in padangbai en toen duurde de shuttle ook nog eens ontzettend lang. Eerst was mijn backpack zoek die ze ergens anders dan alle andere koffers en tassen hadden gedropt, toen moest iedereen nog verdeeld worden over de kleine shuttlebusjes en ontstond daar ook nog een ruzie. De mannen die de busjes besturen willen zoveel mogelijk mensen in een busje vervoeren. Dit houdt in dat ze op twee stoelen 4, het liefst 5, mensen willen plaatsen. Dat pikte wij dan weer niet, maar toen wij hier wat (redelijk bozig) over zeiden schoot dat in het verkeerde keelgat. Respect is hier nog steeds (gelukkig eigelijk maar) heel belangrijk en je kunt dan ook niet zomaar boos worden.
Nou goed, dat werd ook weer opgelost en we konden dus eindelijk vertrekken. 2,5 uur later, in plaats van een uur, kwamen we na overal in de file te hebben gestaan eindelijk aan in ubud. De wegen zijn hier echt niet meer leuk, alles staat constant vast, iedereen toetert naar elkaar, probeert er tussendoor te racen maar dat gaat gewoon niet.

Ik dwaal af, we kwamen aan in Ubud. Ik herkende niet gelijk waar we waren maar zag op mijn offline Google maps dat het 800 meter lopen zou zijn naar mijn hotel. Ik had mijzelf een beetje verwend door in ubud en seminyak in een hotel te overnachten voordat ik een half jaar in hostels zal doorbrengen in Australië en nieuw Zeeland. Dat kleine stukje lopen zijn de Balinezen niet gewend, iedereen pakt hier overal de auto of taxi voor. Met een tas op mijn rug en op mijn buik was ik dan ook meteen een toeristische attractie. Na te hebben ingecheckt ben ik meteen naar het echte centrum van ubud gegaan. Al snel herkende ik alles en merkte ik dat ik met een glimlach van oor tot oor door 'mijn Ubud' liep, heerlijk!
Ook ben ik terug gegaan naar de plek waar ik dus woonde. Allereerst ben ik naar het kantoor van mij vrijwilligerswerk gegaan waar wij onze lessen altijd voorbereidde. Dit was allemaal nog hetzelfde en er was zelf nog een begeleiderster die er ook al was toen ik er 4 jaar geleden was. Zij herkende mij zelfs, zo bijzonder! Daarna ben ik naar 'mama wiwi' gegaan die zelfs rennend naar mij toe kwam. Ze riep meteen 'Anne' en herkende mij dus nog! Dat had ik totaal niet verwacht. In het huisje kunnen 6 vrijwilligers verblijven en elke week is er wel weer een nieuwe. Maar toch herinnerde zij mij nog, zo leuk!
Na heerlijk met haar te hebben bijgekletst ben ik nog naar het barretje gegaan waar wij 's avonds altijd wat dronken. De eigenaar was er helaas niet, maar verder was ook daar alles nog hetzelfde. Daarna ben ik naar een ander, nieuw restaurant gegaan waar een van de andere eigenaren nu werkt. Hij stond vol verbazing naar mij te kijken toen ik achterop bij mama wiwi op de scooter bij zijn restaurant werd afgezet.

Verder is Ubud heel erg druk, maar dat was het 4 jaar geleden ook al. Ik heb nog wat rijstvelden, watervallen en een tempel bezocht (deze had ik allemaal al eens gezien maar ze blijven prachtig) en toen was het alweer tijd om naar seminyak te gaan. Hier doe ik eens even 1,5 rustig aan voordat ik Bali verlaat.
Ohja: in de afgelopen 10 dagen heb ik denk ik zo'n 30 selfies met wildvreemde gemaakt en ben ik denk ik wel honderd keer 'stiekem' op de foto gezet. Lang, blond, niet Aziatisch, allemaal redenen om heel erg graag met mij op de foto te gaan blijkbaar.. Meestal zijn het meisjes die giechelend, na alle moed bij elkaar te hebben geraapt, naar je toe komen en vragen: 'Miss miss, your so beautiful, can I take a picture with you? Als je dan 'Yes sure' zegt kun je al helemaal niks meer mis doen en hebben ze de tijd van hun leven. Heel schattig!

Als jullie deze blog lezen is het bij mij woensdagavond en heb ik alleen morgen, donderdag, nog voordat ik naar Australië vlieg. Zó onwerkelijk! Ik besef mij totaal niet dat mijn eerste avontuur er alweer bijna op zit en dat ik nu echt op weg ga naar het geheel onbekend.
Morgen ga ik nog even extra van Bali genieten waarna ik 's avonds in het vliegtuig stap, op naar het maken van nog veel meer mooie herinneringen.

Tot de volgende, heel veel liefs, Anne-Sofie

PS: voor de oplettende lezer; het klopt dat ik opeens een andere website gebruik om mijn blog te plaatsen. Dit komt omdat ik enkel mijn telefoon en mini iPad mee heb op reis en de andere website blijkbaar niet via een iPad kan werken..
PPS: sorry voor de eventuele spel en/of taalfouten, ik moet alles op een klein schermpje typen dus er kan nog wel eens misgaan..
PPPS: ik ga nu foto's uploaden dus die kunnen jullie hopelijk ook zien op deze website!